Πέμπτη και Παρασκευή ανέκαθεν θεωρούνται μέρες αβανταδόρικες για συναυλιακά δρώμενα. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτά συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας και αυτό είναι κατειλημμένο από προεκλογικές συγκεντρώσεις στην εκπνοή της προεκλογικής περιόδου;
Υπάρχει σαφώς ένα σχετικό μούδιασμα όσον αφορά στην ευκολία πρόσβασης των θεατών αλλά και στην προσήλωσή τους αν λάβουμε υπ’ όψιν τον ιδιαίτερα κρίσιμο χαρακτήρα που είχαν οι τελευταίες αναμετρήσεις. Οι λίγοι αρχικά θεατές που βρέθηκαν στην αρχή της πρώτης και της δεύτερης μέρας έγιναν εκείνο το κρίσιμο πλήθος που γέμισε τη πλατεία του ιστορικού κινηματοθέατρου Τριανόν και καταχειροκρότησε τα οχτώ συνολικά γκρούπ που παρέλασαν στο πρώτο διήμερο «Ρίζα στη Πρίζα» που πραγματοποιήθηκε στις 22 και 23 Μαϊου.
Καλοκαιρινές και οι δύο βραδιές με ανοιχτή τη σκεπή του θεάτρου έμοιαζαν να σιγοντάρουν θεατές και καλλιτέχνες σ’ ένα διήμερο που παρουσίασε μερικές από τις νέες δυνάμεις της ελληνικής μουσικής με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την καινούρια ματιά που δίνουν σ’ αυτό που ονομάζουμε παράδοση. Είτε ο ήχος τους αντλούσε στοιχεία από το παραδοσιακό είτε από το ρεμπέτικο οι Ρεμπετιέν, Βόμβοι, Παν Καπερνέκα (Εστία Project), Παραδοξόνια, Τζουράν Τζουράν, Κάτω Από Το Δέντρο, Κρίστη Στασινοπούλου και Στάθης Καλυβιώτης και Ελελεύ απέδειξαν ότι στην εποχή του θανάτου των μεγάλων δισκογραφικών, των παχυλών συμβολαίων και των μεγαλοσχημόνων μάνατζερ υπάρχει ένα πολύ σπουδαίο υλικό που δρα υπογείως, και με γνώση, άποψη, τόλμη, αισθητική αλλά και σκηνική καλλιέργεια και επαγγελματική παρουσία ανακατεύει το παλαιό και το σύγχρονο, αφαιρεί τις ευκολίες, δεν απευθύνεται μόνο στην τέρψη και πότε με τη νέα ματιά στη μουσική και πότε στον αιχμηρό στίχο δημιουργεί τη νέα σκηνή της ελληνικής μουσικής αθόρυβα όσον αφορά τα μέσα ενημέρωσης αλλά ηχηρά ως προς το περιεχόμενο και την προοπτική ανανέωσης αυτού που ονομάζουμε ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι.
Και στις δύο βραδιές οι θεατές καταχειροκρότησαν και τα οκτώ γκρουπ τα οποία παρουσίασαν μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους. Αν όλο αυτό το εγχείρημα γινόταν σε πιο χαλαρές μέρες και σε χώρο με λιγότερα καθίσματα σίγουρα το κέφι θα είχε απογειωθεί σε πολλές στιγμές και η συγκίνηση θα γινόταν μέθεξη σε άλλες. Πολλά συγχαρητήρια στον Αλέξανδρο Γερασίμου (δημοσιογράφος και μουσικός και ο ίδιος ο οποίος συμμετείχε στο τέλος της δεύτερης μέρας και ο ίδιος) που έστησε όλο αυτό το διήμερο σε πολύ λίγο χρόνο και έριξε τα θεμέλια για ένα εγχώριο Womad που του χρόνου θα έχει περισσότερο χρόνο να προετοιμαστεί και να μας δώσει ένα ακόμη πιο άρτιο θέαμα στο οποίο ο ερασιτεχνισμός βρήκε τη πραγματική του θετική σημασία και ο επαγγελματισμός ανέπνεε γοητεία, συγκίνηση και Τέχνη!