Με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη, οι “Καντινέλια” έσμιξαν μουσικά όταν συναντήθηκαν στην Έκθεση για τη Λαϊκή Κιθάρα, που διοργανώθηκε πριν από λίγα χρόνια (Άνοιξη του 2014) στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Το κατευώδιο της Έκθεσης τους βρήκε στην παραλία του Λευκού Πύργου να δοκιμάζουν έναν μουσικό “διάλογο” που καλά κρατεί μέχρι σήμερα.

Η “χημεία” είναι φανερή για όσους είχαν την τύχη να τους παρακολουθήσουν και επί σκηνής, αν και το υπόβαθρο και των δυο είναι τέτοιο που από νωρίς “έδειχνε” τη μουσική κατεύθυνση.

Ο Θανάσης Ζήκας είναι γιος, του τραγουδοποιού Γιώργου Ζήκα και η σύνθεση του τραγουδιού αποτελεί τη βασική επιρροή του. Παρόλα αυτά οι σπουδές του στο Τμήμα Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ της Άρτας και συγκεκριμένα η ενασχόλησή του με την οργανοποιία, έστρεψαν το ενδιαφέρον του προς την εξιδικευμένη έρευνα και τεκμηρίωση. Μάλιστα, η τσαμπούνα είναι το όργανο στο οποίο εστίασε την έρευνά του, αφού η συχνές επισκέψεις στις Κυκλάδες του έδιναν την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τους εναπομείναντες παλιούς μουσικούς ενός οργάνου, που μπορεί να στερείται της δισκογραφίας που του αρμόζει, αλλά έχει να επιδείξει μία παμπάλαια παράδοση. 

Από την πλευρά της, η Εύη Σεϊτανίδου, ξεκίνησε να τραγουδάει από πολύ μικρή ηλικία ακολουθώντας το παράδειγμα της μεγαλύτερης αδερφής της. Η οικογένειά της αντλεί καταγωγή από τον Πόντο. Έτσι, παρότι η λαϊκή κιθάρα είναι το κύριο εκφραστικό μέσο της, η ποντιακή λύρα έπεσε στα χέρια της σχεδόν αναπόφευκτα. 

"Παίζουμε κομμάτια που μπορούν να αποδοθούν με δυο κιθάρες. Αυτό είναι ένα βασικό κριτήριο, ενώ γκρουβάρουμε αρκετά, ώστε να αναπληρώσουμε την απουσία κρουστών. Το ρεπερτόριο μας είναι ελεύθερο, περιλαμβάνει πολλές δικές μας συνθέσεις, αλλά μας αρέσει και η ποικιλία της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, που έχει μελωδίες και ρυθμούς με μεγάλο ενδιαφέρον. Η προσέγγισή μας προσπαθούμε να έχει και το στοιχείο της εντοποιότητας, υπό την έννοια πως μας ενδιαφέρει το πως παίζεται η ελληνική μουσική με τις όποιες επιρροές είναι φυσικό να υπάρχουν”, αναφέρουν στο musicpaper από κοινού οι “Καντινέλια”, ενώ ο Θανάσης Ζήκας συμπληρώνει: “Ο σύγχρονος μουσικός δέχεται πάμπολλες επιρροές, που περνάει τελικά στο παίξιμό του. Αυτό δεν είναι κακό, ούτε και η παράδοση είναι μουσειακό είδος. Ο σεβασμός έγκειται στο να ψάχνουμε τους παλιότερους και να τους ακούμε. Είναι πολύ σημαντικό να ερχόμαστε σε επαφή με το βίωμα. Στον τόπο που ακόμη και σήμερα γεννιέται ή συνεχίζεται να ακούγεται αυτή η μουσική”.

“Η απόσταση από το βίωμα έχει δημιουργηθεί στις μεγαλουπόλεις”, τονίζει η Εύη Σεϊτανίδου, για να προσθέσει πως: “Όμως, αν πάει κανείς στη Βέροια, στη Μυτιλήνη και σε άλλες επαρχιακές πόλεις, αυτό το βίωμα που συνδέεται με τη δημοτική μουσική, υπάρχει ακόμη. Το συναντά κανείς και στα πανηγύρια, αυτά κρατάνε τα ηνία, και είμαστε τυχεροί που στις μέρες μας υπάρχουν ακόμη. Πολλά από τα καλά πανηγύρια είναι δωρεάν και δεν υπάρχει η έννοια του χρήματος. Ειδικά στα νησιά…" 

“Το βίωμα υφίσταται επίσης, όταν πας να βρεις τον παλιό μουσικό, όταν βρεθείς με έναν ηλικιωμένο που ξέρει ένα τραγούδι και θα σου το πει, αλλά πρέπει να πιεις μαζί του κι ένα κρασάκι. Δεν γίνεται να το χάσεις αυτό το στοιχείο, που σε βάζει στη μέθεξη. Οι παλιοί το έχουν ακόμη και μας το μεταδίδουν. Θέλει έρευνα και κόπο”, επαυξάνει ο Θανάσης Ζήκας.

Οι “Καντινέλια” βρίσκονται αυτόν τον καιρό στη φάση της δημιουργίας του πρώτου τους δίσκου, ο οποίος θα περιλαμβάνει μόνο δικές τους συνθέσεις, ο Θανάσης Ζήκας και η Εύη Σεϊτανίδου θα επιμεληθούν τις ενορχηστρώσεις, ωστόσο είναι πιθανό να συμμετέχουν και άλλοι μουσικοί. Σε κάθε περίπτωση η έκδοση του υλικού αναμένεται έως το καλοκαίρι. 

Αξίζει η αναμονή...