Μόλις η Έλλη Πασπαλά ανέβει στη σκηνή μαζί με τους  5 μουσικούς της η βραδιά είναι αποκλειστικά και δικαιωματικά δική της. Ξεκινώντας με το Moondanceτου Van Morisson διατρέχει τις συνεργασίες της με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο (Summertime in prague, Λευκό μου γιασεμί) την Ρεμπούτσικα (Πώς να ξεχάσω) φυσικά τον Χατζιδάκι (Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι, Το μαγικό χαλί , Πες μου μια λέξη) τραγουδάει Leonard Cohen (Dance me to the end of love) Tom Waits (Temptation) Edith Piaf (La foule), το Yukali (Kurt Weill), το Ταξίδι στα Κύθηρα (Καραΐνδρου) διασκευάζει την νεαρή Μόνικα στο Βloody something αλλά και 2 παλιά ρεμπέτικα των Τσιτσάνη και Παπαϊωάννου (Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα και Άνοιξε γιατί δεν αντέχω) με υποβλητικό τρόπο.

 Στην έναρξη του δεύτερου μέρους κάνει μια μικρή αλλά χαρακτηριστική αναφορά στο αφιέρωμα που ετοίμασε 3 μήνες πριν και παρουσιάστηκε με επιτυχία στον ίδιο χώρο στην σπουδαία τραγουδοποιό Joni Mitchell –που τόσο αγαπά- και απ’ ότι φαίνεται έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει. Στον ίδιο χώρο επίσης είχε εμφανιστεί πριν από περίπου 3 χρόνια με τον Σταύρο Ξαρχάκο και την ΚΟΕΜ.

Πλαισιωμένη από 5 σπουδαίους  μουσικούς, ένα αληθινό all star cast που τους αξίζει ιδιαίτερη μνεία: τον David Lynch (σαξόφωνα), τον Τάκη Φαραζή (πιάνο), τον Γιώτη Κιουρτσόγλου (ηλεκτρικό μπάσο), τον Μιχάλη Καπηλίδη, (τύμπανα) και τον νεότερο Γιώργο Λιμάκη στις κιθάρες, είναι σα να έχει 5 συν-δημιουργούς  επί σκηνής, αφού η Πασπαλά παίζοντας ισότιμα τους δίνει χρόνο και χώρο να αυτοσχεδιάσουν και να αναδείξουν το ταλέντο τους.

Η Πασπαλά βρίσκεται  σε μια από τις καλύτερες  στιγμές  της. Τραγουδίστρια με υψηλή αισθητική και αυστηρές επιλογές -ίσως αυτό να είναι και το στοίχημα που της κληροδότησε ο Χατζιδάκις- κουβαλάει την κουλτούρα ενός ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο εξωτερικό και μάλλον μπόρεσε αποβάλλει  πολλές από τις δικές μας παρωπίδες. Αυτό αντανακλάτε στην ήρεμη δύναμη που αποπνέει στη σκηνή, στην κίνηση, στις μικρές ατμοσφαιρικές διηγήσεις με τις οποίες συνδέει τα τραγούδια και φυσικά έχοντας κατακτήσει πλήρως το ρεπερτόριο της με την εξαιρετική της φωνή και με την τόλμη να πειραματίζετε σε καινούργια πράγματα.

Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω αυτό που είναι η μουσική, αυτό το γοητευτικά ανεξήγητο συναίσθημα  που εισέπραξα αυτό το βράδυ από την εξαιρετική αυτή ομάδα, την ικανότητα να συνομιλεί με την ψυχή μας στοχεύοντας κατευθείαν στο θυμικό.

Κι όπως έλεγε και η Έλλη Πασπαλά σε πρόσφατη συνομιλία μας μέσα στον κυκεώνα που ζούμε στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια και δεν έχει αφήσει κανένα ανεπηρέαστο αυτό που πραγματικά θέλει είναι να έχει πίστη σε αυτό που κάνει, να τραγουδάει με πάθος και αγάπη, συνεπής και αληθινή για να μπορέσει αυτό να το μεταδώσει στον κόσμο.

Και πιστέψτε με το καταφέρνει απόλυτα.

Μην την χάσετε στην σκηνή του Gazarte για 2 Πέμπτες 20 και 27 Μαρτίου με τα φεγγάρια της και εκτάκτως για μια Τετάρτη 12 Μαρτίου και πάλι στο αφιέρωμα στην Joni Mitchell στο πλαίσιο της γαλλόφωνης εβδομάδας.

Θα ανταμειφθείτε!