Το σκηνικό εφέτος παραπέμπει σε ένα κινηματογραφικό πλατό με τις ανάλογες λαμπερές πινακίδες Neon, το οποίο όμως δεν εμφανίζει κάποιον λειτουργικό ρόλο στην παράσταση, πέραν της αρχικής  παρουσίασης των συνεργατών- μουσικών από τον  Φοίβο Δεληβοριά με τις  αναγωγές τους σε κινηματογραφικά πρόσωπα και ταινίες.  Μέσω δηλαδή αυτών των σύντομων ιστοριών που ξέρει να πλάθει περίτεχνα ο Δεληβοριάς δημιουργώντας μια δική του πραγματικότητα στην οποία τα πρόσωπα και τα γεγονότα του παρελθόντος συμπλέκονται με το σήμερα και όλοι μαζί αποτελούν έναν άχρονο θίασο. 

Υποκειμενικά -και λανθασμένα- περίμενα/θα ήθελα  να δω αυτή τη συνθήκη υλοποιημένη κατά ένα δεληβοριακό τρόπο και στο βασικό -σταθερό corpus της παράστασης- αξιοποιώντας το τάλαντο και τη διαφορετικότητα των συνεργατών του προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, στα πρότυπα ίσως μιας  προσαρμοσμένης σύγχρονης «Commedia dell’arte», όπου θα είχε ένα βασικό σενάριο,  ρόλους, αυτοσχεδιασμούς, οπτικά κόλπα, επίκαιρη σάτιρα κτλ. παράλληλα με το τραγούδι.

Αυτό όμως που λαμβάνει χώρα στην Ταράτσα,  παραπέμπει –όπως εξαρχής είχε ανακοινωθεί ως στόχος- σε έναν καλλιτεχνικό όμιλο όπου λειτουργεί στη συνθήκη των παλαιών Αναψυκτηρίων. Ένα ασπόνδυλο μουσικοθεατρικό θέαμα που ενεργοποιεί τους μηχανισμούς παραγωγής γέλιου μέσω στυλιζαρισμένων τρόπων, όπως της μίμησης προσώπων από τον χώρο του εμπορικού τραγουδιού περασμένων δεκαετιών από τον  Θανάση Αλευρά, σε μια προσπάθεια, παράλληλα με το κείμενο,  σατιρικής στηλίτευσης της εποχής στεκόμενος όμως σε ένα πρώτο επιφανειακό στάδιο.