Μία τριάδα αναπόσπαστη και αδιαίρετη, που λέμε, ετοίμασε τη δεύτερη δουλειά της στη δισκογραφία. Δηλαδή, 11 νέα τραγούδια εκ των οποίων τα 4 είναι ήδη διαθέσιμα στο Youtube (θα τα βρείτε και σε αυτήν την ανάρτηση). Η πρώτη δημόσια κριτική για ένα άλμπουμ έχει πάντα την ομορφιά της, αλλά και ένα μεγάλο αίσθημα ευθύνης και αμηχανίας καθώς όπως όλα τα πράγματα, έτσι και τα τραγούδια θέλουν το χρόνο τους…

 

Το κομμάτι που τους έβγαλε μπροστά - και τώρα περιμέναμε με ανυπομονησία το δεύτερο άλμπουμ- ήταν τα «Μεροκάματα» από τον πρώτο τους δίσκο «Ο χορός των ημερών», που κυκλοφόρησε επίσης από την Feelgood Records, το 2015 με τη συμμετοχή της Γαλάνη, του Θαλασσινού και της Λ.Καρακώστα.

 

Τα νέα κομμάτια έχουν σχεδόν στο σύνολό τους απεύθυνση. Αναζητούν τον ακροατή. Τον ψάχνουν για να του πουν "είμαστε εδώ, άκουσέ μας". Και αυτό δεν είναι απλώς ένας σουρεαλιστικός διάλογος, αλλά η αποτύπωση της ανάγκης των δημιουργών τους για επικοινωνία. Αυτός είναι και ο λόγος που θα χαρακτηρίζαμε τα τραγούδια του δίσκου "ραδιοφωνικά", αν αυτό μπορεί σήμερα να σημαίνει κάτι έτσι όπως είναι το ραδιόφωνο... 

 

Το κέντρο βάρους του δίσκου είναι οι μπαλάντες του. Εκεί οι δύο δημιουργοί των τραγουδιών παίζουν δυνατά. Τόσο ο Χρυσόστομος Καραντωνίου με τις μουσικές του, όσο και ο Δημήτρης Παπαχαραλάμπους με τους στίχους του. Από εκεί και μετά τα στοιχεία που υπάρχουν στο δίσκο είναι πολλά. Σαφώς υπάρχει και το λαϊκό στοιχείο, αλλά και οι πιο ηλεκτρικές στιγμές, όμως όλα στα μέτρα των ερμηνειών του Πάνου Παπαϊωάννου.

 

Ενός ερμηνευτή, που δεν είναι λίγο στιχουργός ή λίγο συνθέτης ή λίγο τραγουδοποιός. Είναι ερμηνευτής και αυτό τα τελευταία χρόνια είναι είδος προς εξαφάνιση στο ελληνικό τραγούδι. Αν εξαιρέσει κανείς τους τραγουδοποιούς οι ερμηνευτές είναι ελάχιστοι. 

 

Οι ερμηνείες του Παπαϊωάννου ακροβατούν σε μια λαϊκότροπη και μία πιο "έντεχνη" αισθητική και προσαρμόζονται κυρίως στο ενορχηστρωτικό περιβάλλον. Μετά και από αυτόν τον δίσκο μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για ακόμη έναν ερμηνευτή της νέας γενιάς με αξιώσεις και μέλλον... (πριν λίγο μάθαμε ότι το καλοκαίρι θα κάνει συναυλίες μαζί με τη Μελίνα Κανά). 

 

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην καλλιτεχνική ταυτότητα της τριάδας, η οποία έχει καταγωγή το ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας του '90, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάνουν κάτι παλιακό ή ξεπερασμένο. Ο ήχος τους έχει χρώματα, έχει εναλλαγές, εκπλήξεις και σε καμία περίπτωση δεν είναι μονότονο το αποτέλεσμα. 

 

Η καλλιτεχνική τους συνύπαρξη δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στην προσωπική δυναμική του καθένα. Ο Δημήτρης Παπαχαραλάμπους έχει στο νου του να μιλήσει στο σήμερα. Να θίξει με έναν προσωπικό διακριτικό τρόπο θέματα και ζητήματα σημερινά χωρίς διάθεση "καταγγελίας", "νουθεσίας" ή "υπερεγώ". Το ίδιο και ο Χρυσόστομος Καραντωνίου. Θέλει να κάνει ζωντανά τραγούδια. Τραγούδια να τα τραγουδήσουμε και όχι μόνο να τα ακούμε. 

 

Σε αυτό το άλμπουμ υπάρχει μέσα ευαισθησία, αγάπη για το τραγούδι, έννοια για τον ακροατή 

 

 

1. Ο άνεμος φυσά

«Τα φώτα στην πλατεία» ανοίγουν με τη διασκευή στο "Le Vent Nous Portera" των Noir Désir, που ήταν και το πρώτο τραγούδι που δημοσιοποιήθηκε πριν καιρό με τον ελληνικό τίτλο «Ο άνεμος φυσά».

 

2 Δεν γίνεται αλλιώς

Ωραίο τραγούδι!  

 

3 Τα φώτα στην πλατεία

Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, θα μπορούσε να κάνει και αυτό τη δική του "ραδιοφωνική καριέρα". Ακούστε το παρακάτω...

 

4 Αυτός που αγαπάς
Ντουέτο με τη Μαρία Παπαγεωργίου σε μία στιγμή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αρκετά ραδιοφωνική, αν και πλέον τα ραδιόφωνα έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό το κριτήριο και το αισθητήριό τους αναπαράγοντας και προωθώντας ένα συγκεκριμένο μοντέλο κομματιών και με ελάχιστες εξαιρέσεις προτείνουν πλέον πράγματα. 

 

5 Δεν είμαι λέξη μοναχά
Ένα από τα πιο ηλεκτρικά τραγούδια του άλμπουμ, που θυμίζει κάτι από τις μπαλάντες στα τέλη του 90. Αυτό όπως το πάρει κανείς. Για άλλους φαντάζομαι είναι καλό, για άλλους όχι. Αν το έλεγαν τότε οι Πυξ Λαξ όμως θα ήταν μεγάλη επιτυχία... 

6 Στη δίνη του κόσμου
Από τα πιο αδύναμα μάλλον κομμάτια του δίσκου.

 

7 Μάσκα
Εδώ πιάνουμε τους πιο λαϊκούς δρόμους. Η ανατολίτικη πλευρά του δίσκου. Τσιφτετέλι ωραίο. Φαίνεται ξεκάθαρα η προσαρμόστικότητα και των τριών να κινούνται σε διάφορους ήχους και ξεχωριστά αισθητικά μοτίβα. 

 

8 Πες μου
Το λαϊκό περιβάλλον συνεχίζεται με ένα ζεϊμπέκικο. 

"Πες μου πως είμαι ζωντανός κι εσύ με περιμένεις
μίλα μου όσο είναι καιρός, μη συνεχίζεις να σωπαίνεις.
Πες μου πως δεν υπήρχα χθες μα πάντα ήμουνα δικός σου,
πες μου να γίνω αυτός που θες. Μοιάζει με ψέμα στο μυαλό σου"


 

9 Λύπες
Θυμίζει ωραίες στιγμές του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τη Μελίνα Κανά

10 Ιχθύς

Ένα χαμηλόφωνο τραγούδι, από αυτά τα ωραία που γίνονται τα αγαπημένα ενός δίσκου χωρίς να είναι οι προφανείς αιχμές του. 

 

11 Ο καιρός θα δείξει

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... Αν και κάποια πράγματα φαίνονται από νωρίς. Το κομμάτι, ένα μπλουζάκι - όχι από αυτά που φοράμε, από αυτά που ακούμε - με τον Απόστολο Ρίζο.

 

Η γενική αίσθηση ακούγοντας όλο το δίσκο, ως ολοκληρωμένη δουλειά και όχι αποσπασματικά κομμάτια στο youtube, είναι πως τα τραγούδια έχουν μια χαρμολύπη. Μια καλογυαλισμένη εσωτερικότητα που σπανίζει στην εποχή της επιτηδευμένης καλλιτεχνικής εξωστρέφειας. Και είναι να αναρωτιέται κανείς πως το ήθος κάποιων ανθρώπων μπορεί να εκπέμπεται και στο καλλιτεχνικό τους έργο (σίγουρα μπορεί…).

 

Είναι ωραίο όταν τα φώτα ανάβουν στην πλατεία. Σημαίνει χαρά. Γιορτή! Ακόμα καλύτερα όταν πέφτουν και πάνω σε άξιους καλλιτέχνες που χωρίς να έχουν τάσεις συντεχνιακής παντοκρατορίας δεν επιζητούν τα φώτα να είναι διαρκώς πάνω τους.

 

Αξίζει όμως να ανάψουμε τους προβολείς μας και για αυτό το άλμπουμ, αλλά και για το έργο τους γενικότερα και έτσι θα βρούμε μία ακόμη απάντηση στο ερώτημα "γιατί να βγαίνουν ακόμη δίσκοι;".

 

Υ.Γ.: Στην έκδοση, για κάθε κομμάτι υπάρχει και μία αντίστοιχη ζωγραφιά του Ηλία Παπανικολάου.

 

 ta fota stin plateia2

 

Στο δίσκο παίζουν οι μουσικοί: 

 

Κλασική, ακουστική κιθάρα, programming: Χρυσόστομος Καραντωνίου

Ηλεκτρικές, ακουστικές κιθάρες, e-bow: Κώστας Παρίσσης

Τύμπανα, πιάνο, synth, κρουστά: Αλέξανδρος Κούρος

Βιολί: Μάριος Ιβάν Παπούλιας

Μπάσο, μαντολίνο: Γιάννης Κατσιαφλιάκας

Μπάσο: Θοδωρής Κουέλης

Βιολί: Φώτης Σιώτας

Duduk: Tigran Sargsyan

Τρομπέτες: Περικλής Αλιώπης

Τύμπανα: Τάσος Πέππας

Ακορντεόν: Ντίνος Χατζηϊορδάνου

Μπουζούκι, μπαγλαμά: Αντώνης Ανέστης

Ακουστική κιθάρα: Πάνος Παπαϊωάννου

Μπάσο: Αντώνης Τζώρτζης

Φυσαρμόνικα: Πάνος Παπαϊωάννου - Απόστολος Ρίζος

Φωνητικά: Χρυσόστομος Καραντωνίου, Κώστας Παρίσσης, Πάνος Παπαϊωάννου, Μαρία Παπαγεωργίου

 

Ηχογραφήσεις:
«Studio Praxis» Κώστας Παρίσσης

«Exceptional Mastering» Αντώνης Τζώρτζης