Ελένη Φωτάκη. Έγινε «διάσημη» με τον Χειμωνανθό από τη φωνή του Γιάννη Χαρούλη κι ύστερα ήρθαν οι Μέλισσες... του Γιώργου Καζαντζή. Έκτοτε είχε από δω κι από κει κάποιες συμμετοχές σε δίσκους. Ο Μίνως Μάτσας ευφυώς φερόμενος την  έφερε να δουλέψουν μαζί έναν ολόκληρο δίσκο. Αποτέλεσμα; Οκτώ εξαιρετικά τραγούδια που ξεχωρίζουν μέσα στον ορυμαγδό της αγοράς.

 

Η Ελένη Φωτάκη δείχνει να είαι αυτοφυής. Με πάρα πολύ ισχυρό σήμα, ιδιαίτερη προσωπικότητα στα λόγια της, έχει τον τρόπο να σε τραβά στον κόσμο της –ένα κόσμο κατοικημένο ισομερώς από άγγελους και δαίμονες. Ημιτελείς ερωτικές συμφωνίες είναι το κυρίως θέμα της. Τόσο κοινότοπο αλλά και τόσο πρωτότυπα δοσμένο που σε παρασύρει. Επηρεασμένη από το δημοτικό τραγούδι μιλάει κατ ευθείαν στην ψυχη με τραγούδια γλυκόπιοτα και ένα παράπονο που σε σημεία σφάζει.

 

Θα την τολμήσω την πρόβλεψη. Ίσως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια νέα Νικολακοπούλου. Δεν της μοιάζει σε τίποτα, αλλά έχει την ίδια δύναμη να σε πιάνει στην καρδιά. Ο λόγος της είναι πολύ προσωπικός και εξίσου απαραβίαστος.

 

Ο Μίνως Μάτσας με τη σειρά του μας παρέδωσε οκτώ λαϊκά τραγούδια χατζιδακικής ευαισθησίας. Χωρίς υπερβολές και «φωνές» σεβάστηκε τον λόγο της στιχουργού του και βάδισε στο ήθος της. Θαυμάσια δουλειά.

 

Τον ρόλο της ερμηνεύτριας επωμίσθηκε η Φωτεινή Βελεσιώτου. Μια εντελώς ιδιαίτερη φωνή που θυμίζει τη Σωτηρία Μπέλλου χωρίς να είναι, βεβαίως. Έχει δικό της στίγμα στην ερμηνεία και εν προκειμένω είναι δωρική όπου χρειάζεται και σπαρακτική όπου οφείλει. Κι εδώ εξαιρετική η εντύπωση.

 

Επιτέλους ενας δίσκος από τον οποίο δεν πετάς τίποτα. Όλα τα τραγούδια είναι πανέμορφα. Αν έπρεπε να διαλέξω θα επέλεγα το ομότιτλο του δίσκου για ’κείνο το παραπονεμένο ρεφρέν «Με το ‘να χέρι στ’ όνειρο/ και τ’ άλλο στο σταυρό/αγάπη αγάπη φώναζα/ δεν φεύγω αν δεν σε βρω».

 

Παράκληση: Μην το κατεβάζετε/ακούτε από το διαδίκτυο. Αγοράστε το δίσκο. Αφενός γιατι θα κοσμεί τη δισκοθήκη σας, αφετέρου γιατί και οι δημιουργοί πρέπει να μπορούν να υπάρχουν.