Την εβδομάδα που μας πέρασε ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου ο Θάνος Μικρούτσικος με τον Γιάννη Κότσιρα και την Ρίτα Αντωνοπούλου. Το πρόγραμμα έχει τον γοητευτικό και ποιητικό μαζί τίτλο «Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται...» Όσοι τυχεροί είχαμε παρακολουθήσει τη συναυλία «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι» του Μικρούτσικου στο Ηρώδειο το καλοκαίρι είχαμε ήδη πάρει μια καλή γεύση του προγράμματος που παρουσιάστηκε...
Ό,τι έχουμε αγαπήσει από το έργο του είναι έδω: o Σταυρός του Νότου, τα πολιτικά τραγούδια του (εξαίρετη η στιγμή που ο Γιάννης Κότσιρας τραγουδά Είσαι η Πρέβεζα τα Γιάννενα και το Κιλκίς) οι λυρικές του στιγμές (με αποκορύφωμα τη δική του ερμηνεία στους 7 νάνους στο s/s Cyrenia του Καββαδία που κυριολεκτικά αποθεώθηκε), αλλά και πιο σύγχρονες αναφορές και φυσικά τα λαΐκά του, που λατρεύτηκαν από τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου κυρίως.
Η μπάντα αποτελείται από 6 εξαιρετικούς σολίστες και η παρουσία του Θάνου Μικρούτσικου στην σκηνή είναι σαρωτική είτε τραγουδάει, είτε διευθύνει, είτε παίζει πιάνο, είτε διηγείται τις δικές του μοναδικές ιστορίες σαν συνδετικός κρίκος των τραγουδιών.
Ο Γιάννης Κότσιρας κλέβει την παράσταση επιβεβαιώνοντας ό,τι βρίσκεται στην καλύτερη του στιγμή. Στιβαρός ερμηνευτικά και με άψογο στήσιμο στην σκηνή αναμετριέται με το απαιτητικά τραγούδια του Μικρούτσικου και τα κατακτά. Φυσικά διατρέχει και τις πιο δυνατές στιγμές από το δικό του προσωπικό ρεπερτόριο που κατέχει σημαντικό μέρος του προγράμματος. Επικοινωνιακός, ευχάριστος ενώ μπορεί να είναι leader (όπως μου επιβεβαίωσε η πιο πρόσφατη φθινοπωρινή συναυλία του στην Τεχνόπολη) στέκεται σεμνά στην σκηνή σαν μέλος μιας ομάδας και τελικά ξεχωρίζει.
https://www.musicpaper.gr/we-saw/item/4317-mikroytsikos-kotsiras-antonopoylou#sigProId376be05495
Η Ρίτα Αντωνοπούλου έτσι κι αλλιώς αναδείχτηκε τραγουδώντας Μικρούτσικο και η ταύτιση τους είναι εμφανής. Λέει τραγούδια από τη δισκογραφική συνεργασία τους αλλά και από τον Σταυρό του Νότου και κάποια παλιότερα όπως την εξαιρετική «Ελένη» και το κεφάτο «Το Μηδέν» με το χαριτωμένο χορευτικό στιγμιότυπο! Οι ερμηνείες της είναι δυναμικές και εξωστρεφείς, η άρθρωση της εξαιρετική αλλά η σκηνική της παρουσία ήταν κάποιες στιγμές υπερβολική, αν και επιβλητική.
Στα αρνητικά ο πολύ δυνατός στιγμές-στιγμές ήχος, τα στριμωγμένα και άβολα καθίσματα και η υπερβολική κάπνα που υπάρχει στο χώρο (βασανιστικό για εμάς τους μη-καπνιστές).
Στα θετικά όλα τα προηγούμενα, και η μαγική αίσθηση που παίρνεις φεύγοντας, να γίνεται όλο το μαγαζί μια παρέα τραγουδώντας τη σπουδαία Ρόζα, ένα τραγούδι συγκυρίας όπως συχνά λέει ο Μικρούτσικος, ένα τραγούδι που διατρέχει και ορίζει μια εποχή (ειδική μνεία στο alter ego του συνθέτη, τον Άλκη Αλκαίο, που οι στίχοι του λάμπουν).
«Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία, πως η ιστορία γίνεται σιωπή..» μια εκκωφαντική σιωπή, μέρες που ζούμε…
Να πάτε να διασκεδάσετε, να χαρείτε, να σκεφτείτε εν τέλει να νιώσετε..!
