Το σημαντικότερο όμως όλων είναι πως στην πλειονότητά τους τα νέα έργα περιλαμβάνουν τραγούδια «τραγουδίσιμα» και όχι ασκήσεις ύφους ή μουσικές επιδείξεις επάνω σε έναν έντεχνο λόγο. Οι συνθέτες –ο όρος κυριολεκτικός και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία- εισβαίνουν στο πνεύμα του κειμένου και συνδιαλέγονται μαζί του στο πλαίσιο μιας τραγουδοποιητικής φόρμας χωρίς να φείδονται των  ενορχηστρωτικών επιλογών.

Παράγουν πρωτογενές έργο και όχι μιαν ακόμα επανεκτέλεση- διασκευή, από αυτές που κατακλύζουν το χώρο, όσο και επιτυχημένες και αν είναι. Δημιουργούν  χωρίς «νεολαγνικη» διάθεση, τόσο από άποψη αναζήτησης ήχου όσο και ακροατηρίου.

 

 

Και τέλος μοιάζει να συνθέτουν ξεχασμένοι στο δικό τους χρονοντούλαπο –ως συνθήκη εργασίας και όχι σύνθεσης-  χωρίς το άγχος της επικαιρικής παρουσίας κυκλοφορώντας δίσκους με αυθύπαρκτη αξία ως καλλιτεχνικό, αλλά και φυσικό προϊόν (καλαίσθητες εκδόσεις) Έτσι, το 2016 κυκλοφόρησαν οκτώ δίσκοι από μια διαφορετική ηλικιακή κατηγορία συνθετών οι οποίοι μελοποίησαν ετερόκλητους ποιητές δημιουργώντας έργα με ταυτότητα.

 

 

 

Αιχμή του δόρατος ο δίσκος του Λουκά Θάνου, «Ο Δωδεκάλογος του γύφτου» (MINOS-EMI)  του Κωστή Παλαμά με ερμηνευτή τον  Γιάννη Χαρούλη.  «Ο Δωδεκάλογός του δεν σου χαρίζεται με την πρώτη ακρόαση»  γράφει ο Ευριπίδης Γαραντούδης, καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και μελετητής του παλαμικού έργου• «απαιτεί τον χρόνο του και τις αφοσιωμένες του ακροάσεις. Με αυτές, όμως, τις προϋποθέσεις ζωντανεύει και ο ποιητικός λόγος του Παλαμά κατά ένα παράδοξο τρόπο.

Θέλω να πω ότι ηχεί, παρά την παλαιότητα του ποιητικού κειμένου, σαν να γράφτηκε σήμερα, για να εκφράσει σκέψεις και αγωνίες της σύγχρονης ρευστής ανθρώπινης κατάστασης, την ταλάντωσή μας με άλλα λόγια ανάμεσα στην άρνηση και την πίστη, την καταστροφή και τη δημιουργία, την αθλιότητα και τη λαμπρότητά μας. Η ταλάντωση αυτή εκφράζεται και στο μουσικό ύφος των τραγουδιών του Θάνου, που κυμαίνεται ανάμεσα στο χαμηλόφωνο «λυρικό» ύφος τραγουδιών από τη μια μεριά, και το υψηλόφωνο «επικό» ύφος άλλων τραγουδιών». 

 

 

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου αποτελεί ίσως σήμερα τον επιφανέστερο εν ενεργεία συνθέτη ο οποίος παράγει ποσοτικά έργο βασισμένο πάνω στην ποίηση είτε σε μορφή δισκογραφικού έργου είτε σε μορφή μουσικής παράστασης ως συμφωνικό έργο.

Ήδη μέσα στο 2016 παρουσίασε ζωντανά τα  έργα «Ερωτικός λόγος» σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και το «Χρονικό ενός πρώιμου φθινοπώρου», ένα συμφωνικό ποίημα μετα-ρομαντικού ύφους, με μουσικά αυτοβιογραφικά στοιχεία, και τρία τραγούδια σε ποιήματα των Rainer Maria Rilke, Ανδρέα Εμπειρίκου και Charles Baudelaire και εξέδωσε το «Μέρες Επιταφίου» σε ποίηση του Νίκου Γκάτσου (από τη ζωντανή παρουσίαση του έργου ένα χρόνο νωρίτερα).  

Η νέα του εργασία σε ποίηση του Διονύση Καψάλη, «Οι μπαλάντες της οδού Ατθίδων»,  ΜLK Xρωμοδιάσταση,  με ερμηνευτή τον Γιώργο Φλωράκη, έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των δισκογραφικών έργων του Παπαδημητρίου όπου η μελοποίηση ενός ποιητικού κειμένου αποκτά μια λαϊκότητα έχοντας όμως συνταιριαστεί με στοιχεία μιας πιο κλασικής φόρμας έντεχνης τραγουδοποιίας όπως αυτή ορίζεται από τη Χατζιδακική αισθητική.

Η γνωστή ατμοσφαιρικότητα των συνθέσεων του Παπαδημητρίου εμφανίζεται και σε αυτή τη δουλειά, με τους έμμετρους αστικούς στίχους του Καψάλη, συνεπικουρούμενος από την αρρενωπή αισθαντικότητα της φωνής του Φλωράκη. 

 

 

Ο Βασίλης Λαγός, απόφοιτος του Ιονίου Πανεπιστημίου και με συμμετοχές σε μουσικά projects διαφορετικών ειδών της jazz, πειραματικής ηλεκροακουστικής, avant-garde jazz, ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, afro-jazz και metal, γίνεται για πρώτη φορά μελοποιός εμπνεόμενος από την ποίηση του Γιώργου Δάγλα και το ομώνυμο βιβλίο του «Καντάδες για ένα δαίμονα», εκδ. Φίλντισι, 2014. Σε αυτήν την παρθενική του λοιπόν προσπάθεια στο δίσκο «Καντάδες για ένα δαίμονα», b-otherside records,  ο Λαγός χάρις στο μουσικό του παρελθόν συνδιαλέχτηκε πειραματικά με τα ελευθερόστιχα και ελευθερόπνοα ποιήματα του Δάγλα. Στις ερμηνείες η Δώρα Βλάσση, με μια φωνή που θυμίζει τις γυναικείες φωνές των ελληνικών ροκ γκρουπ της δεκαετίας του ‘60, όπου η «αθωότητα» της φωνής και της ηλικίας τους λειτουργούσε ως φρέσκο εξυγιαντικό αεράκι ανάμεσα σε σκληρούς ήχους και λέξεις καθώς και οι  εμβληματικοί -ο καθένας για τους δικούς του λόγους- Λάκης Χαλκιάς και Γιώργος Ρωμανός.

 

 

Εκ της Πάτρας ορμώμενος ο συνθέτης Γιώργος Δίπλας  κυκλοφόρησε το δίσκο «Ένα τραγούδι μακρινό»,  ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης, εκδ. Διαπολιτισμός.  Δέκα μελοποιημένα ποιήματα του Λαπαθιώτη με την ερμηνεία της Δώρας Πετρίδη, δέκα λυρικές μουσικές ιστορίες οι οποίες δοκιμάστηκαν σε ζωντανές εμφανίσεις (Φεστιβάλ Πάτρας 2010) ως ένα μέρος της μελοποιητικής σχέσης του συνθέτη με Έλληνες ποιητές. Οι συνθέσεις του Δίπλα κινούνται στον άξονα των σύγχρονων Ελλήνων συνθετών και συνθετριών όπως είναι ο Δημήτρης Μαραμής, ο Χρίστος Θεοδώρου, η Μάρθα Μεναχέμ, η Σοφία Καμαγιάννη,  κ.ά οι οποίοι πλαισιώνουν τα ποιητικά κείμενα που επιλέγουν -συνήθως έντονου λυρικού και συναισθηματικού περιεχομένου και τεχνοτροπίας- με μιαν  αντίστοιχη αισθαντικότητα και λυρισμό και ταυτόχρονα με μια θεατρικότητα έχοντας αφομοιώσει τους προγενέστερους κλασικούς του είδους. Ο δίσκος του Δίπλα προσφέρει την απόλαυση της κατ΄ ιδίαν κυρίως ακρόασης χωρίς να νεωτερίζει ή να πειραματίζεται, τα έγχορδα συνδιαλέγονται με το πιάνο πλάθοντας ευγενείς μουσικές ατμόσφαιρες τις οποίες υποστηρίζει η φωνή της Πετρίδη.

 

 

Δυο νεαρότατοι συνθέτες o Παντελής και o Μιχάλης Καλογεράκης με σταθερή μελοποιητική σχέση με την ποίηση από την ηλικία των 16, κυκλοφορούν τη νέα τους δισκογραφική εργασία πάνω σε ποιήματα ποικίλων εποχών και τεχνοτροπιών. Πιο συγκεκριμένα στο δίσκο «Προσωπικό», εκδ. Μικρή Άρκτος, μελοποιούν ποίηση των: Γκρέγκορυ Κόρσο, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Πάμπλο Νερούδα, Φερνάντο Πεσσόα, Τζελαλαντίν Ρουμί, Πάουλ Τσέλαν, Μιχάλη Γκανά, Μηνά Δημάκη, Γιάννη Ευθυμιάδη, Ντίνου Σιώτη, Παντελή Καλογεράκη, εκδ. Μικρή Άρκτος.

Το αποτέλεσμα είναι μια φιλότιμη προσπάθεια δεδομένης και της ηλικίας τους και της δυσκολίας αρκετών κειμένων εξαιτίας του ελεύθερου στίχου, έχοντας πολύτιμο αρωγό την εμπειρία του ενορχηστρωτή του δίσκου, Γιώργου Ανδρέου.

Τα τραγούδια «Σύννεφα», «Πατώματα», «Πάγος, Παράδεισος» με τη Μαρία Φαραντούρη ξεχωρίζουν τόσο για τη μελωδία τους όσο και για την ερμηνεία τους  παρόλο που και στιγμές όπως το «Είναι δρόμοι…» , με την ερμηνεία των ίδιων των συνθετών (η επιλογή να είναι οι ίδιοι βασικοί εκφραστές του έργου, αποδυναμώνει παρά ενισχύει την εργασία) έχει όλα τα φόντα να απογειωθεί αποτελώντας ένα από τα δυναμικότερα σύγχρονα τραγούδια. 

 

 

 

 

Νέος συνθέτης είναι και ο Θεσσαλονικιός Πέτρος Σατραζάνης,  ο οποίος μελοποιεί, εκτός των άλλων, εδώ και χρόνια, ποιήματα του Πατρινού ποιητή Διονύση Καρατζά τα οποία και παρουσίασε στον πρώτο του δίσκο «Έτσι κι αλλιώς»,  University Studio Press.  

Τα τραγούδια ερμηνεύουν, ο Παντελής Θεοχαρίδης, η Σοφία Αβραμίδου, η Αλεξία Χρυσομάλλη, η Ελένη Τζαγκαράκη, ο Βασίλης Καψάσκης, η Ιουλία Σπανού και ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος (απαγγελία). Ο Σατραζάνης, με θητεία και αυτός στο χώρο της μελοποίησης ποιητικών κειμένων  από την εφηβεία του και με συμμετοχές εκτός των άλλων και σε παραστάσεις δίπλα στη Μαρία Φαραντούρη,  παρουσιάζει μιαν Θεοδωρακική αύρα ως προς το συγκερασμό του μέλους με τον επικό τόνο, δημιουργώντας ηχητικά περιβάλλοντα σαν μουσικές αφηγήσεις.

Ο Διονύσης Καρατζάς αναφέρει στο ένθετο σημείωμά του στο δίσκο: «Στις εικόνες μου και στον διάλογο ανάμεσα στο εγώ, στο εσύ και στα άλλα, ο Σατραζάνης συναντά τη μνήμη του μέλλοντός του, το πάθος της ελευθερίας και τους μύθους των ονείρων του. Εμπιστεύεται τον έρωτα ως απαίτηση ζωής και ως δυναμική διαθέσεων, και δημιουργεί τραγούδια συντονισμένα στην ευγένεια και ειλικρίνεια των προθέσεών του».

 

 

Ο Γιώργος Καγιαλίκος αποτελεί μιαν ακόμη περίπτωση καθαρόαιμου συνθέτη με μουσική  παιδεία και παρελθόν στο χώρο της μελοποιημένης ποίησης. Στα τέλη του 2016 κυκλοφόρησε τη νέα του εργασία σε ποίηση του Γιάννη Ευθυμιάδη, «Το κρύσταλλο του κόσμου», εκδ. Μετρονόμος σε ερμηνεία της Βικτωρίας Ταγκούλη.

 

Πρόκειται για ένα θεματικό δίσκο, για τους μύθους δέκα γυναικών-συμβόλων, όπου πατά στα χνάρια αλλοτινών εποχών: ένας  κύκλος τραγουδιών με μια στιχουργική ταυτότητα και μουσική αισθητική όπου διαπνέεται από τον λυρισμό και τη χατζιδακική τεχνοτροπία με τα έγχορδα και τα πνευστά να κυριαρχούν και την πολυεπίπεδη ερμηνεία –στην ωριμότερη στιγμή της- της Ταγκούλη να λειτουργεί προσθετικά στο μουσικό-ποιητικό πνεύμα.

 

Δέκα τραγούδια που διεκδικούν επί ίσοις όροις το ραδιοφωνικό τους «αέρα» με αντίστοιχους δημοφιλείς έντεχνους δίσκους μελοποιημένης ποίησης του παρελθόντος. 

 

 

 

 

 

 

Τέλος, το 2016 η συνθέτρια Πηγή Λυκούδη με πολύχρονο, επίσης έργο, στο πεδίο της μελοποιημένης ποίησης, (σε έργα των Παλαμά, Ρίτσου, Βρεττάκου κ.ά.) κυκλοφόρησε το νέο της δίσκο «Τα πάθη της αγάπης», FM Records,  σε ποίηση του Θανάση Σάλτα από το ομώνυμο θεατρικό έργο το οποίο συνεχίζει να παρουσιάζεται σε διάφορους χώρους εντός και εκτός της Ελλάδας.  Ερμηνεύουν  η Γεωργία Αγγέλου, ο Δημήτρης Ερατεινός και ο Νίκος Καρακαλπάκης.

Απαγγέλλει η ηθοποιός Ελένη Ερήμου. Και σε αυτήν την εργασία η μελωδική γραμμή λειτουργεί στο πνεύμα μιας τραγουδίσιμης συνθήκης εξαιτίας και της περισσότερο στιχουργικής παρά ποιητικής –εδώ- τεχνικής του Σάλτα, περιέχοντας και στοιχεία θεατρικότητας,  με την πολύτιμη υποστήριξη της πλούσιας κα εδώ ορχήστρας εγχόρδων και πνευστών.