50 χρόνια τραγούδι. Μισός αιώνας μουσικής δημιουργίας, μισός αιώνας συντροφιάς. Ούτε καινοτομίες, ούτε εντυπωσιασμούς περιμένεις να δεις σε μία τέτοια συναυλία. Πηγαίνεις να ακούσεις τα μεγάλα τραγούδια του Μικρούτσικου σε έναν χώρο που σου επιβάλλεται κι εκείνος με τον τρόπο του.

 

Η εισαγωγή της συναυλίες έγινε με τον μουσικό και σταθερό συνεργάτη του συνθέτη επί δεκαετίες, Θύμιο Παπαδόπουλο, που εμφανίστηκε στην κεντρική καμάρα του Ηρωδείου. Μετά από λίγο η Μαριάννα Πολυχρονίδη τραγούδησε «Το πιο ωραίο μου τραγούδι θα σας πω». Αυτός ήταν και ο τίτλος της συναυλίας, παρμένος από το στίχο του Άλκη Αλκαίου στο ομότιτλο κομμάτι από τον τελευταίο του δίσκο «Στην ομίχλη των καιρών».

 

Στο κατάμεστο Ηρώδειο επιβλήθηκε σιωπή. Ο Θάνος Μικρούτσικος βγήκε στη σκηνή μόνος και έκατσε στο πιάνο του:

 

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε Μετά την εισαγωγή, το κύριο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε με το «Ανεμολόγιο», σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη. To χειροκρότημα αντανακλαστικό, πηγαίο, ενθαρρυντικό και μεγάλο. Ο κόσμος από την αρχή είπε το δικό του ευχαριστώ στον μεγάλο συνθέτη για όλα αυτά που μας έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Η συναυλία συνεχίστηκε με τραγούδια από την πρώτη δημιουργική του περίοδο με ερμηνευτή τον Κώστα Θωμαΐδη, σταθερό συνεργάτη του εδώ και πολλά χρόνια και σταθερά καλό ερμηνευτή. Εγγύηση.

 

 

Με τους μουσικούς, αλλά και τους ερμηνευτές, όπως πάντα γενναιόδωρος. Μετά ήρθε η Μαριάννα Πολυχρονίδη, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Χρήστος Θηβαίος και ο Γιάννης Κότσιρας. Ο καθένας είχε τον χώρο και τον ρόλο του. Το ύφος του και τον σεβασμό προς τον συνθέτη που επέβαλε η περίσταση. Ο Χρήστος Θηβαίος κάποια στιγμή έφυγε από το μικρόφωνο, πήγε στο πιάνο και του έδωσε μία μεγάλη αγκαλιά. Ο Μίλτος Πασχαλίδης σε ερμηνείες δυναμικές και διαφορετικές, ο Γιάννης Κότσιρας για ακόμη μία φορά εξαιρετικός στη συνύπαρξή του με τον Μικρούτσικο και η Μαριάννα Πολυχρονίδη έδωσε τον καλό της εαυτό και έπεται έτσι κι αλλιώς συνέχεια με την περιοδεία που θα κάνουν το καλοκαίρι με «Το ταξίδι στο Σταυρό του Νότου» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.
 
 
Όση ώρα παρακολουθούσα τη συναυλία σκεφτόμουν πως ο Μικρούτσικος αγαπάει την αφήγηση. Αυτό είναι εμφανές και στα τραγούδια του αλλά ακόμα περισσότερο στο τρόπο που τα παρουσιάζει. Θέλει να είναι διδακτικός όχι κουνώντας το δάχτυλο, αλλά λέγοντας ένα παραμύθι. Στην περίπτωσή του, ένα παραμύθι με ουσία, νόημα και περιεχόμενο. Ένα παραμύθι στήριγμα και σταθερά. Γιατί καλώς ή κακώς πάλι από αυτούς τους μεγάλους δανειζόμαστε σημεία αναφοράς στις μεγάλες μας υπαρξιακές αναταράξεις.
 
 
Μπρεχτ, Καββαδίας, Ελευθερίου, Τριπολίτης, Αλκαίος, Νικολακοπούλου, Ιωάννου κλπ. Λόγια σπουδαία, λόγια μεγάλα για να σκεφτείς, να ερωτευτείς, να ανακαλύψεις. Λόγια να σου κρατάν το χέρι, να στο χαϊδεύουν, αλλά να του ρίχνουν και καμία σφαλιάρα που και που.
 
Αυτές οι ρεματιές κι αυτά τα βράχια
κι αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
αυτές οι μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
κι αυτά τα κύματα που φεύγουν και ξαναγυρνούν
αυτά τα πεύκα με τα χαραγμένα λόγια…
 
 

Είχε δηλώσει από πριν στις συνεντεύξεις του, ότι η Μαρία Δημητριάδη και ο Δημήτρης Μητροπάνος θα του λείπουν πολύ από αυτή τη συναυλία. Μάλιστα, πριν ξεκινήσει η συναυλία ακούγαμε τραγούδια του με τη φωνή τους από τα ηχεία, όπως και με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έκαναν το Ηρώδειο να σηκωθεί όρθιο ήταν όταν ακούστηκε η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου στη «Ρόζα».

Ήταν μία πολιτική συναυλία. Τόσο για το περιεχόμενό της όσο και για το γενικότερο μήνυμα που μας έδωσε. "Να ονειρεύεστε, να σκέφτεστε και όλα θα πάνε καλά, αρκεί να έχουμε ο ένας τον άλλο". Αυτό μας είπε με τον τρόπο του. Με τα τραγούδια του και τη στάση του τα τελευταία χρόνια. Τα χρόνια της κρίσης...

Σίγουρα είχε και άλλα ωραία τραγούδια να μας πει, αλλά πόσα να χωρέσουν σε μία συναυλία; Χαιρέτισε συγκινημένος. «Μου δώσατε δύναμη να συνεχίσω για άλλα 50 χρόνια και σας υπόσχομαι ότι θα είμαι εδώ μαζί σας», είπε.

Όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια σε κάθε του εμφάνιση, μας χαιρέτισε με το Sultans of Swing των Dire Straits.