Μετά από πέντε χρόνια που λειτουργεί το εργαστήρι στο Χαλκηδόνιο Ωδείο αλλά και από τα εργαστήρια στην Κύπρο, μπορώ μόνο να πω τι έχω μάθει εγώ, δεν νομίζω πως είμαι το κατάλληλο πρόσωπο να μιλήσω για τα παιδιά που συμμετείχαν.

Έχω γίνει ξανά ο άδολος ακροατής –ιδιότητα και ποιότητα που την χάνεις με τα χρόνια και κυρίως μέσα από την επαγγελματική ενασχόληση με το τραγούδι. Ξαναθυμάμαι πώς είναι να αναστατώνεσαι από ένα τραγούδι προσεγγίζοντάς το με το σώμα, με τις αυτόματες αντιδράσεις δηλαδή, χωρίς να νοθέψεις το συναίσθημα με σκέψεις, συγκρίσεις και αναλύσεις.

Έχω κληθεί να απαντήσω σε ερωτήσεις που θυμίζουν τις επίμονες ερωτήσεις ενός μικρού παιδιού, οι οποίες χαρακτηρίζονται τόσο από εμμονή στην κυριολεξία όσο και από την πίστη στο αφαιρετικό.

Έχουμε κάνει συζητήσεις γύρω από το τραγούδι που είχα χρόνια να τις κάνω, σαν μια παρέα που τώρα ξεκινάει να ανακαλύπτει ή αγαπάει από την αρχή.

Έχουμε γελάσει πολύ μέσα από τις χαλαρές απενοχοποιήσεις τόσο ορισμένων θεματολογιών όσο και καταστάσεων. Δεν είμαι δάσκαλος, δεν μαθαίνω τους άλλους κάτι. Νομίζω πως περισσότερο είμαι ένας χορδιστής πιάνου, που προσπαθεί βάσει εμπειρίας να κουρδίσει κάποιες ατέλειες, και κάποιος που πυροδοτεί κουβέντες οι οποίες όταν γίνονται μέσα σε μία ομάδα μαλακώνουν τις σιγουριές μας και ημερεύουν τους όποιους φανατισμούς μας.

Βγαίνω κάθε φορά καλύτερος, και χαίρομαι διπλά όταν μέσα από το εργαστήρι δημιουργούνται φιλίες- ή και συνεργασίες- που κρατάνε.