Με πληθωρική και δημιουργική προσωπικότητα, με «ισοπεδωτική» φωνή, που δεν μπορεί να αφήσει κανένα αδιάφορο, κατόρθωσε ήδη στα γεννοφάσκια του δεύτερου δίσκου της, να έχει το δικό της κοινό, μα κυρίως το δικό της μουσικό στίγμα. Με το «σπαθί» και τον κόπο της. Ωσάν να βρίσκεται σε μία διαρκή… αναμέτρηση με τα όρια του εαυτού της, γκρουβάρει, φανκάρει ή πιάνει το νήμα του βιώματός της με την παραδοσιακή μουσική για να εκφραστεί «στα κόκκινα». Να, όπως και την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου (του… Αγίου Βαλεντίνου) στον Σταυρό του Νότου, όπου παρουσιάζει αυτό τον καιρό τη δουλειά της. Ιδού τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής…

Εισαγωγή με την «Κανελόριζα» κι ένα τρόπο που ανακαλούσε οριακά την ψυχεδέλεια του ’70 για να καταλήξει λίγο αργότερα σε ένα κλασικό μοτίβο τραγουδιού της τάβλας. Ωστόσο, ακόμη και αυτό δεν ήταν τόσο προφανές, αφού η ερμηνεία της Ζαμάνη φάνηκε να κρύβει κατιτίς το αυτοαναφορικό, αλλά ταυτόχρονα εξωστρεφές. Ακολούθως, η Δονούσα, από τα καινούργια της, ένα κομμάτι που ήδη έχει χώρο στο «airplay» των ραδιοφώνων, για να καταλήξει ο επίλογος στη βλάχικη μεταφορά της έννοιας της μητέρας: «Μούμα». Πάντως, αξίζει να αναφέρουμε πως το νέο υλικό της Ματούλας Ζαμάνη (ό,τι τουλάχιστον ακούσαμε κι εμείς στο ΣτΝ) έχει φανερά μία διάθεση «διαλόγου» με τον τρόπο της μπαλάντας. Μοιάζει, δηλαδή, να έχει μετατοπιστεί το κέντρο έκφρασης από το αφοπλιστικά εξωστρεφές, στο αφοπλιστικά ειλικρινές…

Και… να σου ο «Μάντης Τειρεσίας»! Είναι αλήθεια πως οι γυναικείες φωνές στόλισαν κατά καιρούς τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου και η Ζαμάνη έχει το δικό της κρίκο σε αυτή την αλυσίδα. Δεν είναι μόνο η τραγουδιστική της άνεση, αλλά κυρίως το οικείο βίωμα που μοιάζει να εντοπίζει εύκολα, ώστε να φτάσει στην αποκρυπτογράφηση των στίχων και την γεμάτη ερμηνεία τους, ακολούθως.  

Το «κόλπο» με το… γύρισμα αλά «Ιππότης της Ασφάλτου» παλιό, αλλά πάντα πολύ διασκεδαστικό, ειδικά όταν συνοδεύεται από μία διάθεση με ακομπλεξάριστο χιούμορ. Κάπου εκεί ανέλαβαν δράση και οι «Σωματοφύλακες» (οι… μουσικοί, ντε) της πρωταγωνίστριας με προεξέχοντα τον Βασίλη Λεμονιά που ανέπτυξε ένα πολύ ωραίο ταξίμι στο λαούτο του (κυρίως βιολοντσέλο παίζει, ωστόσο) για να ακολουθήσει το… «Τσιγγάνα κάτσε δίπλα μου και τα χαρτιά σου ρίχτα» και σφήνα το Ντάρι – Ντάρι (με βιολί από τον Χρήστο Πεντεβή ) για να πάμε μια βόλτα στα νησιά. Το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι επανήλθε για να φτιάξει κι αυτόν τον κύκλο.

Το επόμενο «κεφάλαιο» (καίτοι ημέρα του έρωτος…) αφορούσε την ενότητα του χωρισμού! Εκεί, ωστόσο, υπήρξε και μία από τις καλύτερες εκπλήξεις της βραδιάς, καθώς η Ζαμάνη έδωσε μία από καρδιάς ερμηνεία στο κλασικό «Τυφλές Ελπίδες» του Πέτρου Δουρδουμπάκη. Αμέσως μετά, δε, για τις ανάγκες του (από τον α’ δίσκο) «Πονηρού Δάσους» ανέβηκε επί σκηνής ο Αλέξης Ιωάννου των Burger Project, σαν πρόγευση για ό,τι θα επακολουθούσε. Διότι, με την απαρχή του β’ μέρους της παράστασης (το πρώτο ολοκληρώθηκε με μία διασκευή αλά… Ζαμάνη στο «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις»), το σχήμα ανέλαβε με πλήρη σύνθεση τα ηνία σε ένα σετ των ιδιότυπων διασκευών τους με την χαρακτηριστική πρόζα και φυσικά ντυμένοι… Burger Project.

Ξεκίνημα με το «Καίγομαι, καίγομαι» την οικοδέσποινα επί σκηνής και έπειτα και μόνοι τους, με αφρό-ρέγγε, κάντρι και rock’n’roll ήχους. Ε, δεν ήθελε και πολύ, με αποτέλεσμα ο Ζουγανέλης (μπάσο) να χάσει μία από τις χορδές του μπάσου (έσπασε!!!) και να ψάχνει το πεντάχορδο εναλλακτικά διαθέσιμο. Κάπου εκεί ανάμεσα αναδύθηκε και η δεύτερη «Τσιγγάνα» (τραγούδι που έχει απογειώσει η Ζαμάνη), όπως και ένα σύντομο πέρασμα στα ρεμπέτικα με το «Δική μου είναι η Ελλάς». Καθώς, όμως το πρόγραμμα προσέγγιζε την καμπύλη του επιλόγου η αναφορά στην πεντατονία της Ηπείρου συνέβη με το σπουδαίο μοιρολόι «Μαργιόλα» και το «must» σε τέτοιου είδους προγράμματα, «Καίγομαι και σιγολιώνω»…

Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που συμβαίνει στο ΣτΝ (club) είναι πολύ ανταποδοτικό για το κοινό (που γέμισε το χώρο), το οποίο συμμετέχει, χορεύει και επικοινωνεί με την- έτσι κι αλλιώς- πολύ επικοινωνιακή Ματούλα Ζαμάνη. Ή οποία φαίνεται να πατάει γερά στα πόδια της και η συνέχεια είναι… στα χέρια της και τη φωνή της. Οψόμεθα.

Οι συντελεστές της παράστασης είναι:
Σπύρος Μοσχούτης (Μoschi): Τύμπανα, Όπι, Μαγικά | Χρήστος Πεντεβής Βαλεντίνο (Loventino): Βιολί | Σπύρος Βρυώνης (Παράσχος Τσαλαπατάρας): Κιθάρα, Μπάσο | Βασίλης Λεμονιάς (Lemonchello): Τσέλο | Δημήτρης Δημητριάδης(Elrey): Επιμέλεια ήχου | Μελίνα Ζερβάκη (Ζέβρα των θαλασσών): Φώτα | Νίκος Σάλτας (Saltomortale): Πλήκτρα