“Άστραψεν η Ανατολή κι ερόδισεν η Δύση…” Το ταξίδι και ο κύκλος της ζωής, μεταφορικά μέσα από το ταξίδι ενός λουλουδιού του “Anastatica hierochuntica” ή “Ρόδου της Ιεριχούς”, έτσι καθώς αυτό μοιάζει ξεραμένο, αλλά διατηρεί καλά φυλαγμένους τους σπόρους της Ανάστασής του, και αναθαρρεύει μόλις βρει λίγη υγρασία, λίγο πρόσφορο έδαφος, για να βλαστήσει και πάλι, για να πάρει ανάσα και ζωή… Από τη Δύση, μέσα από ένα σκοτάδι, και πάλι στην Ανατολή. Ο κύκλος της Ανάστασης και της αειφορίας της παραδοσιακής μουσικής αυτού του τόπου, καθώς ταξίδεψε και ταξιδεύει μέσα στο χρόνο και τον χώρο επί αιώνες. Όπου άπλωσε η ελληνική γλώσσα, σεντόνι να πλαγιάσει…
Η Κατερίνα Παπαδοπούλου, δύο χρόνια μετά από το “Νότιο Τόξο”, μας παραδίδει έναν ακόμη υπέροχο δίσκο με τον τίτλο “Anástasis”, που αντλεί την κεντρική του ιδέα από όσα αναφέρθηκαν στον πρόλογο, στο δύσκολο, αλλά τελικά ελπιδοφόρο ταξίδι του “Ρόδου της Ιεριχούς”, που ταυτίζεται με τη διασπορά της ελληνικής μουσικής ανά τους χρόνους, και τη συναντά κανείς εκεί όπου ρίζωσε και “έδωσε” κλωνάρια. Κι ας μοιάζει “ξεραμένη” για καιρό.
“Όλοι, όσοι ασχολούμαστε με αυτή τη μουσική, καταλαβαίνουμε ποσό ζωντανή και σημαντική είναι. Ξεκινώντας από την ονομασία του “Ρόδου της Ιεριχούς” (“Anastatica hierochuntica”, στα λατινικά), και ταυτίζοντας συμβολικά αυτή την εικόνα με τη μουσική και το έργο που κάνουμε, ονάμασαμε “Anastatica” το πρότζεκτ και την ομάδα μας. Αυτό το λουλουδάκι είναι σαν αναστένεται κάθε τόσο, και η δουλειά μας καταπιάνεται με παραδοσιακά τραγούδια που ενώ ορισμένοι τα θεωρούν νεκρά ή “ξερά”, εμείς τα παίρνουμε και τους ξαναδίνουμε πνοή, λίγη υγρασία και ζωή. ‘Ετσι, συμβαίνει αυτή η “Ανάσταση”, γι’ αυτό αποφάσισα να δώσω αυτόν τον τίτλο στον δίσκο. Προσδοκώντας ίσως και σε μια γενικότερη Ανάσταση, καλλιτεχνική, πολιτιστική και ανθρωπολογική, ένα Φως που ίσως όλοι προσδοκούμε. Άλλωστε, σε αυτό το κομβικό σημείο που βρισκόμαστε, εμείς που ασχολούμαστε με την Τέχνη, οφείλουμε και πρέπει να εκφράσουμε την Αλήθεια μας. Τώρα. Εδώ…”,
αναφέρει η Κατερίνα Παπαδοπούλου στο “Παραδούναι και Λαβείν”.
Το “Anastatica” είχε ήδη ξεκινήσει ως ιδέα πριν από 5 χρόνια, περίπου, αλλά χρειάστηκε υπομονή, ζύμωση και την πολύ σημαντική παρένθεση του “Νότιου Τόξου”, που κατέδειξε τις προθέσεις της σημαντικής τραγουδίστριας και μουσικού, που εδώ και κάποια (αρκετά) χρόνια βρίσκεται σε μια πολύ δημιουργική περιόδο της πορείας της, με σπουδαίες συνεργασίες στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στο εξωτερικό (Jordi Savall, L’ Arpeggiata κ.α.). Είναι φανερό πως όλες αυτές τις μουσικές εμπειρίες και τις ιδέες που έχει αποκομήσει, τις μεταφέρει μαζί με τους συνεργάτες της στην ομάδα “Anastatica” (Κατερίνα Παπαδοπούλου - φωνή, επιλογή ρεπερτορίου, Στέφανος Δορμπαράκης - κανονάκι, φωνητικά, Γιώργος Κοντογιάννης - κρητική και αιγαιοπελαγίτικη λύρα, Κυριάκος Ταπάκης - ούτι, ισπανικό λαούτο, Χαρίτων Χαριτωνίδης - γκάιντα, τσαμπουνά, φλογέρα, Θοδωρής Κοέλης - μπάσο, Μανούσος Κλαπάκης - κρουστά).
Με μία επιλογή τραγουδιών από περιοχές όπως η Θράκη, ο Πόντος, η Μακεδονία, το Αιγαίο Πέλαγος, η Μικρά Ασία, η Νότια Ιταλία, αλλά και με ένα υπέροχο εβραϊκό νανούρισμα ως επίλογο, η Κατερίνα Παπαδοπούλου επιδεικνύει ερμηνευτική ωριμότητα και μία ενορχήστρωση που δίνει γενναιόδωρο χώρο στους μουσικούς για να δημιουργήσουν μουσικά μια ατμόσφαιρα, που κινείται στα όρια του μυστικισμού. Είναι διάχυτη η αίσθηση του διαχρονικού, καίτοι οι “Anastatica” κάνουν λόγο για “Παλιά ελληνική Μουσική”, η προσέγγισή τους φέρνει στο νου τρόπους Μεσαιωνικούς ή και πιο παλιούς, όταν τα νέα ερχόντουσαν από μακριά και οι Τροβαδούροι τραγουδούσαν για ιστορίες αληθινές ή μη, σίγουρα, όμως για παρηγοριά. Μια ενορχήστρωση, που σέβεται το μουσικό μέρος στον υπερθετικό βαθμό, με υψηλή αισθητική, με “γεμάτες” εισαγωγές και με άφθονες μουσικές ιδέες (για παράδειγμα το εισαγωγικό μέρος του Κυριάκου Ταπάκη στο “Ο Γιάννης κι ο Δράκος” ή του Στέφανου Δορμπαράκη στο “Άσπρο ε το χαρτί”), κι ακόμη πιο γεμάτες μουσικές φράσεις, αλλά και πλούσιες ερμηνείες από την Κατερίνα Παπαδόπουλου, έτσι όπως υποστηρίζει εδώ και χρόνια την ελληνική μουσική στα θέατρα της Ευρώπης.
“Έχουμε αυτόν τον θησαυρό της μουσικής μας, που έρχεται από πάρα πολύ παλιά. Με τον όρο “παλιά ελληνική μουσική” ήθελα να τονίσω τη συνέχεια αυτής της μουσικής και φυσικά του πολιτισμού, που δεν διακόπηκε ποτέ, και φτάνει πίσω έως την αρχαιότητα, πηγάζει από τις απαρχές. Ο όρος, βέβαια, είναι ευρύς, όπως και η μουσική μας που η αρχή της χάνεται στους αιώνες και ελπίζω πως δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ούτε και το τέλος της…”, τονίζει η Κατερίνα Παπαδοπούλου και συμπληρώνει “Με το “Anástasis” ήθελα να προσεγγίσω τα διαφορετικά είδη αυτής της μουσικής, σύμφωνα και με τα τοπικά ιδιώματα, η οποία αφού πραγματοποιήσει ένα ωραίο ταξίδι, σε εποχές και λαούς, καταλήγει -μεταφορικά- στον τόπο όπου γεννήθηκε ως “Ρόδο της Ιεριχούς”, εξού και το Εβραϊκό νανούρισμα, στον επίλογο. Αυτό, μάλιστα, είναι και το μοναδικό κομμάτι σε αυτό το δίσκο που δεν είχε ηχογραφηθεί “ζωντανά” στο “Baumstrasse” (από τον Γιώργο Καρυώτη), όπως τα υπόλοιπα, αλλά προέρχεται από την ηχογράφηση του “Νότιου Τόξου”, που έγινε στη Μονή του Αγίου Γεωργίου Βασσών, στην Κάρπαθο”
Η μουσική παραγωγή έγινε από τον Gustavo Pazos, το φωτογραφικό κόνσεπτ ανήκει στον Κωνσταντίνο Σοφικίτη, ενώ ο Χρήστος Αχλαδιώτης ήταν ο βοηθός ηχολήπτη. Το “Anastatica” κυκλοφορεί από την Saphrane Records που ανήκει στην ολλανδική εταιρία Music & Words του Hans Peters.
Περισσότερες πληροφορίες