Στο “γύρισμα” κάθε γενιάς, στην ολοκλήρωση ενός κύκλου το πολύ συνηθισμένο ζήτημα αφορά στη συνέχεια, ειδικά όταν πρόκειται για ένα “δούναι και λαβείν” όπως αυτό της δημοτικής μουσικής. Ο Γιώργος και ο Κωνσταντίνος Κόντης είναι η απόδειξη πως αυτό συμβαίνει. Οι γιοι του σπουδαίου Ηπειρώτη τραγουδιστή, Ηλία Κόντη, από την Κεραμίτσα Θεσπρωτίας, συνεχίζουν στη στράτα του πατέρα τους και τα πρώτα δείγματα που έχουν καταθέσει, δείχνουν πως το κάνουν με πολλά από όσα χαρακτήριζαν τόσα χρόνια και τον ίδιο: ποιότητα, εργατικότητα, σοβαρές επιλογές ρεπερτορίου και ερμηνευτικό ήθος.

 

Είναι φυσιολογικό πως ξεκίνησαν την ενασχόληση τους με τη μουσική από τα ακούσματα που είχαν από τον πατέρα τους, ο οποίος τους έπαιρνε μαζί του στα πανηγύρια, στους γάμους και στις υπόλοιπες εκδηλώσεις στην Ήπειρο και αλλού, όπου τον καλούσαν.

 

“Η επιρροή του είναι μεγάλη. Προφανώς. Μας έχει επηρεάσει και με το ηχόχρωμα της περιοχής, από την οποία προερχόμαστε, την Κεραμίτσα της Μουργκάνας. Μας έδειξε αυτή την παράδοση, τον ήχο και τον τρόπο των τραγουδιών της περιοχής μας. Επίσης, μας έβαζε να ακούμε Τάσο Χαλκιά, Βασίλη Μπατζή, Φίλιππο Ρούντα, όλα τα παλιά κλαρίνα. Αυτά έγιναν βιώματά μας και βγάλαμε αυτό το ηχόχρωμα. Μας είπε, επίσης, να προσέχουμε πάρα πολύ και τον στίχο των τραγουδιών, να μην είναι “στο γόνατο”. Έτσι, η επιθυμία για ενασχόληση με τη μουσική μας βγήκε ως επακόλουθο. Ο πατέρας μας έδινε θάρρος, ενώ μέσα στο σπίτι μας υπήρχε πάντα η ηπειρώτικη μουσική”,

 

αναφέρουν στο “Παραδούναι και Λαβείν”, ο Γιώργος και ο Κωνσταντίνος Κόντης, που το βάπτισμα του πυρός ως τραγουδιστές το πήραν -παιδιά του δημοτικού ακόμη- σε ένα πανηγύρι, στην Αγία Μαρίνα Θεσπρωτίας (Πλάτανος). Ο Γιώργος Βράκας ήταν στο κλαρίνο και κλήθηκαν να ερμηνεύσουν δύο τραγούδια από το ρεπερτόριο του πατέρα τους, το “Αλίμονο ποιος αγαπάει” και το “Στο Θεό θα στείλω γράμμα”. Ωστόσο, η αμέριστη υποστήριξη και καθοδήγηση του Ηλία Κοντή, δεν είναι η μόνη που λαμβάνουν τα δύο αδέρφια.

 

“Ο πατέρας μας έχει πει πολλά πράγματα, αλλά μας έχουν βοηθήσει και οι μουσικοί συνεργάτες του, ειδικά ο Χριστόδουλος Ζούμπας (λαούτο) κι ο Πετρολούκας Χαλκιάς. Ειδικά, ο κ. Χριστόδουλος μας τοποθέτησε στις φωνές μας. Παλιά τραγουδούσαμε σαν μια φωνή μαζί, αλλά μας έδειξε πως να βγαίνει η φωνή μας εναλλάξ, όταν είναι μπροστά ο ένας, να βγαίνει δεύτερη φωνή ο άλλος κ.ο.κ. Μάλιστα, όταν μας έδειχνε, είχε πάντα τόση όρεξη που πήγαινε μια η ώρα το βράδυ, εμείς είμασταν πολύ κουρασμένοι και αυτός ακμαιότατος ήθελε να συνεχίσει! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εξακολουθεί να μας έχει έγνοια και παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα μας για να ρωτήσει για εμάς. Το ίδιο και ο Πετρολούκας Χαλκιάς. Έχουν και οι δυο μία κοινή φράση “Να φτιάξουμε τα παιδιά”. Μάλιστα, τώρα είμαστε στο ξεκίνημα για να ηχογραφήσουμε μία δουλειά με τον Πετρολούκα Χαλκιά, αλλά μας πήγε λίγο πίσω όλη αυτή κατάσταση με τον κορωνοϊό” 

 

Ο πατέρας τους, Ηλίας Κόντης, δεν είναι το μοναδικό τους πρότυπο στο τραγούδι, αφού η μελέτη τους περιλαμβάνει θρύλους της ηπειρώτικης μουσικής όπως ο Αλέκος Κιτσάκης, ο Στυλιανός Μπέλλος κι ο Φώτης Χαλκιάς. Παράλληλα, φροντίζουν να “χτίσουν” ρεπερτόριο από ένα μεγάλο φάσμα σκοπών, όπως τα τσάμικα, τα συρτά, τα καλαματιανά, αλλά και τραγούδια από τα νησιά. 

 

Όμως, πόσο εύκολη είναι αυτή η εξέλιξη όταν το περιβάλλον που μεγάλωσαν υπήρξε κυρίως αστικό; Τι σημαίνει για τον Γιώργο και τον Κωνσταντίνο Κόντη η δημοτική μουσική;

 

“Μεγαλώσαμε στο Περιστέρι της Αττικής, αλλά πηγαίνουμε στο χωριό μας κάθε καλοκαίρι και ίσως το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Η δημοτική μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης. Μέσα από αυτή μπορείς να νιώσεις τον πόνο, αλλά και τη χαρά. Στα δημοτικά τραγούδια σε συνεπαίρνουν οι ιστορίες τους, όταν καταλαβαίνεις το τι λένε οι στίχοι τους. Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν έχουμε το βίωμα των παλιών, αλλά κρατήσαμε επαφή με το χωριό μας, κι έχουμε αναφορές μέσα μας” 

 

Μέσα στο 2021, ο Γιώργος και ο Κωνσταντίνος Κόντης παρουσίασαν στο διαδίκτυο μια σειρά τραγουδιών με τον Μάκη Τσίκο, στο κλαρίνο, ο οποίος και πήρε την πρωτοβουλία γι’ αυτές τις ηχογραφήσεις, ενώ έπεται και η δρομολόγηση των ηχογραφήσεων με τον Πετρολούκα Χαλκιά. Αυτό όμως που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είναι ο τρόπος με τον οποίο διατήρησαν μια επαφή με το κοινό τους, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών και εν μέσω καραντίνας, αφού σε πολύ τακτικά διαστήματα, φρόντιζαν να “ανεβάζουν” βίντεο ως ντουέτο και μόνο με φωνή και συνοδεία κιθάρας, κάτι που έτυχε πολύ θερμής ανταπόκρισης. Μπορεί να είναι αυτό μια εναλλακτική πρόταση για τη δημοτική μας μουσική; Η απάντηση έρχεται από τους ίδιους… 

 

“Όχι εντελώς έτσι, αλλά έχει το νόημα του το να παρουσιάζεις ένα παλιό κομμάτι, χωρίς να χάνει το ιδιαίτερο στοιχείο και το χαρακτήρα του, να το παίζεις με έναν άλλο τρόπο, σαν διασκευή. Στις ηχογραφήσεις που κάναμε και με τον Μάκη Τσίκο, είχαμε ενορχηστρώσεις με κοντραμπάσο, ή έχουμε σκεφτεί να χρησιμοποιήσουμε και πιάνο, ώστε το αποτέλεσμα να είναι πιο κοντά στα ακούσματα της νέας γενιάς, η οποία τελευταία έχει έρθει κοντά στη δημοτική μουσική. Πάντα το πιο απλό ακούγεται και ωραίο…”