Ο Αριστείδης Χατζησταύρου με αφορμή την κυκλοφορία του προσωπικού του άλμπουμ με 11 αναδημιουργίες παραδοσιακών τραγουδιών γράφει εν μέσω πανδημίας και περιοριστικών μέτρων σε πρώτο πρόσωπο για τη νέα του δουλειά, τον ιδιαίτερο τίτλο της και τον τρόπο που αυτός προέκυψε.
"Η Ινώ ή αλλιώς Λευκοθέα (στην αρχαία Ελλάδα ήταν η θεά του λευκού των κυμάτων, η ανώτερη θεότητα της θάλασσας) αποτελεί τον τίτλο του προσωπικού μου άλμπουμ που περιέχει 11 αναδημιουργίες παραδοσιακών τραγουδιών με δομικά υλικά τη μνήμη, τα βιώματα, τις κιθάρες και τη φωνή. Ξεκίνησα να διαλέγω κείμενα από τη δημοτική μας ποίηση, που ανέκαθεν με γοήτευε και με υποκινούσε -αν και όχι σε όλο το εύρος της. Στην πορεία προέκυψε να απορρέουν από την ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου γι αυτό και ο τίτλος ‘Ινώ’.
Ως συνθέτης, στιχουργός, πολύ-κιθαρίστας και δάσκαλος μουσικής θέλησα να ενώσω τις ιδιότητες αυτές πάνω στο πρωτογενές αυτό υλικό «αδιαφορώντας» για το μέχρι τώρα υπάρχον, που αδιαφορεί με τη σειρά του για την τόλμη και την ειλικρίνεια του λόγου, ο οποίος έρχεται παλαιότερα σε σχέση με τη μουσική του απόδοση στην πάροδο του χρόνου.
Αυτό που έγινε στη μουσική, ήταν αυτό που λίγο αργότερα έγινε στην κοινωνία μας, με τραγική κατάληξη να γράφεται αυτό το κείμενο σε συνθήκες εγκλεισμού και αναγκαστικής μοναξιάς.
Η ατομική προβολή των πρωταγωνιστών (τραγουδιστών και μουσικών) σε μία συνεχής αντιπαλότητα που ακούγεται, η εξυπηρέτηση αναγκών προς κατανάλωση σε τοπικό και σε αστικό επίπεδο και η σχεδόν απόκρυψη των νοημάτων του λόγου, εξαιτίας του αυτάρεσκου και υπέρμετρου δράματος, αλλά και του διονυσιασμού χωρίς το Διόνυσο, απέχουν από τη μουσική ως τέχνη και ως προϊόν. Η εκμετάλλευση τραγουδιών που παράχθηκαν συλλογικά κάποτε -hit για δεκαετίες- ξεκοκαλίζονται κατά το δοκούν ατομικά, πάντα με την τεχνική της απόκρυψης, της φανερής αυθεντίας και του περιφραγμένου αυθορμητισμού.
Με συνοδοιπόρους το Νίκο Ζούδιαρη και το Γιάννη Οικονόμου, οι τρείς μας εν μέσω αχαρτογράφητων νερών, κλεισμένοι στο στούντιο ΄Ηχοβρύχιο΄ και σε δωμάτια όπως και τώρα, αφεθήκαμε στους δικούς μας ιούς και την επιλεκτική μας απομόνωση ( πράξη οικεία για ένα μουσικό ή δημιουργό). Η αρχική σύλληψη και η αναγκαιότητα του να παιχτεί και να ηχογραφηθεί η Ινώ, ήταν ένα καράβι που απόκτησε πλήρωμα. Στο πλήρωμα του χρόνου ήρθε και η Ελένη Τσαλιγοπούλου ως γυναικεία φιγούρα και ο Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου ως εργοστάσιο παραγωγής ηχητικών τοπίων.
Άλλαξα τα κουρδίσματα της κλασικής κιθάρας κερδίζοντας την τροπικότητα που επιδίωκα εξ αρχής, χάνοντας τη βολή μου απέναντι στο όργανο. Έβαλα την ηλεκτρική κιθάρα να μιλήσει ελεύθερα -ως οφείλει- απέναντι σε ένα αρχαιότερο όργανο και ως τροβαδούρος και περιφερόμενος (ένεκα του μουσικού επαγγέλματος) αλλά και μανιώδης ταξιδιώτης θέλησα να τα αποδώσω με την αφαιρετικότητα και τη νεανικότητα της κιθάρας. Ελάχιστη ανταπόδοση στη χώρα μου, που βρίσκεται σε αυτό το γεωγραφικό περιβάλλον του οποίου τα σύνορα είναι ακόμα κινούμενα. Η μουσική, όμως τα σύνορα δεν τα καταδέχεται. Στον πολιτισμό του Αιγαίου που δωρίζει αιώνες τώρα απέριττη ομορφιά και τροφή αισθήσεων και ατυχώς περιορίζεται με τη φράση «παγκόσμιος τουριστικός προορισμός».
Η αλληλεπίδραση γνωστών και άγνωστων στοιχείων ,στη μουσική υπάρχει ως αυτονόητο. Αυτή τη στιγμή το ποιας υφής μουσική και από πού, θα ακουστεί στα κλειστά σπίτια πια και πως θα αντιδράσουν οι άνθρωποι απέναντι στην πνευματικότητά της -που με περίσσιο ζήλο πέταξαν- προμηνύει και το εύρος της ευστοχίας του καθενός απέναντι στο κέντρο του και στο μακρύ πέρασμά του από αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που μπορεί ακόμα να ορθώνει ανάστημα στην ανθρώπινη μωρία και υπεροψία."
Αριστείδης Χατζησταύρου
19-3-2020
Πειραιάς
Υ.Σ. Σήμερα έκλεισαν τις εκκλησίες επιτέλους.
Για εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες μουσικούς ούτως η άλλως είναι χώροι από τους οποίους είμαστε δια παντός εξορισμένοι, -ενώ είναι οι κατεξοχήν χώροι για μουσική πράξη. Περιοριζόμαστε στην καλύτερη περίπτωση με έναν καλλίφωνο παππά ή ψάλτη που συχνά ασκούνται στη διεκπεραίωση υπέροχων μελωδιών εξαιτίας του φόρτου εργασίας και της αναντίρρητης δημοφιλίας τους.