Όπως σας έχουμε πει, ο Χάρης Κατσιμίχας ετοιμάζει ένα νέο δίσκο με μελοποιημένη ποίηση. Πριν από λίγη ώρα δημοσίευσε στην επίσημη σελίδα του στο Facebook το παρακάτω κείμενο για τους ποιητές της γενιάς του '70.
"Στα τέλη της δεκαετίας του '60... αρχές '70, εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα, μία νέα γενιά ποιητών, που στις μέρες μας έχει πλέον καταγραφεί επίσημα σαν "η γενιά του '70".
Σχεδόν όλοι, απ’την αρχή κιόλας, αρνήθηκαν πεισματικά να πιάσουν το νήμα από όπου το άφησαν οι προηγούμενοι.
Γύρισαν την πλάτη σε κάθε τι, που είχε σχέση με την παράδοση και έδειξαν μια σαφή προτίμηση σε πιο σκοτεινές φιγούρες (Καβάφη, Καρυωτάκη κλπ) καθώς και σε αμερικανούς ομότεχνούς τους, όντας ταυτόχρονα επηρεασμένοι από τα αριστερά και λοιπά κοινωνικά κινήματα των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και από τον Μάη του '68 στη Γαλλία.
Η γραφή τους κοφτή, κάθετη και χωρίς ίχνος καλολογικού στοιχείου.
Λόγος αψύς, καταγγελτικός και συχνά συνθηματολογικός.
Λίγο λίγο όμως, οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο, και ήταν ολοφάνερο, ότι αυτό το "κίνημα" θα έσβηνε κακήν κακώς, εάν δε συνέβαινε κάτι, κυριολεκτικά δραματικό.
Και πράγματι. Αυτό το κάτι, ήταν η πτώση της δικτατορίας του '67.
Δεν είναι τυχαίο, ότι μόλις η χώρα επανήλθε στην κανονικότητα, η "γενιά του '70" σταμάτησε να ετεροκαθορίζεται και έθεσε τα ερωτήματα, στον ίδιο της τον εαυτό. Οι δημιουργοί, αφοσιωμένοι σε μια καθαρά εσωτερική αναζήτηση, άρχισαν να περιπλανιούνται στους "κήπους των ψιθύρων" (που ήταν πάντα ο φυσικός χώρος των ποιητών) και ξαφνικά, άνθισαν!
Έγραψαν ποίηση ισχυρή, ζεστή και μεστή, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, από τη μεγαλοσύνη ενός Ελύτη ή ενός Σεφέρη.
Οι αγαπημένοι μου από αυτούς τους ποιητές είναι ο Αργύρης Χιόνης, ο Γιάννης Βαρβέρης και ο Κώστας Παπαγεωργίου (... αυτοί οι τρεις υπέροχοι παραμυθάδες!).
Έκανα ό,τι μπόρεσα για να τους τραγουδήσω. Ελπίζω με όλη μου την ψυχή, να το κατάφερα."
Σχεδόν όλοι, απ’την αρχή κιόλας, αρνήθηκαν πεισματικά να πιάσουν το νήμα από όπου το άφησαν οι προηγούμενοι.
Γύρισαν την πλάτη σε κάθε τι, που είχε σχέση με την παράδοση και έδειξαν μια σαφή προτίμηση σε πιο σκοτεινές φιγούρες (Καβάφη, Καρυωτάκη κλπ) καθώς και σε αμερικανούς ομότεχνούς τους, όντας ταυτόχρονα επηρεασμένοι από τα αριστερά και λοιπά κοινωνικά κινήματα των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και από τον Μάη του '68 στη Γαλλία.
Η γραφή τους κοφτή, κάθετη και χωρίς ίχνος καλολογικού στοιχείου.
Λόγος αψύς, καταγγελτικός και συχνά συνθηματολογικός.
Λίγο λίγο όμως, οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο, και ήταν ολοφάνερο, ότι αυτό το "κίνημα" θα έσβηνε κακήν κακώς, εάν δε συνέβαινε κάτι, κυριολεκτικά δραματικό.
Και πράγματι. Αυτό το κάτι, ήταν η πτώση της δικτατορίας του '67.
Δεν είναι τυχαίο, ότι μόλις η χώρα επανήλθε στην κανονικότητα, η "γενιά του '70" σταμάτησε να ετεροκαθορίζεται και έθεσε τα ερωτήματα, στον ίδιο της τον εαυτό. Οι δημιουργοί, αφοσιωμένοι σε μια καθαρά εσωτερική αναζήτηση, άρχισαν να περιπλανιούνται στους "κήπους των ψιθύρων" (που ήταν πάντα ο φυσικός χώρος των ποιητών) και ξαφνικά, άνθισαν!
Έγραψαν ποίηση ισχυρή, ζεστή και μεστή, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, από τη μεγαλοσύνη ενός Ελύτη ή ενός Σεφέρη.
Οι αγαπημένοι μου από αυτούς τους ποιητές είναι ο Αργύρης Χιόνης, ο Γιάννης Βαρβέρης και ο Κώστας Παπαγεωργίου (... αυτοί οι τρεις υπέροχοι παραμυθάδες!).
Έκανα ό,τι μπόρεσα για να τους τραγουδήσω. Ελπίζω με όλη μου την ψυχή, να το κατάφερα."
Χάρης Κατσιμίχας
14 Νοεμβρίου 2019