Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές που μου έχει ζητηθεί να γράψω μουσική για θέατρο, η σκέψη των σκηνοθετών αφορούσε κυρίως τους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς και το πώς οι ηθοποιοί θα μπορούσαν να τους διδαχτούν. Η μουσική σύνθεση προέκυπτε στην πορεία, κάτι που με ενδιαφέρει πολύ.

Οι προτάσεις που δέχτηκα μέχρι τώρα αφορούσαν κυρίως το αρχαίο θέατρο, ή θεατρικά έργα που είχαν κάποια σχέση με το παράλογο, ή το υπερφυσικό, μιας και η χρήση αυτή της φωνής συνδέεται στο μυαλό μας με το αρχέγονο στοιχείο, με τη μη λεκτική επικοινωνία.

Στη Μήδεια (με την Ν.Κοντούρη 1997), στις Βάκχες 2005, στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι 2007, στην Γυναίκα της Ζάκυνθος 2006, στο Ντιμπούκ 2006 (με τον Σ.Χατζάκη), στις Ικέτιδες 2016, (Λ.Γιώτης) στην Περσόνα 2016 (με τους Elephas Tiliefsis).

Η "άφιξις" προφανώς ανήκει σ' αυτόν τον κόσμο. Στην άφιξη έγιναν στις πρόβες φωνητικά εργαστήρια με τους ηθοποιούς που κυρίως εκφράζονται στην παράσταση από την Δ.Κούρτη στη σκηνή της τρέλας των μνηστήρων, και επίσης ο μουσικός Γιάννης Δεσποτάκης αυτοσχεδιάζει σε όλη την παράσταση.

Εγώ έχω συνθέσει κάποια μουσικά κομμάτια για την παράσταση, κάποια απ' αυτά βασισμένα στον ήχο των λέξεων της Πηνελόπης (Δ.Κούρτη), και έχω μελοποιήσει κάποια μέρη της Οδύσσειας που τραγουδιούνται από τους ηθοποιούς. Είναι μία σύνθετη συμμετοχή, διότι έχω λειτουργήσει σαν συνθέτης, σαν ερμηνεύτρια στα προηχογραφημένα κομάτια και παίρνοντας μέρος στη φωνητική διδασκαλία.

Είναι ένας ρόλος σίγουρα πολύ πιο απαιτητικός σε σχέση με την ερμηνεία ενός μουσικού κομματιού. Διότι εμπνέεσαι από την εικόνα, και όχι μόνο από το κείμενο. Από την χορογραφία, από την άποψη του σκηνοθέτη, από την πορεία των προβών. Διότι πρέπει να προτείνεις έναν μουσικό κόσμο που θα συνοδεύσει μία παράσταση, που θα λάβει υπ' οψιν όλες τις παραμέτρους της.