Η συναυλία ήταν στοίχημα εξαρχής και ας ήταν sold out σε μικρό χρονικό διάστημα μετά την ανακοίνωση της και ακόμα και όταν προστέθηκε κι άλλη μέρα (Κυριακή 2/10). Το γιατί απορρέει όχι τόσο από την ύπαρξη μιας καθαρόαιμης (και ας υπήρχαν τα έγχορδα) rock μπάντας μέσα στο Ηρώδειο, το έχουμε ξαναδεί εξάλλου αυτό με την Patti Smith, αλλά ένεκα της διαχείρισης από μεριάς του Νορβηγού του καινούργιου κώδικα αναφορικά με το ότι το Ηρώδειο έχει όχι μόνο το δικό του ειδικό βάρος αλλά και τη δική του αισθητική γραμμή που πολύ εύκολα μπορεί να σε πετάξει εκτός νυμφώνα.

 

Και ναι μεν ο ίδιος είχε αναφέρει σε δηλώσεις του όχι μόνο τη χαρά αλλά και το δέος του αναφορικά με τη διαχείριση του gig αλλά πάντα η τελική κρίση έρχεται την ώρα που ανεβαίνει ο καλλιτέχνης στο σανίδι αντιμετωπίζοντας την όποια ένα συνθήκη γι αυτόν, έστω και αν είναι καλά προετοιμασμένος.

 

Και ο Hoyem σαφώς ήταν. Βγήκε στη σκηνή στις 9+11 λεπτά χωρίς περιττές φιοριτούρες και χωρίς αυτοθαυμασμό, κάτι το οποίο έχουμε δει να συμβαίνει με πολλούς ερμηνευτές που πατάνε το σανίδι του Ηρωδείου. Δεν είναι μόνο ότι ο Νορβηγός έχει δέσει τη σχέση του με το ελληνικό κοινό, σχέση που έχει χρόνια παρακαταθήκη αλλά όπως αποδείχθηκε ο Νορβηγός έχει αποκτήσει πείρα πάνω στη σκηνή, τέτοια ώστε να διαχειριστεί και καταστάσεις πρωτόγνωρες. Το κατάμεστο Ηρώδειο ήταν σημαντικός αρωγός σε αυτή την πλεύση του αλλά βάλτε στα συν και μια καλοκουρδισμένη μπάντα. Και η 5μελής rock n roll μεριά του συνόλου του αλλά και το κουαρτέτο εγχόρδων που είχε πίσω του δούλεψαν με ζέση, άρτια προσέγγιση στις συνθέσεις και μετέδωσαν τον παλμό της εμβρίθειας τους στο κοινό.

 

Ειδική μνεία για τα τύμπανα και τη βιόλα του σχήματος. Μόνη παραφωνία η Marie Munroe, που ναι μεν έχει θαυμάσια φωνή, αλλά ανήκει περισσότερο σε μία πιο μελιστάλαχτη προσέγγιση της ηλεκτρικής μπαλάντας, αυτή της αμερικάνικης έκφανσης των charts.

 

Ο ίδιος ο Hoyem είχε στο 2ωρο της εμφάνισης του διακυμάνσεις όχι στην απόδοση του αλλά τολμώ να πω στη διάθεση του. Ελαφρώς αγχωμένος στην αρχή, εκνευρίστηκε μάλιστα κάποια στιγμή στην αρχή του σετ με έναν προβολέα που είχε τοποθετηθεί λαθεμένα στα πόδια του (τον κλώτσησε κάτω και έπεσε κάτω από τη σκηνή), ευχαρίστησε το κοινό αρκετές φορές, έδωσε παλμό στο κοινό για να συνοδευτούν με ρυθμικά παλαμάκια κάποια τραγούδια, έχασε όμως σε κάποιες περιπτώσεις την έκρηξη που του πρόσφεραν οι ίδιες οι ενορχηστρώσεις του, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να οδηγήσει μπάντα και εαυτόν σε πλήρη αποθέωση.

 

Όχι πως δεν χειροκροτήθηκε. Το αντίθετο. Και καλό θα ήταν να υποσημειώσουμε ότι το κοινό συμπεριφέρθηκε υποδειγματικά όχι μόνο δίνοντας ζεστό χειροκρότημα στο πρώην  τραγουδιστή των Madrugada και εδώ και πολλά χρόνια solo artist αλλά δεν είδαμε και την πάγια και λίαν εκνευριστική λογική της ταμπλέτας και του κινητού να αποθανατίζει τη συναυλία ή στιγμές αυτής χαλώντας την όλη ατμόσφαιρα.

 

Και μιας και μιλάμε για ατμόσφαιρα να πούμε μπράβο για τα σωστά φώτα του show αλλά και τον ήχο που κινήθηκε σε πολύ καλά επίπεδα db αλλά και ισορροπίας στη μίξη. Αυτό σημαίνει και σεβασμό στο μνημείο αλλά και στα ώτα μας.