Όταν χτυπήσει το τηλέφωνο και στην οθόνη εμφανιστεί το όνομα "Ραλλού Βογιατζή", με διατρέχει στιγμιαία ένα ρεύμα. Αυτό το ρεύμα δεν έχει προθέσεις κακές. Αντιθέτως, είναι ένα καλό ρεύμα. Είναι ένα ρεύμα που λέει: θα είναι μια ωραία χρόνια αυτή, Νεφέλη. Είναι ένα ρεύμα που με βγάζει από τη μεσημεριανή ραστώνη και ηλεκτρίζει όλα μου τα δημιουργικά κύτταρα, μουδιάζοντάς μου το κεφάλι γαργαλιστά και πυροδοτώντας τον εγκέφαλό μου με ένα εκατομμύριο σπόρους ιδεών, έτοιμους να παράξουν χιλιάδες Αμαζόνιους.
Διότι οι προτάσεις του "Ελληνικού Σχεδίου" που με τόσο φροντίδα σχεδιάζουν πάντα οι Δ.Παπαδημητρίου, Κ.Φασουλάς, Ρ.Βογιατζή, Τ.Ρωσόπουλος, δεν είναι ποτέ σαν τις προηγούμενες, ούτε θα μοιάζουν με τις επόμενες. Μπορεί να σε οδηγήσουν σε ένα λαϊκό παραμύθι που θα γίνει μουσική, σε ένα μύθο του κόσμου που θα γίνει τραγούδι, σε ένα κουδούνι πόρτας παραμονή που θα φυσήξει καινούρια, φρέσκα κάλαντα. Μπορεί να βρεθείς στη σκηνή με ηθοποιούς, αφηγητές, χορευτές, σκηνοθέτες, χορωδίες, ορχήστρες πολυμελείς, μπορεί πάλι να ανθίσεις σε ένα μινιμαλ σκηνικό με ένα καλοκουρδισμένο μικρό σύνολο.
Πάντα όμως καταπιάνεσαι με κάτι συναρπαστικό που όταν φύγει και ξεθυμάνει σε έχει αφήσει λίγο διαφορετικό άνθρωπο από αυτόν που σε βρήκε.
Έτσι συνέβη και τώρα, που το "Ελληνικό Σχέδιο" ζήτησε από τον Κώστα Μάκρα και εμένα την μελοποίηση ποιημάτων των Γιώργου Σαραντάρη και Μελισσάνθης αντίστοιχα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μελοποιώ, καθότι είχα και στο παρελθόν αντίστοιχη ανάθεση από το "Ελληνικό Σχέδιο" αλλά και από το εργαστήρι στιχουργικής της Αγαθής Δημητρούκα. Είναι όμως η πρώτη φορά που αναλαμβάνω μια ποιήτρια αποκλειστικά, καθώς και τέτοιο αριθμό ποιημάτων. Η Μελισσάνθη έγινε φίλη μου. Δούλεψα τις λέξεις της στην φθινοπωρινή Αθήνα και τη χειμωνιάτικη, χριστουγεννιάτικη Φολέγανδρο, με τον άνεμο να γδέρνει τα παντζούρια και τον ήχο του πλήκτρου να τρεμοπαίζει με την οθόνη του υπολογιστή στα παιχνίδια του ρεύματος. Έψαξα πάνω από κεραίες και κύματα τα κατάλληλα όργανα για τον ψυχισμό της και τις μοναδικές νότες που θα απέδιδαν μέσα από τις ενορχηστρώσεις κάθε πόνο, γαλήνη, έξαρση και θύμηση που μου εξομολογήθηκε. Προσπάθησα να γίνω η κάθε της λέξη.
Και από μια αντίστοιχη διαδικασία πέρασε και ο Κώστας Μάκρας.
Αν και διαφορετικός ο τρόπος γραφής μας, αυτή τη φορά οι μουσικές μας θα μοιραστούν τη σκηνή συνδιαλλεγόμενες, αναβιώνοντας την αλληλογραφία που οι δυο ποιητές μας διατήρησαν στα χρόνια τους. Η ίδια θα βρίσκομαι επί σκηνής καθότι θα ερμηνεύσω τις μελοποιήσεις μου, ο Κώστας θα βρίσκεται σωματικά στο ακροατήριο μα πνευματικά οι νότες μας θα απευθύνονται η μία στην άλλη, ρωτώντας όλες τις ερωτήσεις και ελπίζοντας σε όλες τις απαντήσεις.
Έχουν περάσει ήδη δύο βδομάδες που ξυπνάω πριν ανατείλει ο ήλιος, βγαίνω για περπάτημα με το πρώτο φως και έπειτα δουλεύω τη φωνή μου πριν τη δουλειά, μιας και αυτή τη φορά στη σκηνή δε θα ανέβει η Νεφέλη Λιούτα αλλά η φωνη της Μελισσάνθης. Ακολουθεί η εβδομάδα των εντατικών προβών που η δύση θα μας βρίσκει στη Στέγη Γραμμάτων Και Τεχνών, με τον Αχιλλέα Γουάστωρ στο πιάνο, τον Μιλτιάδη Παπαστάμου στο βιολί, τον Αλέξανδρο Μποτίνη στο τσέλο, τον Κώστα Σίσκο στο κόρνο αλλά και τον Απόστολο Κίτσο στις ερμηνείες των συνθέσεων που έκανε ο Κώστας Μάκρας επί της ποίησης του Σαραντάρη.
Στις 24 Ιανουαρίου στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων Και Τεχνών, ο διάλογος θα έχει την τιμητική του. Οι ποιητές με τους ποιητές, οι συνθέτες με τους ποιητές, οι συνθέτες με τους συνθέτες, οι ποιητές κι οι συνθέτες με την ορχήστρα και όλοι εμείς μαζί σας. Σας περιμένουμε!