Ολα αυτά του επιτρέπουν μιαν όχι απλά αφιλοκερδή αλλά πολύ «ρομαντική» θα μπορούσα να πω προσέγγιση στην δημιουργία μουσικής. Ο Κορνήλιος Διαμαντόπουλος δεν πραγματοποιεί συναυλίες, κυκλοφορεί το έργο του σε μια σειρά από CD. Αν όμως το να χρηματοδοτούν εξολοκλήρου οι ίδιοι την ηχογράφηση αλλά και τις δαπάνες για την κυκλοφορία των δίσκων τους είναι κάτι που πλέον κάνουν πάρα πολλοί μουσικοί, στο εξωτερικό μα και στην Ελλάδα, εκείνος μαζί με ελάχιστους άλλους κάνει ένα επιπλέον τεράστιο βήμα.

Αφού δηλαδή χρηματοδοτήσει και σε μεγάλο βαθμό παρασκευάσει ο ίδιος το προϊόν, τους δίσκους του, δεν τους πουλάει αλλά τους διαθέτει δωρεάν σε οποιονδήποτε ενδιαφερθεί για αυτό. Μία και μοναδική εξαίρεση – και αυτή για πολύ συγκεκριμένους λόγους - έχει υπάρξει μέχρι τώρα, το προηγούμενο CD του «Ενα Φτωχό Χαμόγελο» στο οποίο, ανάμεσα σε άλλους συμμετείχαν η Σαβίνα Γιαννάτου και ο Ορφέας Περίδης και κυκλοφόρησε κανονικά το καλοκαίρι του ’16, διατίθεται δηλαδή στα καταστήματα που πωλούν δίσκους.

Αγαπά πάρα πολύ τις modal, τροπικές κλίμακες οι οποίες δεν διέπουν μόνο την ελληνική αλλά το σύνολο της ανατολικής μουσικής παράδοσης. Τις χρησιμοποιεί όμως με έναν απολύτως προσωπικό τρόπο, συνδυάζοντας τις με την κλασική μουσική παιδεία του. Με ανάλογα προσωπικότατη μέθοδο γίνεται και η ενορχήστρωση και η εκτέλεση τους, η δεύτερη στο μεγαλύτερο ποσοστό της από τον ίδιο και μάλιστα με επίσης ιδιοκατασκευασμένα όργανα!

Η νέα εργασία του αποκαλύπτει την πηγή έμπνευσης και ταυτόχρονα το θέμα της από το εξώφυλλο της. Ο φίλος στον οποίο απευθύνει εδώ έναν ετεροχρονισμένο ύστατο χαιρετισμό ο Διαμαντόπουλος δεν είναι βέβαια άλλος, όπως αναγράφεται και στο οπισθόφυλλο, από τον μέγιστο – αν και δυστυχώς παραγνωρισμένο σε πολύ μεγάλο βαθμό - Ελληνα συνθέτη Νίκο Μαμαγκάκη (1929 – 2013) και φυσικά η φωτογραφία του αποτελεί το εικαστικό του εξωφύλλου. Ο Κ. Δ. τυπικά δεν υπήρξε μαθητής του Νίκου Μαμαγκάκη, ήταν συνεργάτης του για ένα διάστημα και παρέμεινε στενός φίλος του μέχρι τον θάνατο του. Έμαθε όμως τόσα από εκείνον όχι μόνο για την σύνθεση αλλά συνολικά για την μουσική πράξη ώστε δικαιολογημένα θεωρεί τον εαυτό του πολύ περισσότερο δικό του μαθητή παρά των καθηγητών του στα ωδεία.

Ο αποχαιρετισμός στον φίλο λοιπόν που είναι αυτό το CD συντελείται διά της απότισης φόρου τιμής όχι απλά στη μνήμη αλλά στο έργο, ακόμα και στην προσωπικότητα, του δασκάλου. Πως πραγματώνεται αυτός ο φόρος τιμής; Με είκοσι συνθέσεις με διάρκειες που ξεκινούν από λιγότερο από ένα λεπτό και φτάνουν τα δέκα έξι. Ο ίδιος ο Κ. Δ. τις αποκαλεί ασκήσεις ύφους, εγώ θα τις έλεγα μάλλον σπουδές πάνω στο όχι ένα αλλά πολλά ύφη του έργου του Νίκου Μαμαγκάκη. Άλλοτε με πανέμορφες πιανιστικές μινιατούρες και άλλοτε με σύνθετες και εξαιρετικά ασυνήθιστες ενορχηστρώσεις, άλλοτε μινιμαλιστής στο έπακρο και άλλοτε με πλούσιες, γενναιόδωρες αναπτύξεις επάνω σε τροπικές αρμονίες, πότε με τον αυθόρμητο αυτοσχεδιασμό κυρίως παραδοσιακών αλλά και μη οργάνων και πότε φτάνοντας ή και υπερβαίνοντας τα όρια της ατονικότητας, γράφοντας κομψές μετά-κλασικές σουίτες μα και τραγούδια που βγαίνουν από την κρητική μουσική παράδοση - ο ίδιος δεν κατάγεται από την Κρήτη αλλά ο Μαμαγκάκης ήταν φυσικά Κρητικός και υπερήφανος για αυτό - και την φέρουν στο ακέραιο μέσα στην απλότητα και την ανθρωπιά τους ο Κ. Δ. καταθέτει εδώ, διαμέσου αυτού του φόρου τιμής, μιαν ολοκληρωμένη και εξαιρετικά ποικίλη συνολική μουσική και αισθητική πρόταση.

Η πρόταση αυτή βασίζεται στους προαναφερθέντες κεντρικούς πυλώνες της δημιουργίας του, την τροπικότητα και την κλασική μουσική, άλλοτε στον έναν, άλλοτε στον άλλο αλλά συχνότερα μάλλον στην σοφή συνύπαρξη και ισορροπία τους. Είναι οι ίδιοι πυλώνες που διόλου συμπτωματικά στήριξαν τόσο στερεά και το έργο του Νίκου Μαμαγκάκη και το να τους αξιοποιεί, με γνώση, μελέτη και μόχθο, τόσο ολοκληρωμένα ίσως τελικά να είναι και το σημαντικότερο που διδάχθηκε από αυτόν. Δικαιολογημένα λοιπόν το προτελευταίο και μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι είναι ο πλέον προφανής φόρος τιμής, μία με απόλυτο μεν σεβασμό στο πρωτότυπο αλλά και πάρα πολύ ενδιαφέρουσα σειρά παραλλαγών μιας από τις γνωστότερες συνθέσεις του Μαμαγκάκη, του βασικού θέματος της ταινίας του Νίκου Περάκη «Βίος Και Πολιτεία».

Ο σεβασμός αυτός φτάνει στο απόγειο του με το τελευταίο, εικοστό πρώτο κομμάτι. Δεν είναι σύνθεση του Κ. Δ. αλλά το «Σαν Ενα Καιρό», ένα ξεχασμένο τραγούδι του Μαμαγκάκη από την δεκαετία του ’50 με την φωνή του Γιάννη Βογιατζή  (που ήταν πρώτος εξάδελφος του γνωστού ηθοποιού με το ίδιο ονοματεπώνυμο) και το οποίο μάλιστα ο πρώτος είχε αποκηρύξει. Η αφήγηση όμως του Κ. Δ. στην αρχή, τα λίγα λόγια που λέει χωρίς συναισθηματισμούς, δίχως καν συγκίνηση στη φωνή του, αλλά με τόση ειλικρινή τρυφερότητα για την συζήτηση που είχαν για αυτό αποκαλύπτουν πάρα πολλά για τον άνθρωπο, τον δημιουργό, τον δάσκαλο, τον φίλο Ν. Μαμαγκάκη και κυρίως για την σχέση η οποία εξακολουθεί να τον συνδέει μαζί του ακόμα και τώρα που εκείνος δεν υπάρχει πια. Στην μνήμη του κυριολεκτικά...

Για να επανέλθω όμως στον βασικό σκοπό αυτού του κειμένου και δίχως την παραμικρή διάθεση κολακείας ή δόση υπερβολής το εν λόγω CD, εκτός από αληθινό ταλέντο, περιέχει επίσης και τόση φαντασία, επινοητικότητα ή και εφευρετικότητα (για να θυμηθώ δύο λέξεις που πολύ σπάνια χρησιμοποιούμε πια και επιπλέον παραπέμπουν στο όνομα του πρώτου συγκροτήματος κάποιου τον οποίο επίσης αγαπά πάρα πολύ ο Κορνήλιος, δηλαδή του αείμνηστου Frank Zappa και τους Mothers Of Invention!) και εντέλει αυθεντική πρωτοτυπία από όση στο σύνολο σχεδόν των εργασιών των υπολοίπων συνθετών της χώρας μας τα τελευταία πέντε χρόνια! Πώς το κατορθώνει; Μα γιατί δεν είναι αυτοσκοπός, εδώ έχουμε έναν δημιουργό ο οποίος προσπαθεί συνεχώς, σκληρά μα και μεθοδικά, όχι απλά να βελτιώνει αλλά να εξελίσσει την γραφή και τα εκφραστικά του μέσα και η πρωτοτυπία προκύπτει αβίαστα από αυτή την διαδικασία. Κάτι που σίγουρα θα έκανε τον Ν. Μαμαγκάκη να χαμογελάσει με περίσκεψη αλλά και απόλυτη επιδοκιμασία καθώς το ίδιο ακριβώς αίτημα, της συνεχούς εξέλιξης, κυριαρχούσε και στο δικό του έργο μέχρι την τελευταία στιγμή του.

Δυστυχώς δεν υπάρχουν, προς το παρόν τουλάχιστον, έστω και αποσπάσματα από αυτή την εργασία στο Internet για να τα ακούσετε, η σχέση του Κορνήλιου Διαμαντόπουλου με την μουσική του είναι τέτοια ώστε ούτε αυτό δεν τον έχει απασχολήσει ακόμα. Αν όμως, από την περιγραφή και σύντομη ανάλυση της που προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν πληρέστερα, σας φάνηκε ενδιαφέρουσα υπάρχουν καλά νέα για εσάς.

Αρκεί να στείλετε ένα e-mail με τα στοιχεία επικοινωνίας σας στον δημιουργό – στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. - ζητώντας την και εκείνος θα φροντίσει με πολλή χαρά να βρεθεί στα χέρια σας ένα αντίτυπο του CD.