Τον χειμώνα 2016-2017, παρουσιάζαμε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, την παράσταση «Γυναίκες», με την Φωτεινή Βελεσιώτου και την Μυρτώ Αλικάκη, μια ιδέα μου σε δικό μου κείμενο και μουσική επιμέλεια και σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα. Ήμουν ευτυχισμένη με την συνεργασία και με την αποδοχή του κόσμου. Ο τελευταίος μου δίσκος είχε κυκλοφορήσει λίγα χρόνια πρίν και βλέποντας τα χάλια τις δισκογραφίας και το αδιέξοδο όλων μας είχα αποφασίσει ότι δεν θα με απασχολήσει ξανά η έκδοση κανενός δίσκου. Ίσως κάποια μεμονωμένα τραγούδια.
Ένα βράδυ μετά την παράσταση, με πλησίασε ο Άγγελος Σφακιανάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Γυάλινου, παραγωγός στη δισκογραφία, ιδιοκτήτης του λέιμπελ «Μικρός Ήρως» και φίλος μου και μού πρότεινε να κάνουμε ένα δίσκο με μία νέα στιχουργό. Ουρανία Πατέλλη, ήταν τ’ όνομα που άκουγα για πρώτη φορά, μαθήτρια του Γιώργου Ανδρέου και του Κώστα Φασουλά. Τις μουσικές θα έγραφαν συνθέτες που θα επιλέγαμε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν σχεδόν βαριεστημένη. «Τέτοια εποχή δίσκο; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω μας; Όλοι είναι απελπισμένοι. Τέλος πάντων, να δώ τους στίχους και αν γίνουν ωραία τραγούδια θα τα πώ».
Δεν ήταν έπαρση ούτε αδιαφορία, ήταν φόβος και παραίτηση.
Την πρώτη ώθηση μου την έδωσαν οι στίχοι. Είχαν δύναμη, σαφήνεια, και πρωτοτυπία. Για την μελοποίησή τους προσεγγίσαμε κατ’ αρχήν τους φίλους μας, τον Γιώργο Ανδρέου, τον Παντελή Θαλασσινό, τον Γιώργο Καζαντζή, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Νίκο Ξυδάκη. Μετά ήρθαν, η Ευτυχία Μητρίτσα, ο Απόστολος Ρίζος, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και ο Θέμης Καραμουρατίδης. Κάθε φορά που ερχόταν ένα τραγούδι το ηθικό μου αναπτερωνόταν. Ξαφνικά ένοιωσα ότι είχα στα χέρια μου ένα υλικό εξαιρετικό ικανό να με κάνει να βγώ απ’ την βαριεστημάρα και το φόβο μου. Πίστεψα στην αξία των κομματιών και αισθάνθηκα ευγνωμοσύνη, που μέσα σ’ αυτό το δισκογραφικό χάος, κάποιο άνθρωποι, που αγαπάω και εκτιμώ, με τίμησαν με το καλύτερό τους. Όπως ήταν φυσικό δεν έβλεπα την ώρα να μπώ στο στούντιο.
Τα τραγούδια ανέλαβε να ενορχηστρώσει, ο Γιώργος (Ανδρέου), ο καλός μου φίλος και ταλαντούχος, δημιουργός, ηχολήπτης και πολλά άλλα, με την συνεργασία του επίσης εξαιρετικού Κώστα Μπουντούρη. Αυτό ήταν από μόνο του ένας λόγος να νοιώθω ασφαλής για το αποτέλεσμα. Μια ομάδα σπουδαίων μουσικών πλαισίωσε τα κομμάτια. Στην παρέα προστέθηκε ο αισθαντικός φίλος μας, Χρήστος Θηβαίος, που μαζί του μοιράστηκα το τραγούδι του Γιώργου.
Πέρασαν πάνω από τρία χρόνια μέχρι ο δίσκος να ολοκληρωθεί. Δεν πιεζόμασταν. Και μάλλον πιστεύαμε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο την στιγμή που πρέπει. Είμασταν δηλαδή κάπως Ζέν… Στο μεταξύ διαλέξαμε την φωτογράφο και την γραφίστρια που μας άρεσαν, Ελευθερία Άνθη και Αντιγόνη Χαλαμπαρδάκη αντίστοιχα, που έκαναν εξαιρετική δουλειά. Ο δίσκος βαφτίστηκε απ’ το τραγούδι του Λαυρέντη «Απ’ το μέλλον κι απ΄ το παρελθόν» κι εγώ πήρα ακόμα ένα μάθημα: Για να μπορείς να υπερηφανεύεσαι για το παρελθόν, πρέπει να ξεχωρίζεις και να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που μπαίνουν με αγάπη στη ζωή σου για να σε συνοδεύσουν στο μέλλον».
Ευχαριστώ όλους όσοι προσέφεραν γι’ αυτήν τη δουλειά και μου έδωσαν κίνητρο να συνεχίσω. Αυτήν την περίοδο συνεχίζω να δισκογραφώ, συνθέσεις του Αλέξανδρου Σιδηρόπουλου σε στίχους πάλι της Ουρανίας Πατέλλη για τη σειρά «Άγριες Μέλισσες».