Η μόδα θέλει διασκευές. Και ως επί το πλείστον σε γρήγορους (ραδιοφωνικούς) swing ρυθμούς και σε κατάσταση διονυσιακής μέθης αφού τα live πλέον που ξεχωρίζουν, είναι κυρίως αυτά που «κινούν» και ουχί «συγκινούν» το κοινό. Αν το συνδυάσουμε δε με το γεγονός οτι έχουμε προικισμένους μουσικούς παίκτες και οτι οι κεραίες τους ελέω και διαδικτύου είναι ορθάνοικτες, τότε όλα συνηγορούν στο κύμα των διασκευών που έχει κατακλύσει το μουσικό χώρο το τελευταίο διάστημα. Συγκροτήματα κτίζουν προφίλ και κοινό μέσω διασκευών, τραγουδοποιοί με τη δική τους ιστορία διασκευάζουν (πιθανόν και από έλλειψη πρωτογενούς έμπνευσης) και η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού διασκευάζεται και διασκεδάζεται!
Έτσι, σε μικρά club αλλά και μεγάλες σκηνές ή σε ένα απλό, ας πούμε, γαμήλιο -αστικό- γλέντι, -ειδικά αν οι νεόνυμφοι είναι «σύγχρονο» ζευγάρι, θα ακούσεις και θα χορέψεις μέσα σε λίγες ώρες τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια προσαρμοσμένα στον ίδιο ρυθμό. Θα ακούσεις από πραγματικά εμπνευσμένες διασκευές μέχρι διασκευές στο προκρούστειο κρεβάτι (κυρίως) του swing για να είναι της μοδός. Τσιτσάνης, Χιώτης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, ρεμπέτικα και λαϊκά του '50 στο μπλέντερ. Θα ακούσεις σαμπλαρισμένες τις αγιασμένες πρώτες φωνές των τραγουδιών αλλά και δροσερές φωνές κυρίως νεανίδων που ελαφραίνουν (!) τη συγκίνηση των τραγουδιών, τραγουδώντας αέρινα, προσαρμοσμένα και ομογενοποιημένα στο νέο στύλ...
Ασφαλώς και δεν είναι σημερινό το φαινόμενο των διασκευών. Όπως λένε και οι γραμματιζούμενοι υπήρχε «εξ από ανέκαθεν». Αναρίθμητα είναι τα τραγούδια σε παγκόσμιο δισκογραφικό επίπεδο τα οποία ξεπέρασαν σε φαντασία και δημιουργικότητα τα πρωτότυπα ή που έγιναν γνωστότερα από αυτά. Στο χώρο όμως του ελληνικού τραγουδιού και κυρίως του λαϊκού τραγουδιού, οι μελωδίες δεν ήταν απλώς μια μουσική φόρμα πάνω στην οποία πάτησαν οι συνθέτες και οι στιχουργοί, αλλά ταυτόχρονα το σημαίνον και το σημαινόμενο του τραγουδιού.
Οι μελωδίες του Άκη Πάνου, του Ζαμπέτα ή του Χιώτη, για παράδειγμα, κτίζουν έναν ολόκληρο αυτόνομο κόσμο, οι μουσικές φράσεις, και τα ταξίμια είχαν λόγο ύπαρξης, τα μουσικά παντρέματα ανατολής και δύσης ήταν αποτέλεσμα γνώσης, φαντασίας και ταλέντου των συνθετών όχι απλώς ένα μουσικό χωνευτήρι, όχι μια ηχητική μάζα. Η δε συνάφειά των μελωδιών τους με τους στίχους έδωσε τα λαϊκά αριστουργήματα που όλοι γνωρίζουμε.
Αυτό δεν σημαίνει οτι απαγορεύεται η οποιαδήποτε διασκευή ή διαφορετική προσέγγισή τους. Αλλά αν και όποτε επιχειρείται διασκευή αυτό να προκύπτει από την ουσιαστικότερη μουσική ανάγκη του «ανα» δημιουργού, «πειράζοντας» με βάση το πνεύμα του, με βάση τον δικό του μουσικό τρόπο και όχι ακολουθώντας την melting pot ιδεολογία του gypsy jazz και swing, εξαιρετικών, κατά τα άλλα, μουσικών ειδών. Έχουν δίκιο, λοιπόν, οι «Ασσοι του Λούι Σαλβαδόρ», μια από τις swing μπάντες της πόλης, οι οποίοι ονόμασαν το πρώτο τους cd: «Chicago Giname!». Φαντάσου δε αύριο να γίνει εθνική μόδα το heavy metal...
