Το πρωτοποριακό τότε γκρουπ, με την προσθήκη μετά από ένα διάστημα του – αδελφού του Βαγγέλη - Περικλή Μπουλουχτσή ως τρίτου μόνιμου μέλους, παραμένει συνεχώς ενεργό μέχρι σήμερα με ουκ ολίγες αλλαγές στην μουσική κατεύθυνση του. Δεν ήταν όμως καθόλου αρκετές για τον Α. Λιβιεράτο ο οποίος στη συνέχεια προχώρησε στη σύνθεση μουσικής για το θέατρο (τις περισσότερες φορές από κοινού με τον συμφοιτητή του και επίσης παθολογοανατόμο σήμερα Σωτήρη Δεμπόνο) αλλά και σε προσωπικούς δίσκους, στο να είναι συνιδρυτής των Illegal Operation από τους οποίους αποχώρησε σύντομα για να σχηματίσει το δεύτερο συγκρότημα του, τους Dr. Atomik, οι οποίοι επίσης παραμένουν συνεχώς ενεργοί μέχρι σήμερα. Πριν ακόμα συμβούν όλα αυτά, είχε γίνει και παραμένει... σχεδόν μόνιμο μέλος των Sigmatropic του Ακη Μπογιατζή, η πιο σταθερή από τις αρκετές δισκογραφικές και συναυλιακές συνεργασίες του!

Ανάλογα με τις τόσο πολυσυλλεκτικές κατευθύνσεις του είναι πολυτάλαντος ως προς το να ποιεί μουσική, συνθέτης, στιχουργός τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά, ερμηνευτής, κατά κύριο λόγο κιμπορντίστας αλλά επίσης κιθαρίστας και προγραμματιστής των ηλεκτρονικών, ηχολήπτης και παραγωγός των περισσοτέρων δισκογραφικών εργασιών στις οποίες εμπλέκεται στο home studio του. Παρών και υπερδραστήριος (!) στην με την ευρύτερη έννοια σύγχρονη ελληνική σκηνή για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, για πρώτη φορά μετά από δέκα οκτώ χρόνια, δίσκο με ελληνικό στίχο, το album «4 ½» στην Puzzlemusik του Χρήστου Αλεξόπουλου και έχει να πει πολλά για αυτό αλλά και για την προαναφερθείσα σκηνή της οποίας ήταν πρωτεργάτης και παραμένει ένα από τα σημαντικότερα μέλη.

Πριν από όλα είσαι από τους ελάχιστους που στο ερώτημα «ελληνικός ή αγγλικός στίχος;» ανέκαθεν απαντούσες...πραξικοπηματικά, δηλαδή και τα δύο! Τι σε έκανε και συνεχίζει να σε κάνει να μην θέλεις να καταλήξεις ούτε στο ένα ούτε στο άλλο αλλά να χρησιμοποιείς αμφότερες τις γλώσσες για τους στίχους σου;

Η μητρική μου γλώσσα είναι τα ελληνικά. Αντίστοιχα η μητρική γλώσσα του rock ιδιώματος  στο οποίο εντάσσεται, κατά το μάλλον ή ήττον, η τραγουδοποιία μου είναι τα αγγλικά. Η στιχουργική μου είναιι στη μία ή στην άλλη γλώσσα ανάλογα με τις εκφραστικές ανάγκες μου της συγκεκριμένης εποχής.

Εκτός από τις περιπτώσεις που εκκινείς από τον στίχο με ποιο κριτήριο αποφασίζεις αν ένα κομμάτι το οποίο έγραψες θα έχει ελληνικό ή αγγλικό; Και αντίστοιχα, πώς αποφασίζεις για εκείνα που θα γίνουν instrumentals;

Κατά κανόνα δουλεύω παράλληλα τους στίχους και την μουσική κάθε κομματιού άρα ξέρω απ' την πρώτη στιγμή και τη γλώσσα των πρώτων. Τα οργανικά κομμάτια δεν είναι απλά «τραγούδια χωρίς λόγια» αλλά μια  τελείως διαφορετική υπόθεση οπότε και η σύνθεσή τους προσεγγίζεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ουδέποτε κάτι ξεκίνησε για τραγούδι και «μου βγήκε» οργανικό ή ξεκίνησε για οργανικό και κατέληξε τραγούδι.

Η διαδρομή σου περιλαμβάνει αρκετά περισσότερα από τον μέσο όρο των Ελλήνων μουσικών σχήματα και projects χωρίς καν να υπολογίσουμε τις συνεργασίες σου. Αντίστοιχα πώς αποφασίζεις για ποιο σχήμα προορίζεται κάθε νέο κομμάτι που γράφεις και ποια από αυτά θα πάνε στους προσωπικούς δίσκους σου;

Στους σόλο δίσκους μου διοχετεύονται ιδέες που είναι είτε πολύ προσωπικές είτε εξαρχής τόσο ξεκάθαρα σχηματισμένες στο μυαλό μου ώστε να αισθάνομαι ότι πρέπει να τραβήξω όλον τον δρόμο ως την υλοποίησή τους μόνος μου. Τις υπόλοιπες χαίρομαι να τις διοχετεύω σε κάποιο απ' τα γκρουπ στα οποία συμμετέχω και να τις βλέπω να ζυμώνονται με τις ιδέες άλλων.

Αλήθεια, δέκα οκτώ χρόνια μετά την προηγούμενη φορά που συνέβη αυτό, πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεις τις εργασίες που στο εξώφυλλο γράφουν το δικό σου όνομα και όχι ενός γκρουπ; Υποθέτω σωστά ότι τις θεωρείς το σημαντικότερο τμήμα του μουσικού έργου σου ή όχι;

Αν θεωρούσα τους προσωπικούς δίσκους μου εξ ορισμού σημαντικότερους απ' τις υπόλοιπες δουλειές μου θα είχα κάνει περισσότερους, για να μην πω ότι θα έκανα αποκλειστικά τέτοιους. Θεωρώ όλες τις δουλειές στις οποίες εμπλέκομαι εξίσου «παιδιά μου». Απλώς κάποια απ' αυτά τα «παιδιά» ανήκουν σε...μονογονεϊκή οικογένεια!

Ανεξάρτητα από αυτό μετά από τους προσωπικούς δίσκους σου τοποθετείς κατά σειρά των Dr. Atomik και των Κεφάλαιο 24 ή κάνω λάθος;

Όταν ξεκινούσαμε το 1982 ως Κεφάλαιο 24 φιλοδοξούσαμε να χωρέσουμε στη μουσική του γκρουπ όλα όσα μας ενδιέφεραν όλους μαζί και τον καθένα χωριστά ως μουσικούς. Λίγα χρόνια αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι ο στόχος ήταν ανέφικτος: Αν επιμέναμε στο να το κάνουμε η μπάντα θα κινδύνευε να χάσει την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία της. Έτσι αποφασίσαμε να αρχίσουμε να κινούμαστε παράλληλα και ανεξάρτητα. Οι σόλο δίσκοι, οι Dr.Atomik και όλα τα άλλα projects και συνεργασίες μου στη συνέχεια καλύπτουν  το καθένα τους ένα διαφορετικό πεδίο από αυτά που με ενδιαφέρει να ερευνήσω ως δημιουργός. Αλληλοσυμπληρώνονται χωρίς να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο ή να ιεραρχούνται. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα υπόλοιπα μέλη του Κεφαλαίου 24 και τα projects στα οποία έχουν εμπλακεί ή εμπλέκονται. Αυτή είναι η «μυστική φόρμουλα» χάρη στην οποία το γκρουπ  παραμένει ολοζώντανο μετά από τριάντα έξι ολόκληρα χρόνια!

Τι νιώθεις τώρα ακούγοντας το πως εξελίχθηκαν οι Illegal Operation; Ή, για να το θέσω διαφορετικά, είχε νόημα τελικά η συμμετοχή σου στην αρχική φάση τους;

Τους Illegal Operation τους αγαπώ ως ανθρώπους (όλους μαζί και καθέναν χωριστά) και τους θαυμάζω ως μουσικούς. Είμαι υπερήφανος που αποτελώ μέρος της Ιστορίας τους. Η τελευταία δουλειά τους, το περυσινό τους «Down», είναι δισκάρα.

Μας έχεις συνηθίσει σε παράξενους τίτλους των δίσκων σου οπότε αναγκαστικά θα σε ρωτήσω για άλλη μια φορά, από τι προέρχεται και τι σημαίνει αυτός;

Είναι απλά ο «αύξων αριθμός παραγωγής» του δίσκου. Οι πριν από αυτόν σόλο κυκλοφορίες μου ήταν τρία πλήρη albums και ένα EP που λογίζεται ως «μισό».

Τι σε έκανε να δουλέψεις ξανά με ελληνικό στίχο μετά από τόσο καιρό ή αντίστροφα γιατί δεν το είχες κάνει τόσα πολλά χρόνια; Αυτό σημαίνει και διαφορετική αντιμετώπιση του μουσικού υλικού από όταν ο στίχος είναι αγγλικός ή όχι;

Η ελληνική γλώσσα και η στιχουργική σε αυτήν έχουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα ο οποίος επιβάλλει και μιαν  εξίσου ιδιαίτερη αντιμετώπιση της σύνθεσης. Βρέθηκα στη διάθεση να καταπιαστώ ξανά με όλο αυτό το «πακέτο» σχετικά πρόσφατα. Τα προηγούμενα χρόνια είχα προτιμήσει να «παίζω» περισσότερο με τα όρια των στερεοτύπων της rock φόρμας στην οποία ο αγγλικός στίχος προφανώς λειτουργεί πολύ καλύτερα.

Θα έλεγα ότι το album είναι λίγο περισσότερο αν όχι πολιτικά πάντως σίγουρα κοινωνικά προσανατολισμένο στιχουργικά από τα προηγούμενα σου, διαφωνείς;

Πάντα (αρχής γενομένης επισήμως το 1988 με το ομότιτλο κομμάτι του «Tin Invaders») έγραφα και στίχους με «κοινωνικό προσανατολισμό», ενίοτε και ευθέως πολιτικούς. Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται περισσότερο αισθητό στο «4 ½» πάντως, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν ήταν προϊόν κάποιου σχεδιασμού.

Χωρίς πολλά σχόλια, ευχαριστημένος ή δυσαρεστημένος μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια «για πρώτη φορά αριστεράς» στην εξουσία; Και αντίστοιχα, περισσότερο, λιγότερο ή το ίδιο αισιόδοξος (ή μη) για την χώρα μας από όσο ήσουν πριν συμβεί αυτό;

Δεν έχω αντιληφθεί κάποιαν ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην κατεύθυνση της πολιτικής της νυν κυβέρνησης και την αντίστοιχη των προηγουμένων και ως εκ τούτου θεωρώ ότι το «πρώτη φορά αριστερά»  παραμένει ένα επικοινωνιακό σλόγκαν χωρίς αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Παραμένω σταθερά απαισιόδοξος τόσο για το μέλλον αυτής της χώρας όσο και για το μέλλον του πλανήτη.

Ποια είναι η γνώμη σου για την σημερινή ελληνική rock σκηνή; Υπάρχουν κάποια ονόματα, μουσικοί ή συγκροτήματα, που ξεχωρίζεις και γιατί;

Οπως πάντα υπάρχουν εξαιρετικά νέα πράγματα. Ως παραδείγματα μου έρχονται στο μυαλό δυο μπάντες που έχουν καταπληκτικές ιδέες, προσωπικότητα, φρεσκάδα και απίστευτη, για τον χαμηλό μέσο όρο ηλικίας των μελών τους, ωριμότητα, οι  Dury Dava και  οι Sons Of Zevedeus. Ενδέχεται να υπάρχουν και άλλες εξίσου καλές ή ακόμα καλύτερες που δεν έχω ακούσει ακόμα. Παράλληλα υπάρχει δυστυχώς και όλος αυτός ο θόρυβος που παράγεται από τον σωρό των γκρουπ τα μέλη των οποίων παίζουν απλά επειδή μπορούν να παίξουν ή για να αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου. Ενας θόρυβος που θολώνει το τοπίο και μειώνει την πιθανότητα να ακούσει κάποιος αυτά που αξίζει τον κόπο ν' ακούσει...

Σε τι διαφέρουν, σε τι μοιάζουν και σε τι και πως ίσως συναντώνται, αν συμβαίνει αυτό, οι δύο ιδιότητες σου, του μουσικού και του γιατρού;

Έχω περάσει όλη την ενήλικη ζωή μου συνδυάζοντας τις, αυτή ήταν και είναι η φυσιολογική καθημερινότητα μου την οποία προφανώς δεν μπορώ να δω, να κρίνω και να σχολιάσω ως τρίτος. Πάντως δεν είμαι διχασμένη προσωπικότητα!

Και τι υπάρχει στη συνέχεια, καταρχήν σε σχέση με τον δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε αλλά και για τα υπόλοιπα projects σου;

Θα παρουσιάσουμε το « 4 ½» ζωντανά τον προσεχή Φεβρουάριο. Ως τότε υπάρχουν προγραμματισμένες συναυλίες με τους Dr.Atomik και τους Sigmatropic με τους οποίους αυτή την εποχή ηχογραφούμε νέο υλικό. Επίσης συμμετέχω (καταθέτοντας την δική μου προσέγγιση του «Angel» από το πρόσφατο άλμπουμ των Last Drive) στη συλλογή "NOT The Last Drive" που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες.