Κατά κανόνα γεννιέσαι με «αυτό». Μπορείς να το αναπτύξεις, να το τονίσεις, να ορίσεις τη δουλειά σου διαμέσου αυτού. Μπορείς απλά να βγαίνεις στη σκηνή χωρίς να προσπαθείς για τίποτα. Και να σαγηνεύεις. Τι είναι «αυτό»; Star quality το λένε οι αγγλόφωνοι. Αύρα, μεγαλείο, δυναμική θα το λέγαμε εμείς. Ο Morrissey το είχε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στη δισκογραφία. Και το έχει μέχρι και σήμερα.
Μπορεί να έχουν περάσει τα χρόνια, η φωνή να έχει σπάσει, η διάθεση για πρόκληση να έχει μειωθεί, αυτό όμως που τον έκανε και ξεχώρισε από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 δεν έχει χαθεί. Το είδαμε στον Λυκαβηττό τη Δευτέρα το βράδυ. Ο χώρος της συναυλίας ασφυκτικά γεμάτος.
O Morrissey σε καλή διάθεση να ατακάρει με το κοινό και να ερμηνεύει όλες τις επιτυχίες των Smiths αλλά και τις δικές του. Οι περισσότεροι γι’ αυτό ακριβώς ήταν εκεί. Για να θυμηθούν, να χορέψουν, να τραγουδήσουν και να δοξάσουν το είδωλό τους. Η μπάντα του αποτελούνταν από πολύ καλούς μουσικούς με τις κιθάρες να έχουν τον πρώτο λόγο.
Καιρό είχε να ζήσει το θέατρο του Λυκαβηττού μια τόσο δυνατή συναυλία. Μια συναυλία όμως που θύμιζε τις μέρες και τα έργα της δεκαετίας του ’90. Περασμένα μεγαλεία, είδωλα μιας άλλης εποχής που εξαργυρώνουν σήμερα ό,τι τους έχει απομείνει. Ο Morrissey αντέχει ακόμα. Να είναι αξιοπρεπής. Να ισορροπεί έντιμα ανάμεσα σε αυτά που δίνει και παίρνει σε μια συναυλία. Τα τραγούδια, τα χειροκροτήματα, τη δόξα, τη λατρεία. Περιμένοντας τον επόμενο ερμηνευτή με το star quality του Morrissey δεν μπορούμε παρά να ακούμε και να ξανακούμε τα κομμάτια του.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου (http://thodorismarkou.com/blog/)
