Πιστεύω ότι στον Θάνο Μικρούτσικο δεν άρεσε απλά η ποίηση του Καββαδία. Χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί καν, τουλάχιστον αρχικά, ταυτίστηκε με τα κυριότερα στοιχεία της και συμβαίνει να είναι καθοριστικά και για την δική του προσωπικότητα. Την αγάπη για τη ζωή και τη, συνακόλουθη σε πολύ μεγάλο βαθμό, εσωτερική δύναμη. Αυτά ακριβώς είναι που ανέδειξε με την μελοποίηση της, η οποία ήταν τόσο κατάλληλη και δημιουργικά επιτυχημένη ώστε να μπορεί να είναι σήμερα δικαιολογημένα υπερήφανος για το ότι συνέβαλε όχι μόνο στην καλύτερη κατανόηση της, αλλά και στην ευρύτερη διάδοσή της.

 

Δεν είναι συμπτωματικό ότι οι δύο κύκλοι μελοποιήσεων του Καββαδία όχι μόνο συναποτελούν το μακράν δημοφιλέστερο έργο του αλλά και σε ένα βαθμό εκπλήσσουν ακόμα και τον ίδιο. Όπως είπε είναι το μοναδικό έργο του, φωνητικό ή οργανικό, που χωρίς να το επιδιώξει εκείνος αλλά σχεδόν σα να έχει αποκτήσει μια δική του ζωή  δεν έχει σταματήσει να αλλάζει και να εξελίσσεται στην πάροδο του χρόνου, μελωδικά, αρμονικά, ρυθμικά ή με πληθώρα αυτοσχεδιασμών που προστίθενται στον αρχικό πυρήνα των συνθέσεων δίχως να τον αλλοιώνουν.

 

Σαράντα ακριβώς χρόνια λοιπόν μετά την κυκλοφορία του εμβληματικού «Ο Σταυρός Του Νότου» τα τραγούδια παρουσιάστηκαν πολύ διαφορετικά από τις πρώτες εκτελέσεις τους. Ακόμα και τα λίγα λαϊκά στοιχεία τους εξαφανίστηκαν αφήνοντας ολοένα και πιο γυμνό τον πυρήνα των συνθέσεων του Θ. Μικρούτσικου.

 

FXT27308

 

Η ενορχηστρωτική εκδοχή με την οποία, αφού δοκιμάστηκε σε μερικές συναυλίες πέρυσι το καλοκαίρι, παρουσιάστηκαν οι δύο κύκλοι στο Μέγαρο Μουσικής αναδεικνύει με την λιτότητα αλλά ταυτόχρονα και τον πλούτο της αυτήν ακριβώς τη φύση των συνθέσεων. Καταρχήν δύο σολίστ κλασικής παιδείας και υπέρμετρης δεξιοτεχνίας, ο Μάξιμος Δράκος, που φέρνει στοιχεία jazz και rock και ο Θοδωρής Οικονόμου, προερχόμενος από την παράδοση της σύγχρονης μουσικής αλλά και με αυτοσχεδιαστικές ικανότητες! Στο τρίτο πιάνο βέβαια ο ίδιος ο «κυβερνήτης» της συναυλίας. Το στήριγμα, η «πλάτη» της συναυλίας παρόλα αυτά ήταν τα πνευστά του Θύμιου Παπαδόπουλου. Κυρίως με το σοπράνο και το Άλτο σαξόφωνο του αλλά και με μερικές υπέροχες στιγμές του στο φλάουτο και λιγότερο στο κλαρινέτο, ο μόνιμος ενορχηστρωτής εδώ και πολλά χρόνια του Μικρούτσικου, «το alter ego μου που ξέρει την μουσική μου καλύτερα από εμένα» όπως τον αποκάλεσε ο ίδιος, δεν χρωμάτιζε μόνο θαυμάσια όλα τα τραγούδια. Ήταν και εκείνος που στην κυριολεξία καθοδηγούσε τα πιο jazz σημεία της συναυλίας αποδεικνύοντας όχι μόνο το κορυφαίο εκτελεστικό επίπεδο αλλά και την σπάνια μουσικότητα του.

 

Σχετικά με τους ερμηνευτές της βρααδιάς: Ο Κώστας Θωμαϊδης, ικανός να κινείται το ίδιο άνετα στις περιοχές του «σοβαρού», ακόμα και λυρικού τραγουδιού όσο και στο σημερινό λόγιο, ξεκίνησε σχεδόν ταυτόχρονα με τον συνθέτη και έχει συνεργαστεί μαζί του αλλά και τον έχει ζήσει σε όλες τις φάσεις της διαδρομής μα και της ζωής του έκτοτε. Μια πολύ διαφοροποιημένη από την γνωστή αλλά και καθηλωτική εκτέλεση του εμβληματικότερου ίσως όμως τραγουδιού του «Ο Σταυρός Του Νότου», του «Kuro Siwo» ήταν αρκετή για να δείξει την πάρα πολύ μεγάλη ερμηνευτική αξία του.

 

FXT28112

 

Θα συμφωνήσω για μιαν ακόμα φορά με τον Θ. Μικρούτσικο όταν είπε πως ο Χρήστος Θηβαίος είναι ένας από τους ελάχιστους τραγουδοποιούς – και μάλιστα τόσο υψηλού επιπέδου – που επενδύουν το ίδιο, κάποτε και ακόμα περισσότερο, ερμηνεύοντας τραγούδια άλλων όσο και στα δικά τους. Διόλου συμπωματικά ήταν ο ερμηνευτής αυτού που προσωπικά θεωρώ τον καλύτερο ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών του δημιουργού αμέσως μετά από τους δύο του Καββαδία, δηλαδή του «Ο Άμλετ Της Σελήνης». Ως ιδιοσυγκρασία ο Χρήστος Θηβαίος είναι πολύ κοντά στα πιο «γήινα» και ρεαλιστικά στοιχεία της ποίησης του Καββαδία και αντίστοιχα στα πιο δυναμικά και ορμητικά της μουσικής του Μικρούτσικου και για αυτό αποδίδει περισσότερα και από άψογα όσα τραγούδια συνδυάζουν αμφότερα αυτά. Αποκορύφωμα η καλύτερη εκτέλεση ever και από οποιονδήποτε του χωρίς αμφιβολία πιο αυθεντικά… rock τραγουδιού που έχει γράψει ποτέ ο συνθέτης, του «Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί», στο οποίο ο κυριολεκτικά ενθουσιασμός του Χρήστου τον συνεπήρε τόσο ώστε σχεδόν μετατράπηκε σε αληθινό… rock frontman, έστω και αν δεν υπήρχε ούτε υποψία από κιθάρα και ντραμς στη μουσική η οποία τον συνόδευε!

 

Η γυναίκα της παρέας, η Ρίτα Αντωνοπούλου, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκλεψε την παράσταση με τη σπουδαία ερμηνεία της στο δεύτερο πολύ προσωπικό και αποκαλυπτικό για τον εαυτό του ποίημα που έγραψε ο Καββαδίας και για αυτό η μελοποίηση του από τον Μικρούτσικο είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές των δύο κύκλων, δηλαδή του «Καραντί». Η εκτέλεση της υπερβαίνει οποιαδήποτε προηγούμενη και πολύ δύσκολα πιστεύω ότι θα την πλησιάσει κάποια μελλοντική.

 FXT27585

 

Απομένει ο ίδιος ο καπτάν Θάνος… Όπως το συνηθίζει εδώ και αρκετά χρόνια στις συναυλίες του, μόνος του στη σκηνή αφού οι υπόλοιποι αποχώρησαν να ερμηνεύει και να παίζει το πρώτο και ακόμα πιο προσωπικό ποίημα του Καββαδία, το οποίο ο ίδιος το έχει μετατρέψει σε κάτι ως μουσική αλλά και φιλοσοφική υποθήκη του, το «Οι επτά νάνοι στο s/s Cyrenia». Μια ακόμα πιο μακροσκελής, πολυσήμαντη και φιλοσοφημένη από άλλες φορές  πρόζα στην εισαγωγή, ένας εντυπωσιακός απολύτως σύγχρονος, στο μεταίχμιο τονικότητας και ατονικότητας και με μια γεύση από jazz, αυτοσχεδιασμός στο πιάνο, μια καλοζυγισμένη ερμηνεία, «γιε μου πού πας; Μάνα θα πάω στα καράβια» και…τέλος.

 

Στιγμιαίο σβήσιμο των φώτων, όταν ξανανάβουν έχει γυρισμένη την πλάτη του στο κοινό αλλά γυρίζει σιγά – σιγά για να κοιτάξει την αίθουσα που κυριολεκτικά τον αποθεώνει.

 

Σε όλη την διάρκεια της συναυλίας είχε αρκετά κέφια, ανάμεσα στα τραγούδια έλεγε διάφορες ιστορίες για αυτά και δεν σταματούσε να επαινεί τους υπόλοιπους συντελεστές. Εκείνη τη στιγμή όμως, αν και το προσπάθησε τρεις φορές, δεν μπόρεσε να πει κάτι. Αντί για αυτό άνοιξε τα χέρια του και μετά τα έκλεισε σφιχτά στο στήθος του, αγκαλιάζοντας έτσι, με τον τρόπο που μπορούμε, όλους και όλες που βρίσκονταν στην αίθουσα. Δεν συνηθίζω να συναισθηματολογώ σε κείμενα κριτικής παρουσίασης αλλά είναι αδύνατο να μην πω ότι ήταν μια από τις ελάχιστες πραγματικά συγκινητικές στιγμές που έχω βιώσει σε συναυλία. Μια συναυλία που είχε τεράστια σημασία για εκείνον, την ξεκίνησε αφιερώνοντας την στον γιο του και την έκλεισε – αφού πρώτα έβγαλε έναν – έναν κρατώντας τους από το χέρι  τους υπόλοιπους μπροστά στη σκηνή.

 

«Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη σας, σήμερα και όλον αυτό τον καιρό και τη δύναμη που μου δίνει», είπε.

Η συναυλία της Τετάρτης 15/5 είναι επίσης sold out, το ίδιο πιστεύω ότι θα συνέβαινε και αν ήταν τρεις ή τέσσερις και όχι μία μόνο και αυτό ανεξάρτητα από το θέμα της υγείας του Θάνου Μικρούτσικου και την πρόσθετη φόρτιση που προκαλεί. Μόνο από τύχη λοιπόν θα βρείτε κάποιο εισιτήριο για αυτήν, αλλά υποθέτω ότι θα υπάρξουν και μερικές στη διάρκεια του καλοκαιριού ώστε να απολαύσετε, αν θέλετε, μια εξαίρετη παράσταση με μερικά από τα καλύτερα  τραγούδια των τελευταίων πενήντα χρόνων πάνω σε ποίηση ενός κορυφαίου Έλληνα ποιητή.