Αυτό που συμβαίνει με την Αρλέτα τα τελευταία δύο χρόνια είναι σίγουρα άξιο προσοχής: μετά από 14 χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία και τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας της, επέστρεψε δυναμικά πριν από ένα χρόνο με την έκδοση καινούργιων τραγουδιών (Και πάλι χαίρετε!), αλλά και με ζωντανές εμφανίσεις (από το ιστορικό πλέον live στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο παρέα με τον Φοίβο Δεληβοριά, μέχρι και τις φετινές εμφανίσεις της με τον Λάκη Παπαδόπουλο στο Σταυρό του Νότου). Επόμενο ήταν τα ραδιόφωνα να ξαναθυμηθούν τη Σερενάτα, Τα ήσυχα βράδια και το Τσάι γιασεμιού, τα μουσικά περιοδικά να φιλοξενήσουν συνεντεύξεις της, και η Lyra, στην οποία ανήκει ολόκληρη η προσωπική της δισκογραφία, να επανεκδώσει το σύνολο των δίσκων της, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που για πολλά χρόνια είχαν αποσυρθεί από τα δισκοπωλεία (όπως ο πρώτος της δίσκος του 1966 που είχε για τίτλο το όνομά της, οι Έξη μέρες με τους στίχους της Παυλίνας Παμπούδη, κ.α.).
Η φετινή δισκογραφική έκπληξη έρχεται από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, και αφορά 10 αγγλόφωνα τραγούδια που η Αρλέτα ηχογράφησε εν είδει δοκιμαστικού (εξου και ο τίτλος Demo) παράλληλα με τις ηχογραφήσεις του δίσκου Ταξιδεύοντας. Κοινός παρανομαστής είναι οι στίχοι της Sasha Brewis, ενώ η μουσική των περισσότερων τραγουδιών είναι του Ανέστου Τριανταφύλλου, ένα του Areski Belkacem σε ελεύθερη απόδοση του George Moustaki, και δύο της Αρλέτας. Όπως εξηγεί και η ίδια στο ένθετο, «η πρόθεση ήταν να γίνει μια απόπειρα για το εξωτερικό – η εποχή ήταν πολύ πρόσφορη.(…) Ωστόσο ο Αλέκος Πατσιφάς, ιδιοκτήτης και διευθυντής της Lyra, ήταν απολύτως αντίθετος με το εξωτερικό, για άγνωστους, δικούς του λόγους, και δεν έκανε τίποτα. Η ιστορία αυτή με είχε πολύ πειράξει. Μετάνιωσα 
πικρά που μπήκα στο studio να γράψω αυτά τα τραγούδια και απώθησα εκείνη την ηχογράφηση τόσο, ώστε την ξέχασα εντελώς. (…)Όταν λοιπόν πριν από λίγους μήνες μού είπαν ότι στο αρχείο της Lyra βρέθηκε ταινία με δέκα τραγούδια μ’ εμένα στα αγγλικά, απόρησα. Δε θυμόμουν τίποτα. Το «ξύλο» που είχα φάει τότε με είχε κάνει να λησμονήσω εντελώς την ύπαρξή τους. Και ήμουν στην αρχή τελείως αρνητική στο να κυκλοφορήσουν αυτά τα τραγούδια. Αν τελικά το δέχτηκα ήταν γιατί το ήθελε ο Γιώργος Μακράκης – και γιατί το χρωστάω στη Sasha Brewis, για τη δουλειά της που δεν την είδε ποτέ να κυκλοφορεί.»
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν φτάνουν στα χέρια μας (35 χρόνια μετά την ηχογράφησή τους) οι 10 αυτές χαμηλόφωνες μπαλάντες που, για το σήμερα, αποτελούν πρώτ’ απ’ όλα ένα μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο. Τα περισσότερα τραγούδια είναι η αγγλόφωνη εκδοχή εκείνων που γνωρίσαμε στο δίσκο Ταξιδεύοντας. Και είναι αλήθεια πολύ ενδιαφέρον να συναντάει κανείς το Σαν τι γυρεύει με τον τίτλο Cities, Το πέρα κάστρο ως Fortress, ή τον Λάκη ως Duchess of nobody, παιγμένα λιτά, με μία ή δύο κιθάρες, και τη φωνή της Αρλέτας να γλιστράει στις φράσεις και τις μελωδίες με τον γνώριμο, απόλυτα προσωπικό της τρόπο. Από τις πιο όμορφες στιγμές του άλμπουμ είναι τα Blank blues και Dragonfly, τραγούδια απόλυτα ενταγμένα στο κλίμα της εποχής, καθώς και το Cyril’s song, με την Αρλέτα να δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ με τα φωνητικά της. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και 
στο προσεγμένο artwork με τις φωτογραφίες της νεαρής ερμηνεύτριας από εκείνη την εποχή και τους στίχους των τραγουδιών.
Κανείς δε μπορεί να ξέρει την ανταπόκριση που θα είχαν αυτά τα τραγούδια εάν τελικά ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στο εξωτερικό. Άλλωστε κάτι τέτοιο έχει ελάχιστη σημασία τώρα πια. Το σίγουρο είναι ότι, το Demo προσθέτει ένα κομμάτι στο παζλ της δισκογραφίας της Αρλέτας, κάτι που θα ήταν χρήσιμο να έχει συνέχεια και για άλλους καλλιτέχνες των οποίων σπάνιες ηχογραφήσεις βρίσκονται ακόμα θαμμένες στα αρχεία παλιών δισκογραφικών εταιρειών.
Y.Γ.: Τα σκίτσα της Αρλέτας είναι από το προσωπικό αρχείο του Αντώνη Μποσκοΐτη και τον ευχαριστούμε για την παραχώρησή τους στο musicpaper.gr
