Πότε γνωριστήκατε με τα υπόλοιπα παιδιά και πώς προέκυψε αυτό που ονομάσατε “Daphne and the Fuzz”;

Σε πρώτη φάση, η μπάντα σχηματίστηκε από παιδιά που κάναμε παρέα στο ωδείο και παίζαμε μαζί μουσική. Αλλά έχει αλλάξει από τότε το σχήμα της μπάντας, δηλαδή με τον Δημήτρη στα τύμπανα έχουμε μείνει μαζί και μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα ήρθαν εκ των υστέρων.

Από το όνομα θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι εσύ είσαι το κεντρικό πρόσωπο του συγκροτήματος, ισχύει αυτό;

Ναι, δεν είμαστε ακριβώς μπάντα αλλά είμαστε κιόλας ταυτόχρονα. Τώρα το δεν είμαστε ακριβώς μπάντα είναι γιατί το παίρνω περισσότερο εγώ πάνω μου πλέον. Παλιότερα, είχα μεγάλο φόβο να εκτεθώ παραπάνω, δηλαδή χρησιμοποιούσα το συγκρότημα σαν ασπίδα. Ενώ, συνειδητοποιώ ότι χρειάζεται τελικά κάποιος να βγαίνει προς τα έξω. Εκτός των άλλων, εγώ γράφω τα κομμάτια, στίχους και μουσική, είμαι και η frontwoman του συγκροτήματος. Οπότε, λειτουργεί κάπως πιο φυσικά όλο αυτό.

Παρατήρησα ότι τρία μέλη παίζουν συγχρόνως και σε δύο άλλα συγκροτήματα, ο Ορέστης Μπενέκας στους “ Cave Children” και οι Βασίλης Νησσόπουλος και Γιάννης Ράλλης στους “Whereswilder”. Είναι ένα συχνό φαινόμενο στις ελληνικές μπάντες. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, όταν δηλαδή υπάρχουν side projects ή άλλα συγκροτήματα η studio δουλειά και οι ζωντανές εμφανίσεις είναι εύκολο να προγραμματιστούν;

Να προσθέσω ότι και ο Δημήτρης Δουμουλιάκας, o ντράμερ μας, παίζει και στους “Vinyl Suicide”. Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο να προγραμματιστούν. Συνήθως, μαθαίνεις για κάποιο live, ρωτάς όλη την μπάντα αν μπορεί, κι εξαρτάται από το τι έχει κανονίσει ο άλλος πιο πριν και που θα δώσει μεγαλύτερη έμφαση, δηλαδή αν το live της άλλης μπάντας είναι πιο σημαντικό.

To νέο σας ομώνυμο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε αυτή την άνοιξη από την Inner Ear Records, περιέχει δέκα τραγούδια που γράφτηκαν στο διάστημα 2011-2015. Ξέρω ότι τα περισσότερα τα έγραψες εσύ, τα έδειξες στα παιδιά και γράψατε μαζί την μουσική ή τα είχες ήδη ακούσει στο μυαλό σου;

Όχι, όλα τα κομμάτια είναι δικά μου. Ήταν ήδη γραμμένα με στίχους και μουσική, ολοκληρωμένα όταν τα έδωσα στην μπάντα για να τα ενορχηστρώσουμε. Αυτό κάναμε δηλαδή με την μπάντα, τους δώσαμε την αισθητική και το ύφος. Αλλά σαν μουσική δεν αλλάξαμε πολλά πράγματα. Πέρα από κάποιες μικρές αλλαγές για να βοηθάνε περισσότερο τον ήχο ή ίσως τα μέρη να τα στρογγυλέψαμε.

Γιατί επιλέξατε την Inner Ear. Αν δεν κάνω λάθος στην αρχή η δισκογραφική με την οποία συνεργαζόσασταν ήταν η Bantha Records.

Στην πορεία είδαμε ότι δεν ταιριάζαμε πολύ ούτε στην αισθητική ούτε στους στόχους με την Bantha Records, οπότε χρειάστηκε να χωριστούν οι δρόμοι μας. Με την Inner Ear, τα βρήκαμε κατευθείαν, μας βοήθησαν πάρα πολύ και τους άρεσε το υλικό μας.

Πρέπει το ένα να στηρίζει το άλλο. Αυτή την στιγμή που βγήκε ένα άλμπουμ θέλω και πρέπει να το στηρίξουμε με live εμφανίσεις, για να κάνει τον κύκλο του, να ακουστεί στον κόσμο. Θέλω, επίσης, πολύ άμεσα  να γράψω κανούργια κομμάτια και μετά να μπω στο στούντιο να τα ηχογραφήσω. Πρέπει να έρχεται το κάθε πράγμα στον καιρό του. Εξάλλου , δυστυχώς ή ευτυχώς οι μπάντες μπορούν να στηριχτούν οικονομικά μόνο από τα live - δεν υπάρχει κάποιο εισόδημα από την δισκογραφία αυτή την στιγμή στην Ελλάδα.

Πώς βλέπετε την εξέλιξη της εγχώριας μουσικής μετά το 2000; Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες σήμερα σε σχέση με άλλες δεκαετίες; Ποιό είδος φαίνεται να ξεχωρίζει;

Πάντα υπήρχαν μπάντες και σχήματα που έκαναν πολύ αξιόλογη δουλειά απλά αυτή την στιγμή με το ίντερνετ δίνεται η δυνατότητα να ακούμε όλα όσα συμβαίνουν. Άρα, λόγω της πληθώρας των πληροφοριών δεν μπορείς εύκολα να διακρίνεις κάποιον. Πιστεύω, ότι δεν ξεχωρίζει κάποιο συγκεκριμένο είδος γιατί υπάρχει μεγάλη ποικιλία κι αυτό είναι ένα μικρό θέμα. Ίσως, αν οι εγχώριες μπάντες είχαν πιο

συγκεκριμένο ήχο να υπήρχε μια πιο οργανωμένη μουσική σκηνή που θα μπορούσε να βγει και προς το εξωτερικό.

Ποιά εποχή θα ήθελες να δραστηριοποιηθείς αν μπορούσες να το επιλέξεις;

Ωραία ήταν τα 60ς και τα 70ς. Γενικά έχω και εγώ μια vintage λατρεία που νομίζω  διακατέχει  πολύ  κόσμο. Αλλά,  καλύτερα  δεν  είναι  το  τώρα  να  το κάνουμε τόσο σημαντικό όσο ήταν τα 60ς και τα 70ς για την μουσική.   Θα ήθελα να ζήσουμε μια νέα μουσική άνθηση στο τώρα.

H θεματολογία του πρώτου άλμπουμ σας αφορά τον έρωτα, την μοναξιά, τις φιλοδοξίες και άλλες ατομικές ανησυχίες. Θα θέλατε ενδεχομένως αργότερα να γράψετε κάτι κοινωνικό ή πολιτικό για να δείξετε την πολιτική σας θέση απέναντι στις όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και όχι μόνο;

Η αλήθεια είναι πως όσο γράφω είναι από φυσική ανάγκη. Δεν έχουν υπάρξει πολλές φορές που έχω πει “τώρα θα γράψω γι'αυτό το θέμα” και να το κάνω. Με δυσκολεύουν λίγο τα κοινωνικο-πολιτικά θέματα από την άποψη ότι προσπαθώ να μην συνειδητοποιώ τι συμβαίνει γύρω μου για να μην πάθω κατάθλιψη ή να μην τρελαθώ. Ακόμη κι αν έγραφα κάτι τέτοιο που δεν το θεωρώ απίθανο, θα ήταν πάλι από την δική μου ματιά, δεν θα ήταν κάτι στρατευμένο για να καλέσω κόσμο σε μια ιδέα που έχω ή να επιβάλλω κάτι σε κάποιον.

Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας στο επόμενο βήμα; Έχετε σκεφτεί να ζήσετε στο εξωτερικό αν εκεί η μουσική σας αγγίξει περισσότερο;

Εννοείται, πως αν δούμε σε κάποια φάση ότι η μουσική μας κι εμείς είμαστε έτοιμοι να κάνουμ ένα βήμα στο εξωτερικό θα το επιδιώξουμε. Έτσι, πιστεύω ότι θα ανοιχτούμε σε περισσότερο κόσμο σίγουρα. Ωστόσο, το θέμα είναι να βρεθεί αυτή η σωστή στιγμή που δεν θα είναι ένα ρίσκο επειδή το εξωτερικό υποτίθεται ότι έχει περισσότερες ευκαιρίες. Πιστεύω, πρέπει να βρεις εδώ πέρα τον εαυτό σου, αδράχνεις όλες τις ευκαιρίες που βρίσκεις μπροστά σου στην Ελλάδα, στην Αθήνα γι'αρχή. Όταν τις εξαντλήσεις ίσως τότε δοκιμάζεις έξω, εκτός κι αν βρεις κάποιον άνθρωπο από έξω που μπορεί να σε στηρίξει. Κάπως έτσι τα έχω φανταστεί. Δεν νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ το επόμενο βήμα ακριβώς, έχω τρομερές φιλοδοξίες για τα καλύτερα το θέμα να δούμε αν θα έρθουμε και τι θα κάνουμε γι'αυτό.

Θα έχουμε την  ευκαιρία να απολαύσουμε  τους  Daphne and The Fuzz  στο opening act που θα κάνουν στους The bet στο ΊΛΙΟΝ plus στις 11 Μαϊου.

Τα μέλη του συγκροτήματος είναι αναλυτικά oι: Δάφνη Λάζου(φωνή), Γιάννης Ράλλης(κιθάρα), Ορέστης Μπενέκας(πλήκτρα), Βασίλης Νησσόπουλος(μπάσο), Δημήτρης Δουμουλιάκας(ντραμς).