Θεωρώ ιδιοφυή την ιδέα και πολύ περισσότερο την ερμηνεία της Θεοδοσίας Τσάτσου σε μία θεατρική και μουσική παράσταση, που ξεφεύγει από τα κοινά και πολύ απαιτητικό τον ρόλο που καλείται να αναμοχλεύσει, ως το μεδούλι του. Η «Babalu» έχει αποδείξει πως δεν φοβάται (το αντίθετο…) να κάνει ανατροπές στην καριέρα της, προκειμένου να φτάσει ακόμη πιο βαθιά σε μία ενδοσκόπηση, που καλεί με μεγαλοψυχία και συνοδοιπόρους, όμως πολλές φορές είναι πολύ, μα πολύ μοναχική διαδικασία και δοκιμασία. Δεν γίνεται να μην φτάσεις σε αυτή τη σκέψη για την πορεία ενός ανθρώπου, που έχει πετάξει –ευθαρσώς- στάχτη στα μάτια της πλανεύτρας «σουξέ» επιτυχίας, όσες φορές τόλμησε να τον δελεάσει. Think about it…

Anyway, η Θεοδοσία Τσάτσου έκανε και πάλι το απρόσμενο και πολύ την ευχαριστούμε, γι’ αυτό. Η κατάσταση έχει ως εξής, όπως αναφέρει και το Δελτίο Τύπου «Ηθρυλική Janis Joplin επιστρέφει στο «Δωμάτιο 105» του ξενοδοχείου Landmark. Είναι και πάλι νύχτα, όπως κι εκείνη τη μοιραία βραδιά του 1970 που είδε ένα λαμπερό λευκό φως να την κυκλώνει, έτοιμο να την πάει στον παράδεισο. Ξαφνικά σαράντα τέσσερα χρόνια μετά βρίσκεται και πάλι μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Μνήμες ξυπνούν. Παλιοί έρωτες ζωντανεύουν. Έρχονται φαντάσματα από τη ζωή της να την συναντήσουν και εκείνη είναι έτοιμη να αναμετρηθεί με όλους και για όλα. Να θυμηθεί, να γελάσει και να μας ξαναπεί τραγούδια, όχι μόνο δικά της, που την καθόρισαν και την έκαναν σύμφωνα με το περιοδικό TIME την «ισχυρότερη τραγουδίστρια που έχει να επιδείξει το κίνημα των λευκών της ροκ μουσικής»…

Πράγματι… η εκρηκτική ερμηνεύτρια, ακριβώς στην πιο ώριμη καλλιτεχνικά στιγμή της, αποφασίζει και ενσαρκώνει τη θρυλική, ασυμβίβαστη προσωπικότητα της ροκ, όπως –τελικά- μόνο η Τσάτσου θα μπορούσε να κάνει, τουλάχιστον στα εντός τειχών πράγματα.

Εισβάλει στη σκηνή, σαν φάντασμα και μετεμψύχωση της Joplin, που… προσγειώθηκε για να μας διηγηθεί τα φανερά κι αφανέρωτα μιας τόσο ευαίσθητης, αλλά και φωτεινής ψυχής. Τουτέστιν… τις μουσικές επιρροές της, τους μεγάλους της έρωτες (π.χ. η μοιραία σχέση της με την Peggy Caserta), αλλά και τις μεγάλες πληγές της, τους γονείς, τους παλαιούς συμμαθητές, το γεμάτο απόρριψη παρελθόν και το γεμάτο Vertigo «παρόν» των ‘60s.

Το icon της πιο δημιουργικής και πολύχρωμης δεκαετίας για τη μουσική, αποκαλύπτεται μπροστά στο κοινό (που κατακλύζει το υπέροχο, μικρό θέατρο «Αγγέλων Βήμα») και η Θεοδοσία Τσάτσου χαρίζει εκπληκτικές ερμηνείες στα (ούτως ή άλλως δυσερμήνευτα) «διαμάντια» της κοπέλας που ξεκινώντας από την (ανάμεσα σε πετρελαιοπηγές) κωμόπολη του Τέξας, Port Arthur, στιγματίστηκε και γέμισε την ψυχή της από… San Francisco, πριν χαράξει από μόνη της μία αδιανόητα σπουδαία διαδρομή (όσο και σύντομη) στα όρια του blues και του rock’n’roll. Η Janis Joplin έδωσε μία καινούργια, διαφορετική διάσταση στη ροκ ερμηνεία, με βασικό στοιχείο τον blues αυτοσχεδιασμό (βοήθησε σε αυτό η συνεργασία της με τους Kozmic Blues Band).

Η ζωή της εμβληματικής φιγούρας του «καλοκαιριού των λουλουδιών» και του Woodstock περνάει σαν ταινία μέσα από την από ψυχής απόδοση του χαρακτήρα (πολύ σωστή και η επιλογή της αργκό…), από τη Θεοδοσία Τσάτσου, αλλά και σε ένα κινηματογραφικό πανί, όπου «πέφτει» με δυναμική αλληλουχία ένα φιλμ με εικόνα, βίντεο και ήχο από τα «βήματα» της Joplin (ντοκουμέντα, συνεντεύξεις και φωτογραφίες).

Αξίζει να επισημάνουμε, πως η καλή δουλειά που έγινε στην ενορχήστρωση προσέγγισε επιτυχημένα των ψυχεδελικό ήχο των «late ‘60s» και η μπάντα των εξαιρετικών μουσικών, που συνοδεύουν την Τσάτσου συμβάλει τα μέγιστα στο τελικό αποτέλεσμα. Άλλωστε, έχουν δουλέψει σκληρά γι’ αυτό και αυτό φαίνεται (γεγονός που ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί και ένδειξη σεβασμού προς τον θεατή…).

Το «Janis Joplin: δωμάτιο 105» είναι μία (τρόπο τινά) μουσική βιογραφία, ένας μουσικός θεατρικός μονόλογος που αποδίδει ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ά η Θεοδοσία Τσάτσου (είναι φανερό πως το ερμηνεύει με την ψυχή της…) και έχει «στηθεί» αναλόγως από τους συντελεστές της παράστασης, οι οποίοι αξίζουν συγχαρητήρια τόσο για το μίνιμαλ, αλλά και «3D» σκηνικό (ερμηνεία επί σκηνής, βίντεο – προβολή και liveμουσική). Να σημειωθεί, επίσης, πως σημαντικό ρόλο στην επικοινωνία παίζει η αμεσότητα και η μεγάλη διάδραση με το κοινό, που σχεδόν… ακουμπάει την Τσάτσου και (συμβολικά) τον ίδιο τον μύθο της Joplin. Ενός ανθρώπου που ξεχείλιζε από πάθος για ό,τι περικλείει και φέρει μέσα του τη ζωή. Τι ειρωνεία… Τη χάρηκε τόσο λίγο.

Συντελεστές
Μετάφραση, Προσαρμογή, Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
(Η αρχική εκδοχή της παράστασης ανήκει στην GigiGaston
Σκηνικά, Κοστούμια: Ευαγγελία Γρηγοριάδου
ΜουσικήΕπιμέλεια / Ενορχήστρωση: Θεοδοσία Τσάτσου
Φωτισμοί: Ιγνάτιος Μπανέλης
Βίντεο: Ανδρεας Γιαννακόπουλος
Ηχολήπτης: Στράτος Καρράς

Μουσικό Σχήμα
Θεοδοσία Τσάτσου: Τραγούδι
Πέτρος Βασιλειάδης: Μπάσο
Στέφανος Γεωργιτσόπουλος: Κιθάρα
Στέλιος Πασχάλης: Drums
Βασίλης Τριανταφυλλόπουλος: Πλήκτρα

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
«Αγγέλων Βήμα» | Σατωβριάνδου 36, | Ομόνοια, 104 31Αθήνα | Τηλ.: 2105242211-13