Ένα περίπου χρόνο μετά το «Μνήμη» που την τοποθέτησε αποφασιστικά στον χάρτη όχι μόνο ως ερμηνεύτρια, αλλά και δημιουργό με το δικό της στίγμα μα και δυνάμεις η Μαρία Παπαγεωργίου επιστρέφει με την πέμπτη κατά σειρά δισκογραφική δουλειά της. Το νέο της album έχει την ίδια DIY αισθητική του «Μνήμη» και μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό καθώς, αντίθετα με εκείνο που έστω διανεμόταν από μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, είναι εξολοκλήρου δική της παραγωγή όπως και το «3 Μοίρες», to LP βινυλίου του είχε κυκλοφορήσει σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα στις αρχές του ’15 και ήταν η πρώτη της δισκογραφική απόπειρα μετά από τα δύο CD της με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη.
Το «4 Χρόνια Δευτέρα» είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του, μια επιλογή 18 τραγουδιών από τις ζωντανές εμφανίσεις της - πάντα Δευτέρα! - κατά τη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων χειμερινών σεζόν στο «Σταυρός του Νότου - club». Εμφανίσεις που ξεκίνησαν με πολύ τρακ και άγχος, όπως γράφει η ίδια στο σημείωμα της, καθώς ήταν οι πρώτες της προσωπικές και όχι κοινές με τον Αλέξανδρο Εμμανουλίδη, με τον οποίο από την αρχή και για τέσσερα χρόνια η διαδρομή της είχε ταυτιστεί.
H Μαρία Παπαγεωργίου είναι πλέον μια απολύτως ολοκληρωμένη μα και αυτόνομη μουσικός η οποία πατάει πολύ γερά στα δικά της πόδια και μπορεί να στηριχθεί μόνο σε αυτά, πάντα μαζί με καλούς συνεργάτες βέβαια αλλά δίχως κανένα να την επισκιάζει, εσκεμμένα ή και μη.
Αν το «Μνήμη» την αναδείκνυε ως δημιουργό το CD αυτό δείχνει πόσο πολύ ωρίμασε αλλά και εξελίχθηκε ως ερμηνεύτρια στη διάρκεια αυτών των τεσσάρων χρόνων ζωντανών εμφανίσεων. Με μια μπάντα που είναι ικανή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις οποιουδήποτε υλικού, τραγουδιών δικών της αλλά και άλλων, σύγχρονων και παλαιότερων. Με την ίδια πρόθυμη, αλλά και έτοιμη να αναλάβει οποιαδήποτε πρόκληση της θέτει το ένστικτο και το αισθητήριο της, να αναμετρηθεί με τραγούδια εντός ή και εντελώς εκτός του ύφους της, λαϊκά, παραδοσιακά, ακόμα και κάποια με αγγλικό στίχο, τελικά όμως κατακτώντας τα και εντάσσοντας τα σε αυτό, όσο και εκείνα τα οποία έχει ερμηνεύσει πρώτη.
Φωνή «φρέσκια» και καθαρή, τις περισσότερες φορές με το «έντεχνο» ηχόχρωμα με το οποίο τη γνωρίσαμε, άλλες πάλι αυθεντικά και απολαυστικά rock. Άλλοτε ευαίσθητη, άλλοτε τρυφερή ή και ευάλωτη μα όταν χρειάζεται δυναμική, ακόμα και σκληρή κάποιες φορές.
Με αυτοπεποίθηση πλέον, αλλά και αληθινή αγάπη για τη μουσική που της επιτρέπουν να μοιραστεί με άνεση ή και να παραχωρήσει ακόμα το μικρόφωνο σε μέλη της μπάντας της (μέλη της οποίας είναι δύο μέλη των Usurum) όταν το κρίνει απαραίτητο, κάτι που ελάχιστοι και ελάχιστες όχι τολμούν αλλά ούτε καν διανοούνται πια στις ημέρες μας.
Διατηρώντας πάντα αυτόν τον αληθινά σπάνιο αυθορμητισμό ο οποίος την χαρακτήριζε από την αρχή, εκείνο το «γεια σου πατέρα» που ακούγεται ανάμεσα στους στίχους ενός τραγουδιού (χωρίς σημειωτέον η ερμηνεία της να καμφθεί ή έστω να επηρεαστεί έστω στο ελάχιστο) τα λέει όλα.
Το «4 Χρόνια Δευτέρα» δεν κλείνει απλώς το δεύτερο και απόλυτα προσωπικό πλέον κεφάλαιο της διαδρομής της Μαρίας Παπαγεωργίου. Μαζί και με τη θαυμάσια παρουσία της στον εξαίρετο πρόσφατο δίσκο του Χρίστου Θεοδώρου «Καρδιά Μισή», αλλά και το ντουέτο της με τον Πάνο Παπαϊωάννου στον ολοκαίνουριο δίσκο «Τα φώτα στην πλατεία», δίνει μία υπόσχεση για πολλά περισσότερα που σίγουρα θα ακολουθήσουν καθώς η μουσικός από τα Γρεβενά αναμφίβολα πια ήρθε για να μείνει. Κεφάλαια ακόμα πιο ενδιαφέροντα από τα μέχρι τώρα, προσωπικά δεν θα απέκλεια ακόμα και συναρπαστικά σε κάποιες περιπτώσεις!
