Μέλος του ΚΚΕ, από το οποίο αποχώρησε το 1982, για να βρεθεί λίγα χρόνια αργότερα, το 1989 στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου, αφού έγινε η συγκυβέρνηση της Αριστεράς με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.  Στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (1993 - 1996) τοποθετήθηκε εξωκοινοβουλευτικός αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού το 1993, και ένα χρόνο αργότερα, το 1994, με το θάνατο της Μελίνας Μερκούρη, ανέλαβε υπουργός Πολιτισμού, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το 1996 και τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη.

Εμφανίστηκε στο προσκήνιο μετά από πολλά χρόνια στο ελληνικό δημοψήφισμα του 2015, στο οποίο τάχθηκε υπέρ του «Όχι» και είχε αρνηθεί να ενταχθεί στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων χρόνων. 

Τα τελευταία χρόνια επίσης, έχει υποστηρίξει με δημόσιες δηλώσεις του ανοιχτά το ΚΚΕ και πρόσφατα έδωσε και 3 μεγάλες συναυλίες με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος. 

Σχετικά με το ΚΚΕ τελευταία είχε δηλώσει:

"Είχα κι εγώ κάποιες φορές επιφυλάξεις. Όχι για τη στρατηγική του. Κυρίως γι αυτή την περίφημη ιστορία, το κυνήγι του εφικτού. Όποιος όμως διαβάζει με πάθος ιστορία, θα παρατηρήσει τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια, ότι ακόμη και αρχικά αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, κυνηγώντας το εφικτό, είτε ενσωματώθηκαν απολύτως στο σύστημα, είτε περιθωριοποιήθηκαν (...) Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δεν δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι στο βάρβαρο καπιταλισμό, ειδικά σήμερα, μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα (...) Εγώ είμαι οριστικά μαζί με το ΚΚΕ."