Οπαδών είπα; Ναι σωστά, στην ουσία επρόκειτο για ένα κοινό μεγάλου ηλικιακού φάσματος, γυναικείο στη συντριπτική του ποσόστωση, που ήξερε στην καλύτερη των περιπτώσεων εκτός του mega hit Lost onYou, το Muddy Water, το άλλο single από το ρπόσφατο EP της LP. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν εμπόδισε την αμερικανίδα συνθέτρια και αοιδό να λάβει την προηγούμενη ημέρα πλατινένια πλακέτα για τις πωλήσεις του Lost on You στην Ελλάδα (και μπράβο της!) όπως και να δει σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού την κορυφή των charts εκτός της Ελλάδας και στο Ισραήλ, στην Πολωνία και τη Γαλλία όπως και επίσης σημαντικές θέσεις στους ανάλογους καταλόγους της Ιταλίας, της Ρωσίας και της Ελβετίας.

Η φιγούρα της Laura Pergolizzi όπως είναι το πλήρες της όνομα ήταν ο ηγήτωρ φυσικά της σκηνής εκείνο το βράδυ ενώ προηγήθηκαν εμφανίσεις δυο ελληνίδων στο μικρόφωνο ως support acts, και μάλιστα τελείως διαφορετικών μεταξύ τους ηχοχρωμάτων. 

Με ελαφρά καθυστέρηση από το πρόγραμμα, αυτή των 20 λεπτών, στη σκηνή ανέβηκε η γνωστή στους κύκλους του indie κοινού Nalyssa Green, της οποίας το set ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την επιλογή του φορέματος για την εμφάνιση της. Ήταν επιτυχημένο. Παρόλο που προσωπικά είχα τη σκέψη ότι το υποδόριων δυναμικών υλικό της Green δεν θα βρει αναγνωσιμότητα και στόχο στο αλλοπρόσαλλου κώδικα κοινό της βραδιάς εκείνης, εντούτοις η Green και η τριμελής μπάντα της κατάφεραν να κερδίσουν επάξια το χειροκρότημα. Μη φοβούμενη το ρόλο του πρώτου support act η Green ξεκίνησε με εσωτερική διάσταση στις επιλογές του set list της και όσο πέρναγε η ώρα ανέβαζε στροφές. Το τέλος του 40λεπτου set  την βρήκε να έχει κερδίσει το στοίχημα χωρίς να έχει κάνει εκπτώσεις στον ήχο και τη διάσταση των ενορχηστρώσεων της.

Οι κακές ενδυματολογικές επιλογές συνεχίστηκαν και με την Katerine Duska, μόνο που εδώ υπήρχαν ζητήματα και στο επίπεδο της μουσικής. Αυτό δεν είχε να κάνει σε καμία περίπτωση με την μπάντα της Duska, η οποία παρέδωσε με αρτιπαιξία το επίσης 40λεπτο set της τραγουδίστριας. Το πρόβλημα κατ εμέ βρίσκεται στην ίδια την Duska η οποία επιμένει σε ένα εντελώς επιτηδευμένο τρόπο ερμηνείας όπου βγάζει μάτι η αγωνιώδης προσπάθεια της αοιδού να θυμίσει κλασσικές φωνές της φωνητικής jazz. Το ένρινο αποτέλεσμα κρίνεται λίαν εκνευριστικό ακόμα και όταν ερμηνεύει κλασσικές επιτυχίες του διεθνούς ρεπερτορίου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις φωνητικές της δυνατότητες αλλά η ερμηνεία (όσο και η κινησιολογία) της χρήζουν άλλης προσέγγισης. Το χειροκρότημα πάντως το κέρδισε από το κοινό.

Η ώρα για την star της βραδιάς είχε φτάσει σε μία κατάμεστη Τεχνόπολη (πάνω από 4.500 άτομα) που ήδη είχε φισκάρει όχι μόνο την αρένα και την έκτακτη λυόμενη εξέδρα στα δεξιά της σκηνής αλλά είχε αρχίσει να ξεχειλίζει ήδη από την ώρα που ήταν σκηνή η Duska. Ο οπλισμός των φώτων ανοίχτηκε σε όλη του τη γκάμα, οι οθόνες δεξιά και αριστερά της σκηνής μπήκαν σε λειτουργία άμεσης μετάδοσης των τεκταινόμενων και μέσα σε σχετικό πανζουρλισμό η αμερικανίδα έκανε την εμφάνιση της.

Με μερικά προβλήματα ήχου (που είχαν παρουσιαστεί και στις δύο προηγούμενες εμφανιζόμενες και αφορούσαν τις άσχημα ζυγοσταθμισμένες χαμηλές συχνότητες) τα οποία και διορθώθηκαν σχετικά άμεσα η LP ανέβηκε στη σκηνή και χωρίς περιττές παράτες ξεκίνησε το show της. Με το γνωστό jacket, που φέρνει στο μυαλό το ανάλογο του ιππικού των Ουσάρων, και με ένα αδόκιμο στιλιστικά και χρωματικά t shirt από μέσα, η αδύνατη αλλά νευρώδης φιγούρα παρέθεσε αυτό που περιμέναμε. Έναν καθαρόαιμο ραδιοφωνικό αμερικάνικο ήχο που δεν κερδίζει εύκολα οπαδούς στις συναυλίες παρεκτός και αν είσαι ήδη θιασώτης του ήχου (ο υπογράφων είναι).

Με κατάθεση της σχολής "αποδίδω τα τραγούδια ακριβώς όπως στο δίσκο" η LP παρέσυρε το κοινό σε μια κυματιστή κίνηση των κινητών και ταμπλετών του και αρκετές στριγγλιστές φωνές επιδοκιμασίας. Με φανερή προτίμηση στις mid tempo ρυθμολογίες, η LP ξεπέρασε την αρχικά ξύλινη στάση της και αισθάνθηκε γρήγορα ότι έπαιζε σε έδαφος δικό της οπότε και λύθηκε ακολουθώντας πιο χαλαρή κινησιολογία. Εκεί ήταν και τα γνώριμα από τα τραγούδια της σφυρίγματα, εκεί και το γιουκαλίλι της, εκεί και η ομολογουμένως ανεπιτήδευτη συμπεριφορά της ακόμα και στον τρόπο που σήκωνε το παντελόνι της που αν και σωλήνας ολκής παραήταν κατά πως φαίνεται χαλαρό στο απίστευτα αδύνατο σώμα της.

Η LP δεν παρουσίασε κάτι το συγκλονιστικό  αλλά έδωσε ένα αναμενόμενο μεν ολόσωστο δε show που μπορεί να μην παρέκλινε μήτε στιγμή από τον κώδικα αλλά η ίδια και η μπάντα της έδειξαν σεβασμό και ανταπόδοση στο παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού. Για μια από τις τελευταίες βραδιές ενός παρατεταμένου (;) καλοκαιριού ήταν άψογη ως επιλογή εξόδου.