«Και τι θέλεις τότε και γράφεις για αυτό τον δίσκο;», θα αναρωτηθεί κανείς... Σίγουρα δεν είναι η «αίγλη» του ονόματος των Takim στον χώρο τους, που τους ακολουθεί από τη στιγμή που κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο - δέκα ολόκληρα χρόνια πριν. Ούτε καν το ότι αποτελούνται από μουσικούς τόσο υψηλού επιπέδου γιατί και στο death metal βρίσκεις μερικούς από τους καλύτερους κιθαρίστες του πλανήτη, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να γράψω ούτε μια αράδα για δαύτο!

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, τυπικά οι Takim είναι μια παραδοσιακή «κομπανία», ίσως λίγο πιο πολυμελής από τις περισσότερες άλλες, σωστά; Ε, εδώ είναι ακριβώς το θέμα, ότι μόνο σαν τέτοια δεν ακούγονται! Στα σχήματα του είδους μπορείς πάντα να διακρίνεις τα διαφορετικά ηχοχρώματα της ενορχήστρωσης, εδώ το βιολί, εκεί το κλαρίνο, δίπλα το κανονάκι, παραδίπλα το νταούλι... Στους Τakim όμως, αν και αποτελούνται από εξαίρετους μουσικούς και η προσωπικότητα καθενός είναι όχι μόνο διακριτή αλλά και έντονη, αυτό δεν συμβαίνει!

Το πώς γίνεται αυτό φυσικά δεν το γνωρίζω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι: ΑλέξανδροςΑρκαδόπουλος – κλαρίνο, Πάνος Δημητρακόπουλος – κανονάκι, Μάνος Κουτσαγγελίδης – τραγούδι, Θωμάς Κωνσταντίνου – ούτι και λαούτο, τραγούδι, Γιώργος Μαρινάκης – βιολί,  Κώστας Μερετάκης – κρουστά και, τραγούδι και Γιάννης Πλαγιανάκος – κοντραμπάσο ηχούν σαν... μπάντα! Μία ροκ παραδοσιακή μπάντα, αν δεν είναι αρκετό αυτό που μόλις έγραψα για να σηκωθούν από τους τάφους τους ο Νικος Πολίτης και οι άλλοι θεμελιωτές της νεοελληνικής λαογραφίας.

Το άλλο που είναι σίγουρο είναι ότι αυτή «η rock παραδοσιακή μπάντα» έχει groove. Για την ακρίβεια γκρουβάρει δαιμονισμένα! Για αυτό μπορώ ίσως να σκεφτώ έναν λόγο, η ύπαρξη του κοντραμπάσου του Γιάννη Πλαγιανάκου, ενός οργάνου που δεν συναντούμε στα τυπικά ανάλογα σχήματα... πάλι όμως είναι αυτό και μόνον αρκετό;

Οπως και αν έχει είναι αυτή η συναρπαστική αίσθηση του ρυθμού που κυριαρχεί στους Takim και σε κάνει, μετά από ακρόαση δύο – τριών τραγουδιών, να σταματάς να προσέχεις τις όποιες ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες, ακόμα και αυτές που σε δυσαρεστούν και απλά να αφήνεις τον ρυθμό να σε συνεπάρει ακόμα και αν προσπαθήσεις να του αντισταθείς γιατί είναι κυριολεκτικά ακατανίκητος!

Γι’ αυτό και, με όλο τον σεβασμό, οι εκλεκτοί/ές κύριοι και κυρίες Χρόνης Αηδονιδης, Χάρις Αλεξίου, Βαγγέλης Δήμουδης, Παντελής Θαλασσινός, Δημήτρης Καρασαββίδης, Γρηγόρης Καψάλης, Γιάννης Κωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Γιάννης Παπακώστας και Γιασεμή Σαραγούδα ας με συγχωρήσουν για το ότι σχεδόν δεν πρόσεξα καν την παρουσία τους. Ας μην το πάρουν προσωπικά, το ίδιο θα συνέβαινε και αν ήταν οποιοιδήποτε άλλοι, ισάξιοι και μη, στη θέση τους... 

Τι είναι λοιπόν αυτό που παίζουν οι Takim αν δεν είναι τυπική παραδοσιακή μουσική;

Απ’ όσον αντιλαμβάνομαι στους ίδιους δεν αρέσει ο όρος ethnic οπότε το μόνο που θα είχα να πω είναι... ποιο ethnic βρε παιδιά; Αυτό είναι world music στην καλύτερη της μορφή και κορυφαίου επιπέδου! Πώς το λες όμως αυτό χωρίς ορολογίες;

Μάλλον με ένα παραμύθι, σαν και αυτά που επίσης  υπάρχουν στην παράδοση και βέβαια όχι μόνο του δικού μας λαού... ένα παραμύθι με περιεχόμενο του την μουσική και όχι ένα μουσικό παραμύθι. Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν σε έναν τόπο πολύ μακρινό από τον δικό μας υπήρχαν πέντε μουσικοί που έπαιζαν όργανα λίγο – πολύ παραδοσιακά για τον τόπο εκείνο, καθένας τους ειδικευόταν σε μια διαφορετική τάση της παράδοσης τους και οι πιο πολλοί από αυτούς επίσης τραγουδούσαν.

Κάποτε λοιπόν πέρασε από κάπου όπου έπαιζαν ένας – αντίθετα με εκείνους – φημισμένος τραγουδοποιός και ερμηνευτής. Τους άκουσε, του άρεσαν πολύ και επειδή εκείνη την περίοδο αναζητούσε μουσικούς για να τον συνοδεύουν τους πρότεινε να γίνουν το μόνιμο σχήμα του.

«Και ποιο θα είναι το όνομα μας;», ρώτησε ένας από αυτούς. «Τι όνομα θέλετε να έχετε; Απλά η μπάντα μου, αυτό δεν θα είστε;», απάντησε εκνευρισμένα αυτός, γνωστός και αιώνιος τσαντίλας. Ετσι και έγινε... Και όταν αργότερα οι πέντε μουσικοί βρήκαν το κουράγιο και τη δύναμη να ανοίξουν πια μόνοι τα δημιουργικά φτερά τους (υπό την αιγίδα όμως και σε παραγωγή του ως τότε εργοδότη τους) δεν μπήκαν στον κόπο να αλλάξουν το όνομα τους. Αφού άλλωστε όλοι τους γνώριζαν έτσι γιατί να το έκαναν; Κράτησαν το ίδιο...

Ετσι λοιπόν από Bob Dylan’s band έγιναν σκέτα... band. The Band! Η Μπάντα, σε αντίθεση με τις απλές μπάντες, με μικρό «μ». Τι σημαίνει στην κυριολεξία της η λέξη band; Παρέα...Οτι ακριβώς και η τουρκική λέξη... takim δηλαδή, έτσι δεν είναι; Βρε κάτι συμπτώσεις... Με μια κουβέντα, Takim = The Greek Band!

Αρα αναγκαστικά δεν μπορώ παρά να κλείσω  επαναλαμβάνοντας το... Η πρώτη πιθανότατα rock παραδοσιακή μπάντα σχηματίστηκε, δουλεύει και δημιουργεί, ή μάλλον μεγαλουργεί, στην Ελλάδα. Ας είμαστε επιτέλους και σε κάτι άλλο πρώτοι εκτός από το εθνικό χρέος...