Γιάννης Ευθυμιάδης:
Όταν έγραφα τους στίχους του “Κρύσταλλου του κόσμου”, ήθελα να αναμετρηθώ με τις γυναίκες της ζωής μας, τις γυναίκες που αγαπήσαμε και αγαπάμε, τις γυναίκες που μας αγαπούν, τις γυναίκες που πολεμάμε κι ερωτευόμαστε, τις γυναίκες που μας γεννούν, που γεννούν τα παιδιά μας, που γεννιούνται ως παιδιά μας...

Πρόκειται για ποιήματα που μεταπλάθουν γνωστούς μύθους γυναικών φερνοντάς τους στο τώρα έτσι που να μπορούν να εξιστορήσουν τη ζωή μιας σημερινής γυναίκας, της κάθε γυναίκας μα και του άντρα που στέκεται δίπλα της. Είναι ποιήματα γραμμένα για να μελοποιηθούν και να τραγουδηθούν, ακολουθώντας την προαιώνια ερωτική ένωση του λόγου με τη μουσική, για να γεννηθεί ένα νέο, εντελώς αυτόνομο καλλιτεχνικό είδος, το τραγούδι.

Όταν λίγους μήνες ύστερα από την ολοκλήρωσή τους άκουσα για πρώτη φορά τις μελωδίες του Γιώργου Καγιαλίκου, κατάλαβα αμέσως ποιος ήθελα να μελοποιήσει τους στίχους μου.

Ήμουν από την πρώτη στιγμή βέβαιος πως η ευαισθησία, η αέρινη και συνάμα στέρεη μελωδική γραμμή του θα κράταγε στους ώμους της το “κρυστάλλινο” πάθος των γυναικών που έπλασα. Κι επιβεβαιώθηκα στο έπακρο, είναι αλήθεια, όταν λίγες εβδομάδες μετά την πρώτη μας επικοινωνία άρχισε να μου στέλνει ένα ένα τα μελοποιημένα ποιήματα.

Ο Γιώργος αφουγκράστηκε βαθιά, με την κατάνυξη πιστού, όσα οι ηρωίδες των στίχων είχαν να αφηγηθούν, βυθίστηκε στην κάθε ξεχωριστή ψυχοσύνθεση και ισορρόπησε ανάμεσα στην λεπταίσθητη τρυφερότητα και την παθιασμένη αντάρα, ανάμεσα στην στοργική αγάπη και την εκδίκηση, ανάμεσα στο νεανικό σφρίγος και την γαλήνη της ωριμότητας. Κι ύστερα, όταν έφτασε η ώρα των ενορχηστρώσεων, παρακολουθούσα με πόσο αριστοτεχνικό τρόπο επένδυε τον κάθε γυναικείο χαρακτήρα με τους ήχους των φυσικών οργάνων που αναδείκνυαν με τα λιτότερα μέσα το πιο μύχιο συναίσθημα.

Εν αρχή ην ο λόγος, αλλά τον πρώτο λόγο για την ερμηνεύτρια που θα “ενσάρκωνε” τους δραματικούς μονολόγους των τραγουδιών μας τον είχε ο Γιώργος, ο οποίος μου υπέδειξε την φωνή της Βικτωρίας Ταγκούλη, που συνδυάζει την “κρυστάλλινη” διαύγεια με το ερμηνευτικό βάθος και την εκφραστική δύναμη.

Αισθάνομαι ευλογημένος που αυτή η καλλιτεχνική συνάντηση ευοδόθηκε με τον πλέον μαγικό τρόπο και φτάνει τώρα απ' τη δική μας καρδιά στα δικά σας χείλη...

Γιώργος Καγιαλίκος:
Όταν έγραφε o Γιάννης Ευθυμιάδης τα ποιήματα για τους μύθους της γυναίκας είχε πάντα κατά νου τη μελοποίησή τους, καθώς άκουγε μέσα τους απροσδιόριστους ήχους που τον οδηγούσαν σε καθαρές στιχουργικές φόρμες έτοιμες να υποδεχθούν την μουσική.

Όταν μου έστειλε το υλικό, από την πρώτη ανάγνωση, ένιωσα πως τα λόγια του περιμένουν να ενωθούν με μελωδίες που χρόνια ζούσαν μέσα μου και αγνοούσα την ύπαρξή τους.

Έχοντας στα χέρια μου αυτόν τον χάρτη ξεκίνησα ένα μουσικό ταξίδι στις πηγές της προφορικής ιστορικής αφήγησης που ο ποιητής γνωρίζει σε βάθος. Οι στίχοι του Γιάννη είχαν ορίσει εξ αρχής την διαδρομή και τους σταθμούς του ταξιδιού, επιλέγοντας προσεκτικά τα πρόσωπα, και κάθε φορά συνειδητοποιούσα πόσο άρτια ήταν η ένωσή τους με τα δικά μου μουσικά υλικά που ταίριαζαν αβίαστα σαν κόμματια ενός παζλ με τελική εικόνα την μία και μοναδική Γυναίκα.

Ο Γιάννης Ευθυμιάδης επι της ουσίας είχε οραματιστεί έναν κύκλο τραγουδιών! Ένα εγχείρημα που πλέον πολύ λίγοι ομοτεχνοί του τολμούν να εμπνευστούν και να φέρουν εις πέρας.

Η ενορχήστρωση και η επιλόγη της ιδανικής φωνής της Βικτωρίας Ταγκούλη, που θα έδινε πνοή σε αυτά τα λόγια, ακολούθησε τη λογική που ο ίδιος ο ποιητής είχε χαράξει στο χαρτί ενώνοντας μία - μία τις λέξεις του.

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που μου δόθηκε ένα έργο τέτοιας ευαισθησίας, που είχα την δυνατότητα να εκφραστώ μουσικά μέσα απο τις εικόνες του και που στο τέλος αυτού ταξιδιού είδα και εγώ καθάρα αυτό που ο ποιητής του είχε δει πρώτος: “Tο Κρύσταλλο του κόσμου”.