Καλοί κι ωραίοι είναι οι μεγάλοι χώροι, αλλά την γλύκα του μπαρ δεν την φτάνουν. Ακουμπώντας στη μπάρα του Faust κι ανάμεσα σε πολλά άλλα κεφάλια που ήταν στραμμένα στην σκηνή, ίσα που μπορούσα να δω το κόκκινο φόρεμα της Βικτώριας Ταγκούλη. Αλλά μικρό το κακό. Κι αυτό το διαπίστωσα επί τόπου. Μια φωνή που μπορεί να φτιάξει εικόνες από μόνη της και να σε πάει με άνεση από ένα κλίμα καμπαρέ των Tiger Lillies σε τραγούδια μιούζικαλ, λυρικό θέατρο, Εντιθ Πιαφ κλπ και να εντάξει μέσα σε όλο αυτό Ζαμπέτα, Ακη Πάνου κλπ αλλά και δικά της τραγούδια, από την συνεργασία της με τον Χρίστο Θεοδώρου (κυρίως από τον τελευταίο τους δίσκο «Τετράδιο» σε στίχους Μιχάλη Γελασακη), δεν χρειάζεται, απαραίτητα την «στήριξη» της οπτικής επαφής. Φωνή με χαρακτήρα. Με στιλ.
Αλλά και πάλι ψέματα θα πω…
Είναι έτσι, ή αυτό το «λίγο» που ξεκλέβεις, από την σκηνή, τα κορίτσια που παίζουν βιολί και τσέλο (κουαρτέτο εγχόρδων Piu Mosso Quartet), η Βικτώρια με το κόκκινο κραγιόν της και το κόκκινο φόρεμα της και ο ενορχηστρωτής της παράστασης (και συνθέτης) Χρίστος Θεοδώρου, σκυμμένος πάνω στο πιάνο του, σου φέρνουν στο νου σκηνή από καμπαρέ του μεσοπολέμου; Αυθαιρεσίες του νου θα πείτε. Λόγια μεθυσμένα, της μπάρας και του ηλεκτρισμένου σκοταδιού που μιλάει στ αυτί όταν χαμηλώνουν τα φώτα.
Θα συμφωνήσω. Αλλά εκεί είναι όλη η ιστορία όταν πρόκειται για λάιβ. Να φτιαχτεί το δικό σου, προσωπικό, σκηνικό ώστε κάθε ήχος, (λέξη, εικόνα) που πέφτει μέσα στην αίθουσα να σε βάζουν σε τροχιά και να πηγαίνεις. Δεν είναι εύκολο αυτό. Καθόλου εύκολο. Και νομίζω αυτό ακριβώς αισθάνθηκα τις προάλλες. Ότι τι ήμουν σε μια παράσταση όπου χωρίς πολλές κινήσεις ή πολλά «καλολογικά» στοιχεία, σε έβαζε σε κλίμα. Όλα δεμένα με την εσωτερική συνοχή που έχει ένα «έργο» όταν φτιάχνεται από δουλεμένες, μακροχρόνιες σχέσεις. Ο Χρίστος Θεοδώρου και η Βικτώρια Ταγκούλη είναι εδώ και χρόνια συνοδοιπόροι (από τότε που ήταν ακόμη μέλη της Σπείρα Σπείρα) και μοιάζουν να έχουν κάτι κοινό -έναν ιδιαίτερο, «ρετρό λυρισμό» ας πούμε- που αν τον συνδυάσει κανείς με την κλασσική μουσική τους παιδεία, και την αγάπη τους για το μουσικό θέατρο, καταλαβαίνει πολλά.
https://www.musicpaper.gr/we-saw/item/4238-viktoria-tagkoyli-faust#sigProIdb2f1d4d689
Το περίεργο (και πολύ τυχερό) είναι η συνεργασία τους με τον Μιχάλη Γελασάκη που έγραψε τους στίχους στο «Τετράδιο». Ανεξάρτητα από τα μουσικά γούστα που έχει κανείς– έτσι κι αλλιώς είναι τόσο προσωπική υπόθεση αυτό- δεν μπορεί να μην αισθανθεί στα τραγούδια του «Τετραδίου» , το δέσιμο μουσικής/ στίχου, την κοινή «συναισθηματική γλώσσα» που είναι η νούμερο 1 συνθήκη για να έχει ταυτότητα μια δουλειά και να λειτουργήσει ένας δίσκος. Και το «Τετράδιο» διαθέτει ακριβώς αυτό. Μπορεί να μην έχει εκείνο το μεγάλο τραγούδι που θα κάνει αμέσως την διαφορά, αλλά σου βγάζει ένα ωραίο ανάλαφρο συναίσθημα που σε… χορεύει απαλά, σαν βαλσάκι. Προσωπικά απόλο τον δίσκο ψηφίζω το «Αποτύπωμα».
«Εχω, έχω ένα κοκαλάκι στα μαλλιά / είναι είναι αποτύπωμα δικό σου/ Δεν θα με γνωρίσεις, έχω αλλάξει από παλιά / έχω αλλάξει κι είμαι η μισή ο εαυτός σου». Τόσο απλός στίχος. Και τόσο ουσιαστικός.
