Μακριά από την σήψη της κατεστημένης εντεχνίλας ο Ευγένιος Δερμιτάσογλου έρχεται από την Θεσσαλονίκη για να μας θυμίσει και να μας αποδείξει τη δύναμη της σκηνής της συμπρωτεύουσας. Το Ράδιο σκούρο ανοιχτό είναι από αυτούς τους δίσκους που αν πεις πολλά θα τους χαλάσεις. Σπουδαία δουλειά! Συγκροτημένη, σύγχρονη, σκεπτική και ηχητικά ενδιαφέρουσα. Πλούσιες ενορχηστρώσεις και περιβάλλον αγκαλιάς και όχι δεικτικής συμπεριφοράς όπως συμβαίνει με πολλούς δήθεν ροκ καλλιτέχνες. Με έναν ανεξήγητο τρόπο καταφέρνει να εκφράσει την μελαγχολία της εποχής μας με ζωντανούς ήχους. Ας κάνουμε όμως ένα γρήγορο σκανάρισμα των τραγουδιών.
1. Άλλη μέρα: Από το πρώτο κιόλας κομμάτια καταλαβαίνεις ότι ο δίσκος που έβαλες να ακούσεις έχει ενδιαφέρον.
2. Κάψε τη μάσκα: Χαρούμενο τραγούδι με νόημα. Ίσως να θυμίσει λίγο Κωστή Μαραβέγια αλλά δεν σημαίνει κάτι αυτό. Εναρμονίζεται απόλυτα στο ύφος και το κλίμα του δίσκου.
3. Σήμερα: Ρυθμική μπαλάντα αν μπορούμε να το πούμε έτσι το τραγούδια αυτό
4. Εκπτώσεις: Από τα πιο δυνατά τραγούδια του δίσκου. Μελωδικά άναρχο, λίγο από Funky λίγο χορευτικό λίγα πνευστά. Το ακούς δυνατά. Με αναφορές στον βαλκανικό ήχο και χάλκινα πνευστά.
5. Γυάλινη χαρά: Εξαιρετικό τραγούδι με την επίσης εξαιρετική Φωτεινή Βελεσιώτου (την αγαπήσαμε από τις Μέλισσες του Γιώργου Καζαντζή και της Ελένης Φωτάκη) που σε πάει σε άλλη εποχή με την ερμηνευτική της υπόσταση. Ζεϊμπέκικο αργό και βαρύ.
6. Είναι νωρίς ακόμα: Ενορχηστρωτικός πλουραλισμός με το βιολί και τα πνευστά να το δυναμώνουν ακόμα παραπάνω. 
Ηχητικά κοντά στην δουλειά του Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες.
7. Το μικρό είναι κάτι: Νοσταλγικό ρομαντικό κομμάτι που λέγεται δεν τραγουδιέται. Βαλσάκι με τα όλα του!
Ο Δερμιτάσογλου δεν τα έκανε αυτά τα τραγούδια στο περίπου. Το ζεϊμπέκικο είναι ζεϊμπέκικο και η μπαλάντα, μπαλάντα. Δεν έπεσε στην παγίδα της υπερενασχόλησης με τον ήχο και της εγκατάλειψης τους στίχου. Σε εφτά τραγούδια κατάφερε να χωρέσει εικόνες και συναισθήματα που κατατάσσουν το δίσκο αυτό ως έναν από τους καλύτερους του 2010.