Και όλα είναι υπό το καλλιτεχνικό βλέμμα του Ζαχαρία που από τη πρώτη ως τη τελευταία νότα δεν αφήνει τίποτα να ξεφύγει, φροντίζοντας κάθε λεπτομέρεια και με το παραπάνω. Ερμηνευτικά ο δημιουργός ξεφεύγει από το γνωστό παραδοσιακό – ρεμπέτικο μοτίβο που τον έχουμε συνηθίσει και βουτάει σε νεότερες φόρμες που δανείζονται λίγο από τη μαθητεία του επί χρόνια δίπλα στο Νίκο Μαμαγκάκη. Βέβαια, ο Ζαχαρίας Καρούνης είναι γεννημένος με χαρισματική φωνή κι έτσι γλιστράει με έξυπνο τρόπο ανάμεσα στη μπαλάντα με επικό ύφος και στο ζεϊμπέκικο με ανεπιτήδευτη απλότητα. Έτσι κερδίζει ακροατές απ’ όλα τα στρατόπεδα χωρία ν’ αφήσει κανέναν παραπονεμένο, ούτε τους ακροατές ούτε και την εποχή του. Μια πρώτη ακρόαση του δίσκου μοιάζει να παραπέμπει πότε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και πότε στις αρχές των ΄80ς τότε που άρχιζε να διαμορφώνεται το ύφος που αρκετά χρόνια αργότερα θα το ονομάζαμε «έντεχνο». Όμως μια δεύτερη και τρίτη ακρόαση του έργου συνολικά ξεδιπλώνει ένα κομψοτέχνημα που άνετα στέκεται όρθιο και λειτουργικό στην εποχή μας.

Σε μουσικές των Δάφνη Αλεξανδρή, Νεοκλή Νεοφυτίδη, Απόλλων Ρέτσου, Δημήτρη Μαραμή αλλά και για πρώτη (ευτυχή) φορά του ίδιου του Ζαχαρία Καρούνη η μπαλάντα κυριαρχεί με έντονο το λαϊκό στοιχείο και φορές αυτά τα δύο να μπερδεύονται γοητευτικά χάριν της ενορχηστρωτικής δεινότητας του Άκη Κατσουπάκη αλλά και των άλλων συνθετών. Αυτό όμως που κυριαρχεί εδώ πανηγυρικά είναι αδιαμφισβήτητα ο στίχος. Είναι φανερό ότι ο τραγουδιστής Καρούνης υπερβάλλει θετικά στην ερμηνευτική του απόδοση για να τονίσει την έντονη θεματολογία των στίχων, κυρίως όταν αυτοί προέρχονται από βετεράνους – μαχητές του καλού λόγου όπως ο Μάνος Ελευθερίου, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Μιχάλης Γκανάς και ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος.

Στίχοι μεστοί, που ακουμπάνε σε πανανθρώπινα θέματα με τη λέξη «άνθρωπος» να κυριαρχεί εννοιολογικά και με την Ελλάδα, τον έρωτα, τις αλλαγές και τους εχθρούς των καιρών μας να δίνουν λόγο ύπαρξης σ’ ένα δίσκο που με τον καιρό θα βρει μια περίοπτη θέση στην ελληνική δισκογραφία που τείνει να εξαφανιστεί.

Η Μικρή Άρκτος κυκλοφόρησε ένα άρτιο cd με τα ζωγραφικά έργα του Αλέκου Κυραρίνη να κοσμούν εξώφυλλο και εσωτερικό ενώ ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε στην ορχήστρα με καβάλ, πιάνο, κιθάρα, τύμπανα, κοντραμπάσσο, μπουζούκι, κρουστά, τζουρά, μαντολίνο, μάντολα, λαούτο, σαντούρι (με την Αρετή Κετιμέ η οποία κάνει και δεύτερη φωνή στο «Μάτια Σπίρτα») και κλαρίνο να χρωματίζουν δώδεκα πανέμορφα τραγούδια που η φωνή του Ζαχαρία Καρούνη καταφέρνει να τα ενώσει σ’ αυτό που κυριαρχούσε παλαιότερα ως «Κύκλος Τραγουδιών».