Η διαχρονική εντύπωση που έχει κανείς την ώρα που πληρώνει το αντίτιμο του εισιτηρίου (18 ευρώ εν προκειμένω) για μια συναυλία του Σωκράτη είναι ότι τα χρήματά δεν πάνε χαμένα. Εκείνη την ώρα υπάρχει μεγάλη προσδοκία και ελάχιστο ρίσκο. Aυτό είναι κάτι που πιστώνεται στην αξιοπρέπεια τού καλλιτέχνη χρόνια τώρα. Οι σταθερές αξίες υπάρχουν στη ζωή μας για να έχουμε κάπου να ακουμπάμε, κυρίως σε περιόδους κρίσης και παρακμής. Αυτό ακριβώς ήταν ο Σωκράτης εχθές το βράδυ στο κατάμεστο από κόσμο θέατρο του Λυκαβηττού. Εκείνο που γεννά μερικές επιφυλάξεις είναι το κατά πόσο μας ικανοποιεί πια (μετά από εκατοντάδες συναυλίες και τόσους δίσκους) μια σταθερή αξία που έκανε τις ανατροπές της στο παρελθόν, έφτασε τον πήχη πολύ ψηλά και κατοχύρωσε ένα κλίμα με μηδαμινές διακυμάνσεις στην ποιότητα αλλά και ελάχιστες εκπλήξεις.
Ξεκίνημα λοιπόν έγινε με “Δυο- τρεις κουβέντες” για να ακολουθήσει “Μια βόλτα στα βαθιά”, αλλά μια σειρά τραγουδιών από όλη τη δισκογραφία του καθώς και οι πολύ συγκεκριμένες συμμετοχές του σε δίσκους του Θανάση Παπακωνσταντίνου (Διάφανος, Τειρεσίας, Στην Αμερική κλπ). Ο βασικός πυρήνας του προγράμματος αμετάβλητος και οι διασκευές στη θέση τους. Απουσίασαν ωστόσο κάποια τραγούδια όπως ο “Μέρμηγκας” του Μάνου Λοΐζου, τα οποία ο Σωκράτης συνήθιζε να λέει μόνο με την κιθάρα του, πράγμα όχι απαραίτητα κακό, αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν υπήρξε αντικατάσταση. Σε αυτό ίσως να συνέβαλε η (απροσδόκητη αλλά δικαιολογημένη;) πίεση του χρόνου. Παρά τα συνήθη αστειάκια του επί σκηνής, όπου ο κόσμος ανταποκρίθηκε με περισσή συνέπεια φωνάζοντας το σύνθημα “Ρε Σωκράτη τι λες τώρα που θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα”, η συναυλία έληξε στις 01.05 πμ υπό το έκπληκο βλέμμα 7.000 και πλέον ανθρώπων.
Η απουσία encore και η έλλειψη του παιχνιδιού των απροσδόκητων τραγουδιών, μας άφησε με την αίσθηση ότι κάτι αφήσαμε πίσω. Πάμε όμως πάλι στα καλά (και γνωστά). Η καλοκουρδισμένη ορχήστρα, ο πολύ καλός ήχος, το καλόγουστο πλην μινιμάλ σκηνικό, οι αξιοπρεπείς (αλλά όχι ενθουσιώδεις) συμμετοχές της Μαρίνας Δακανάλη και της Σαββέριας Μαργιολά στο τραγούδι και τα φωνητικά, η ακούραστη κράση του Σωκράτη που δεν άφηνε ούτε δευτερόλεπτο να περάσει από το ένα τραγούδι στο άλλο, η ισορροπημένη κατανομή των τραγουδιών στο πρόγραμμα, η ώρα της κλασικής κιθάρας και του σκαμπό με το τετράπτυχο “Κήπος- Νυχτερινό- Νυχτολούλουδο- Διόδια”, μας έδωσαν ακριβώς αυτό για το οποίο ανεβήκαμε στον Λυκαβηττό. Στις καλές εκπλήξεις πιστώνεται η συγκινητική εκτέλεση του τραγουδιού “Απόψε σιωπηλοί” αφιερωμένη στο Νίκο Παπάζογλου.
Στις κακές η ανούσια διασκευή του παραδοσιακού “Μενούσης” από τον Κλέωνα Αντωνίου και η αδιάφορη της Μαρίνας Δακανάλη σε ένα παραδοσιακό της Κρήτης. Σε γενικές γραμμές ο Σωκράτης Μάλαμας ανταποκρίθηκε όπως αναμενόταν στις προσδοκίες του μέσου ακροατή, ευχαρίστησε τους λιγότερο μυημένους και χάρισε μια καλή βραδιά σε όλους εκείνους που πίνουν (νερό) στο όνομά του. Σίγουρα όμως δεν εξέπληξε κανέναν. Αυτά έχουν καμιά φορά οι σταθερές αξίες: οριακά κερδοφόρες αποδόσεις.
