Το «Καφέ Αμάν της πόλης» φιλοξένησε την Κυριακή της Τυροφάγου (2 Μαρτίου) τον εμβληματικό μουσικό και δεξιοτέχνη του βιολιού σε ένα πρόγραμμα που πήρε «βόλτα» τα νησιά και μας έβγαλε στη Μικρά Ασία, όπως κάποτε έκαναν οι καπεταναίοι που μετάφεραν τα καλούδια του πελάγους προς ανατολάς. Δίπλα του, μερικοί από τους καλύτερους μουσικούς της νέας γενιάς, όπως είναι η Μάρθα Μαυροειδή (που εκτός από την προσωπική «world» διάσταση της πορείας της, έχει «χτίσει» -με πολλή δουλειά- ένα εξαιρετικό νησιώτικο ρεπερτόριο), ο Γιώργος Βεντουρής στο κοντραμπάσο (μέλος μίας «φουρνιάς» εξαιρετικών μουσικών του συγκεκριμένου οργάνου), ο Σπύρος Μπάλιος στο λαούτο (με περίσσευμα ενέργειας και με μεράκι) και φυσικά ο πολύ σπουδαίος μουσικός και κρουστός, Βαγγέλης Καρίπης.

Ο σεβασμός προς το πρόσωπο του Στάθη Κουκουλάρη υπήρξε φανερός τόσο στον κόσμο που έσπευσε να γιορτάσει την «Τυροφάγο» στο στέκι της καλής, παραδοσιακής μουσικής, αλλά ακόμη και στους μουσικούς συνοδοιπόρους του. Από την άλλη μεριά, όμως, ο μεγάλος μουσικός του παραδοσιακού βιολιού ανταπέδωσε απλόχερα αυτό τον σεβασμό. Ήρεμος -ως συνήθως- νηφάλιος και συγκεντρωμένος στη μουσική ερμηνεία, «χάρισε» ένα σωρό ταξίμια και παραδειγματικές εκτελέσεις σε κομμάτια από το νησιώτικο ρεπερτόριο. Απόλυτα ακριβής στο παίξιμό του, που ταυτόχρονα υπήρξε τόσο πλούσιο και γενναιόδωρο προς το κοινό και τους συναδέλφους του, οι οποίοι αρκετές φορές στάθηκαν για να θαυμάσουν το ήθος, το μουσικό βάθος και το ηχόχρωμα ενός μουσικού, που έχει συνοδεύσει κατά το παρελθόν τις επιβλητικότερες προσωπικότητες της νησιωτικής μουσικής, όπως για παράδειγμα (ας μας επιτραπεί η επιλεκτική αναφορά) την Άννα Καραμπεσίνη – Σαρρή.

• 
• 
• 
•  

Κατά τη διάρκεια ενός «γεμάτου» τρίωρου προγράμματος (κατά το οποίο η μέθη ενός μπάλου ή νησιώτικου συρτού –ή και τσιφτετελιού- παρέσυρε όμορφα ζευγάρια χορευτών) ακούστηκαν κομμάτια όπως Να το ‘ξερε η μάνα μου, Όλα τα μέρη σκοτεινά - Δεν ξημερώνεις, Μπαρπαγιαννακάκης, Στον Αρτεμώνα, Αμοργιανό Πέραμα, Γιωργίτσα, Χορέψετε – χορέψετε, Σάλα – σάλα, Γιάντα δεν με θέλεις κ.α.

Αξίζει να αναφερθεί η εξωστρεφής, αλλά και πειθαρχημένη ερμηνεία της Μάρθας Μαυροειδή, σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα (αν μη τι άλλο), ενώ ούσα η ίδια σημαντική μουσικός, αποκτά ευκολότερο έργο όταν στο πλάι της έχει τόσο καλούς συναδέλφους. Κυρίως, βέβαια, τον Στάθη Κουκουλάρη που είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως μοιάζει (μετά από τόσο πλούσια πορεία) να απολαμβάνει πρωτίστως ο ίδιος το παίξιμο και τη συνύπαρξη πάνω στη σκηνή. Δικαίως εισέπραξε ολόθερμο χειροκρότημα και όχι μόνο στο φινάλε…