Ήταν σα να γύρισε από ένα ταξίδι που έλειπε καιρό. Παρουσίασε το μουσικό του φάσμα που περιλαμβάνει ροκ, ρεμπέτικα, χιπ χοπ και ηλεκτρονικά κομμάτια και γιόρτασε μαζί με όλους όσοι γέμισαν το Θέατρο Βράχων, ανακοινώνοντάς τους πως «η αποψινή βραδιά είναι σαν αποχαιρετιστήρια γιατί από ’δω και πέρα θα πάμε κάπου αλλού».
Με έναν τρόπο αινιγματικός και συνάμα χαρούμενος και συγκινημένος εμφανίστηκε ο Γιάννης Αγγελάκας κάτω από τους βράχους που μόλις είχαν μουσκέψει από μία σύντομη βροχή που μάγκωσε για λίγο τον κόσμο, αλλά δεν του στέρησε τη χαρά μίας ακόμη δυνατής μουσικής εμπειρίας.
«Όσοι γενούν βροχοποιοί» ήταν η πρώτη του φράση, παραλλάσσοντας το «Όσοι γενούν πρωθυπουργοί» του Μάρκου Βαμβακάρη με το οποίο ξεκίνησε. Φορώντας ένα μαύρο σακάκι… πιστός στα ρεμπέτικα τραγούδια τα οποία παρουσιάζει στα τελευταία live του, αφήνοντας το δικό του μουσικό στίγμα με ηλεκτρονικούς ήχους και κραυγές ξετύλιξε όλο το κουβάρι της μουσικής του πορείας. Δίνοντας έμφαση στον πρόσφατο δίσκο του, «Γελαστή Ανηφόρα», αλλά και στα παλιά αγαπημένα τραγούδια της μπάντας, ο τραγουδιστής των Τρυπών, από πολύ νωρίς κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό, καθώς πολύς κόσμος με ευκολία μετακινήθηκε από τις κερκίδες στην αρένα.
«Αυτές οι μέρες είναι μέρες μνήμης και κάθε μέρα πρέπει να είναι ένας αγώνας ενάντια στο φασισμό» ήταν τα λόγια του πριν τραγουδήσει το «Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός», αναφερόμενος στον έναν χρόνο που κλείνει σήμερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Η χθεσινή συναυλία του Αγγελάκα είχε μία άλλη ενέργεια. Μία αύρα ευγνωμοσύνης περιέβαλε τα πρόσωπα, τόσο εκείνου και των μουσικών του, όσο και των ανθρώπων που ήρθαν για να τον ακούσουν. Κάθε τραγούδι ήταν ένα μήνυμα του καλλιτέχνη προς τους ακροατές. Γι’ αυτό από την αρχή έγινε σαφής ο στόχος του όταν τον ακούσαμε να απευθύνεται στο φωτιστή «Κλείσε αυτό το φως γιατί δε βλέπω τον κόσμο. Και θέλω να τους βλέπω!».
Αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες παύσεις από το ένα τραγούδι στο επόμενο η συναυλία τα είχε όλα: Ένταση («Νιώθω τυχερός», «Σαράβαλο»), μουσική δωρικότητα («Όταν χαράζει» με μία κιθάρα), παλμό στο κοινό («Ακούω την αγάπη», «Σιγά μην κλάψω»), συγκίνηση («Όλα είναι δρόμος»).
Στα όρια να χαρακτηριστεί ρεπερτοριακά στάσιμος ο Γιάννης Αγγελάκας απέδειξε πριν το επόμενό του βήμα πως με τις ενορχηστρώσεις του, που σε κάθε liveείναι διαφορετικές, μπορεί να κάνει όλο και πιο ενδιαφέροντα τραγούδια που ακούγονται εδώ και δύο δεκαετίες.
Ωστόσο, αυτός ο ανήσυχος και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης που τραγουδά με πάθος το «Χωρίς Κανόνα» παρέα με το συνεργάτη του Ντίνο Σαδίκη χθες έπρεπε να υπακούσει δυστυχώς σε έναν κανόνα… να τελειώσει τη συναυλία στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα.
