Η αλήθεια είναι πως όταν παίρνεις το δίσκο στα χέρια σου ανυπομονείς να πατήσεις το play, ειδικά εάν δεν κινήθηκες «Σε μπλε Βελούδο» -όπως τιτλοφορούνταν οι παραστάσεις-, σπάζοντας σερί δύο δεκαετιών και βάλε που παρακολουθείς δύο από τις σημαντικότερες ελληνίδες καλλιτέχνιδες. Και μετά από ενδελεχείς ακροάσεις συνειδητοποιείς ότι ενδεχομένως οι προσδοκίες να ήταν μεγαλύτερες απ’ όσο θα έπρεπε. Δεν υπάρχει καμία έκπληξη στην επιλογή ρεπερτορίου, με τις δύο ερμηνεύτριες να κινούνται σε σίγουρα μονοπάτια διαλέγοντας γνωστά και αγαπημένα τραγούδια την ώρα που και οι δύο έχουν τραγούδια διαμάντια στην προσωπική τους δισκογραφία. Ίσως το ζητούμενο να ήταν, τελικά, η συνύπαρξή τους επί σκηνής σε συνδυασμό με μία ανασκόπηση των greatest hits των τριάντα-και χρόνων.

Όσον αφορά στην ηχογράφηση που παίζει καθοριστικό ρόλο στη "ζωντανή" απόδοση του κλίματος, δυσκολεύεται να μεταδώσει στον ακροατή την «πραγματικότητα» μιας συναυλίας μπροστά σε κοινό με τις εντάσεις και τους ενθουσιασμούς που θα περίμενε κάποιος. Αντιθέτως δίνει μια μάλλον «αποστειρωμένη» αίσθηση. Πάντως, είναι άξιες αναφοράς οι ενορχηστρώσεις του Κώστα Παπαδούκα και του Γιώργου Ζαχαρίου που έδωσαν μια νότα ανανέωσης στα τραγούδια. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, αν ανατρέξουμε σε ζωντανές ηχογραφήσεις που η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη έχουν εκδώσει στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε πολύ καλύτερη αποτύπωση του πάθους και της έντασης του live, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Όπως και να χει, πάντως, το γεγονός ότι και οι δύο καλλιτέχνιδες δεν έχουν σταματήσει να ψάχνονται και να δραστηριοποιούνται -ενδεικτικά αναφέρουμε το αφιέρωμα της Χάρις Αλεξίου στον Nino Rota και τη συνεργασία της Δήμητρας Γαλάνη με τον Vassiliko- μας κάνει να περιμένουμε το επόμενο βήμα και από τις δύο.