Ήδη βλέποντας τον συγκεντρωμένο κόσμο στο πεζοδρόμιο – ημέρα Τρίτη, ας μην το ξεχνάμε - καθώς πλησίαζα κατάλαβα ότι αυτή δεν θα ήταν μια συνηθισμένη συναυλία.. Όταν οι πόρτες άνοιξαν και καθίσαμε στις θέσεις μας η αίσθηση μου επιβεβαιώθηκε, ήταν απλά αυτό που λέμε sold out.

Το γιατί θα το καταγράψω με μια σειρά από απλές παρατηρήσεις... Πριν απ’ όλα την Μαρία Λατσίνου δεν συνοδεύει μια οποιαδήποτε ομάδα μουσικών, όσο καλή και αν ήταν αυτή αλλά μια κανονικότατη μπάντα. Μια μπάντα η οποία μπορεί να μην έχει όνομα αλλά αποτελεί σαφώς το δεύτερο ήμισυ αυτού του project του οποίου frontwoman είναι η ίδια, αναπόσπαστο τμήμα εξαρχής, μόνιμο και απολύτως σταθερό. Ήδη από την πρώτη φορά που είχα δει αυτή την «ανώνυμη» μπάντα είχα διαπιστώσει το υψηλότατο επίπεδο των μουσικών που την αποτελούσαν και το πόσο καλά έδεναν μεταξύ τους, αυτό ήταν περισσότερο και από φανερό... Από τότε μέχρι σήμερα όμως οι Χρήστος Αλεξόπουλος, Αντώνης Σταύρου, Γιώργος Ανδρουλάκης, Γιώργος Λιάπης και Φοίβος Βαλαβάνης έχουν ανέβει τουλάχιστον δέκα επίπεδα!

Η Μαρία Λατσίνου τώρα ολοφάνερα πρώτον είχε περισσότερο τρακ και δεύτερον επίσης ήταν πιο χαρούμενη από οποιαδήποτε άλλη φορά την έχω δει στη σκηνή και ίσως και γι’ αυτό ήταν πιο επικοινωνιακή από ποτέ! Αυτό βέβαια αναφορικά με τα όσα έλεγε - και έκανε - ανάμεσα στα τραγούδια γιατί από τη στιγμή που η μουσική ξεκινούσε πάλι και άρχιζε να τραγουδά ξανά στην κυριολεξία...μεταμορφωνόταν.

Ανέκαθεν ήταν εκπληκτική τραγουδίστρια αλλά, ειδικά σε σχέση με αυτό το υλικό, το «πιο δικό της από κάθε άλλο» όπως περίπου είπε και η ίδια, έχει διανύσει μια τρομερή απόσταση από την στιγμή που άρχισε το συγκεκριμένο project.

Πλέον πατάει πολύ πιο σταθερά στα πόδια της, έχει κατακτήσει απόλυτα τα τραγούδια, τα έχει κάνει κτήμα της και τα πηγαίνει όπου και όπως εκείνη θέλει. Στην πλειοψηφία τους τα ερμηνεύει τόσο «θεατρικά» όσο χρειάζεται και πρέπει, όταν θέλει και το κρίνει απαραίτητο όμως ξεσπάει σε τέτοια vocalizing που θα...έστελναν αδιάβαστη οποιαδήποτε τυπικά jazz τραγουδίστρια! Θα το συνοψίσω λέγοντας ότι καθώς μεν η αντίστοιχη τεχνική είναι πολύ διαφορετική αλλά η προσέγγιση πολύ κοντινή στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που κάνει η Μαρία την φέρνει κοντύτερα από ποτέ στην Σαβίνα Γιάννάτου. Και έχοντας γράψει πρόσφατα στο musicpaper ότι θεωρώ την τελευταία απλά την πλέον ολοκληρωμένη Ελληνίδα ερμηνεύτρια αυτή τη στιγμή προφανώς δεν μπορώ να έχω μεγαλύτερο έπαινο για όποιαν άλλη...

Όσον αφορά τώρα στο περιεχόμενο της συναυλίας αν και έπαιξαν και μερικά άλλα από τα παλαιότερα τραγούδια του Χρήστου Αλεξόπουλου κορμός της ήταν φυσικά εκείνα του Μια Ανάσα Δρόμος και για αυτά έχω ήδη σχηματίσει οριστικά γνώμη μετά και την ακρόαση του δίσκου. Τα μισά περίπου είναι από τα καλύτερα που έχουν ηχογραφηθεί και ακουστεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Τα υπόλοιπα όμως όπως για παράδειγμα τα υπέροχο «Θα Είμαι Εκεί» ή το «Αν Δεν Σ’ Αρέσει Το Κρασί» είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση γιατί σε αυτά ο Χρήστος Αλεξόπουλος πιάνει το zeitgeist, το κλίμα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής, της εποχής μας, τόσο καλά και εύστοχα όσο ελάχιστοι άλλοι Έλληνες σύγχρονοι δημιουργοί το έχουν κατορθώσει.

Πέντε εξαίρετοι μουσικοί λοιπόν και μια τραγουδίστρια η οποία έχει φύγει πολύ μπροστά με κάθε έννοια από οποιαδήποτε ανάλογη της στη χώρα μας και ίσως και σε αρκετές ακόμα...και για encore (που ήρθε χωρίς καν να φύγουν από τη σκηνή, τόσος ήταν ο ενθουσιασμός του κόσμου!) μια όντως μεγάλη έκπληξη. Μια διασκευή του «Εσύ Είσαι Η Αιτία Που Υποφέρω» του Μανώλη Χιώτη που διατηρεί μεν όλο το «παιγνιώδες» πνεύμα του αλλά μουσικά το κατευθύνει προς την jazz, την world music, ίσως ακόμα λίγο και την avant garde…σε οτιδήποτε άλλο πάντως εκτός από ένα κλασικό ελληνικό λαϊκό τραγούδι!