Χρόνια μετά, στο Αμαλίειο θέατρο Αμαρουσίου, κοιτάζοντας το πλήθος του κόσμου, σε μία αναδρομή στο χρόνο, σκεφτόμουν κατά πόσο η συναυλία είχε κάτι από τον ενθουσιασμό και την ζωντάνια που είχε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ο κόσμος πράγματι πολύς, ετερόκλητος γέμισε το Αμαλίειο θέατρο, που μέχρι πρότινος ξεκούραζε αυτοκίνητα και θα φιλοξενήσει φέτος τις συναυλίες του φεστιβάλ Αμαρουσίου. Αναφορικά με το θέατρο, φαίνεται να είναι μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική που θέλει όμως ακόμα χρόνο και συναυλιακές "ώρες" για να αποκτήσει την αύρα και την αίσθηση ενός καλού συναυλιακού χώρου. Παρά την, σε γενικές γραμμές, καλή ακουστική του, ίσως δεν ήταν η πιο επιτυχημένη επιλογή για την πρώτη συναυλία της Αθήνας στο πλαίσια της περιοδείας της Αρβανιτάκη.

Λίγο που δεν τον έχουμε συνηθίσει, λίγο τα τοποθετημένα κάγκελα αρκετά πιο μπροστά από τη σκηνή, ίσως και τα έξτρα καθίσματα στην πλατεία, δεν ευνόησαν ιδιαίτερα το γνωστό σκηνικό «συναυλία-όρθιοι-μπροστά» και κράτησε το κοινό στις θέσεις του, όπου μόνο λίγο πριν το τέλος, κατέκλυσε ελεύθερα τις μπροστινές σειρές.

Σε ό,τι αφορά το ίδιο το πρόγραμμα, αυτό από μόνο του ήταν έκπληξη. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη ξεκινώντας από το καινούριο «Μη φεύγεις,μη μένεις», χωρίς να σταθεί περισσότερο στην προώθηση του καινούριου δίσκου (ακούστηκε και το Άρωμα), έκανε μία αναδρομή σε κομμάτια του παρελθόντος που αποτελούσαν επιλογές στα live της τα προηγούμενα χρόνια, όπως το «Ερωτικό» και το «Sodade», περνώντας σε γνωστές επιτυχίες από το δίσκο «Ολα στο φως» για να φτάσει σε κομμάτια πολυαγαπημένα και που είχαμε χρόνια να τα ακούσουμε στο πρόγραμμα των εμφανίσεών της χειμώνα καλοκαίρι, όπως το «Άγγελος εξάγγελος» ή το «Μοιάζεις και συ σα θάλασσα». Αυτό εντούτοις που είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη βραδιά, ήταν οι ιδιαίτερες και εξαιρετικά επιτυχημένες διασκευές, ξεχωρίζοντας το «Μέτρησα» σε ενορχήστρωση του Θωμά Κωνσταντίνου και το «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου». Σημείωσαμε επίσης το πρώτο κύμα ξεσηκωμού στο «Τον έρωτα ρωτάω» ενώ όλο το δεύτερο μέρος κύλησε με προσεχτικές επιλογές τραγουδιών, συνδεδεμένων με το όνομα της Αρβανιτάκη («Κίνδυνος Θάνατος», «Πες μου μια λέξη» ) ή και όχι («το τελευταίο ποτηράκι»).

Σε μια γενική αποτίμηση, η βραδιά καταγράφηκε ως έντονα φορτισμένη όσο και με μια απροσδιόριστη αίσθηση μουδιάσματος το οποίο δεν οφειλόταν ούτε στο χώρο, ούτε στο statusτου κόσμου, αλλά στο γενικότερο κλίμα -που δε θα μπορούσε να αφήσει εκτός, σε ένα γυάλινο πύργο ούτε την Αρβανιτάκη. Επισφραγίζοντας το τέλος της συναυλίας με το «Μένω εκτός» αναφέροντας «Επειδή νιώθω ξένη, επειδή δεν αναγνωρίζω τον τόπο μου, επειδή δεν αναγνωρίζω πολλές φορές ακόμα και τους ίδιους μου τους φίλους, επειδή κινδυνεύει η Δημοκρατία, θα μιλήσουμε για την ξενιτιά, για τον τόπο που δε σ’αφήνει να μείνεις εδώ» επιβεβαιώνει ότι ανήκει στους ερμηνευτές που δεν έχουν φωνή μόνο για να τραγουδούν. Μας έδειξε ότι η καλλιτεχνική ποιότητα δεν έχει να κάνει μόνο με τα τραγούδια που λέει ένας καλλιτέχνης, αλλά και με τη θέση που παίρνει, έστω και διακριτικά ,σε μια τέτοια συγκυρία.. Όπως έκανε η Ελευθερία Αρβανιτάκη.

Στην καλοκαιρινή περιοδεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με τίτλο «Μια φορά συμβαίνει» παίζουν οι μουσικοί:
Θωμάς Κωνσταντίνου: ούτι, λαούτο, μαντολίνο, τζουράς, φωνητικά & ενορχηστρώσεις
Γιώργος Γεωργιάδης: μπάσο
Δημήτρης Τσάκας: σαξόφωνο, κλασική κιθάρα
Γιάννης Κυριμκυρίδης: πιάνο, πλήκτρα
Αντώνης Ανδρέου: τρομπόνι
Αλέξανδρος – Δράκος Κτιστάκης: τύμπανα & ενορχηστρώσεις

Το πρόγραμμα των καλοκαιρινών συναυλιών της Ελευθερίας Αρβανιτάκη εδώ