Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας όλες τις μουσικές μου ιστορίες. Είναι, όμως, τόσο πολλές, αν σκεφτεί κανείς πως ξεκίνησα την μουσική μου διαδρομή από 5 χρονών.

Ιστορίες που αφορούν στο πώς «πρωτοκάθισα» στο πιάνο και έπαιξα.

Ιστορίες για τα μουσικά παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στο Ωδείο Αθηνών και μετέπειτα στο Παρίσι, δίπλα σε προσωπικότητες, που ακόμα και τώρα, που γράφω, μου προκαλούν δέος, όπως οι Astor Piazzolla (Α.Πιατζόλα), Pierre Boulez (Π.Μπουλέζ), Vladimir Horowitz (Β.Χόροβιτς) και πόσοι άλλοι σπουδαίοι…

Ιστορίες για συνεργασίες – σχέσεις ζωής όπως με τον οικουμενικό μας συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη και μ’ ερμηνευτές όπως ο αείμνηστος Δημήτρης Μητροπάνος, η Δήμητρα Γαλάνη, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και τόσοι άλλοι…

 

Θα σας πω λοιπόν την μουσική μου ιστορία για την αιτία, που μ’ «έσπρωξε» να ερμηνεύσω τις δικές μου μελωδίες.

Στα τέλη του ’80, επιστρέφοντας από το Παρίσι, είχα ήδη στο ενεργητικό μου 2 σπουδαίες συνεργασίες με την αείμνηστη Μαρία Δημητριάδη και με την υπέροχη Δήμητρα Γαλάνη, σε στίχους του στιχουργού - ποιητή Παρασκευά Καρασούλου. Χτύπησε, θυμάμαι, μια μέρα το τηλέφωνό μου (τότε τα κινητά ήταν στη «σφαίρα» της φαντασίας…!!!) και ήταν ένας γνωστός παραγωγός από μεγάλη πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία, ο οποίος μου ζήτησε να γράψω κάποιες μελωδίες για την σπουδαία Νανά Μούσχουρη. Μάλιστα σκέφτηκα πόσο ειρωνικό «παιχνίδι» του χρόνου ήταν αυτό, καθ’ ότι το σπίτι, που έμενα στο Παρίσι ήταν σε πολύ μικρή απόσταση από αυτό της κας Μούσχουρη. Με ενθουσιασμό λοιπόν «κάθισα» στο πιάνο και άρχισα να γράφω ασταμάτητα. Επέλεξα κάποιες από τις μελωδίες και πήγα στον εν λόγω παραγωγό μία ΚΑΣΕΤΑ!!! Με ευχαρίστησε τυπικά και μου είπε πως θα την στείλει άμεσα και να περιμένω πολύ σύντομα νέα τους. Αυτό το «ΑΜΕΣΑ» κράτησε περίπου 5 μήνες! Με πολλή αμηχανία, διστακτικότητα και με μία δόση ντροπής, πήρα την απόφαση να τους καλέσω εγώ και έλαβα την απάντηση «Ααα, εεε, ναι… ααα, εσύ είσαι… ναι, της το στείλαμε και μας είπε πως… κάποια άλλη φορά ίσως…».

Απογοήτευση, πίκρα και άλλα παρόμοια τα συναισθήματά μου.

 

Τότε ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, παραγωγός στην εταιρεία B.M.G. μαζί με το διευθυντή της Μίλτο Καρατζά και την αδικοχαμένη στιχουργό-ποιήτρια Ιφιγένεια Γιαννοπούλου, διακρίνοντας την απογοήτευσή μου, κατάφεραν να με πείσουν, καθότι ήμουν αρνητικός στην ιδέα, να ερμηνεύσω ένα από αυτά τα κομμάτια και συγκεκριμένα αυτό, που κατά τη γνώμη μου, ήταν το πιο «Μουσχουρικό» (ας μου επιτραπεί η ορολογία). Έτσι και συνέβη, με αποτέλεσμα να γίνει μεγάλη επιτυχία. Μετά ήρθαν και άλλες επιτυχίες, δηλαδή μέσα σ’ αυτήν την 6χρονη περίοδο των ‘90s, που την αποκαλώ «μουσική μου εφηβεία».

Όταν, με δική μου απόφαση, σταμάτησα αυτήν την «ερμηνευτική» μου διαδρομή, επέλεξα το ρόλο του τραγουδοποιού (στην Ελλάδα) γράφοντας τραγούδια για σπουδαίες φωνές. Μουσική για τραγούδια όπως «ο άγγελός μου», «σβήσε το φεγγάρι», «θες», «σ’ έχω ερωτευθεί», «εκατό φορές κομμάτια» κ.α.

 

Τότε εμφανίζεται (στ’ αλήθεια αυτή τη φορά) η Νανά Μούσχουρη, για να της γράψω τραγούδια. Ήρθε στο σπίτι μου! Καθίσαμε με τις ώρες στο πιάνο, δίπλα-δίπλα και μάλιστα μου είπε το εξής συγκινητικό: «Έχω να κάτσω στο σκαμπό του πιάνου δίπλα σε συνθέτη από την εποχή του Μάνου…». Στην κουβέντα επάνω της ανέφερα (σιγά μην δεν το έκανα) το προ 15ετίας περιστατικό με εκείνη την κασέτα. Όπως ήταν φυσικό της κίνησα την περιέργεια και μου ζήτησε να ακούσει το κομμάτι. Είπε επί λέξει: «Μα, αυτό είναι για μένα!!». Κουνώντας το κεφάλι, συμφώνησα μαζί της και της απάντησα: «Ήταν για εσάς αλλά τώρα… πάει πια.» Το εν λόγω τραγούδι; «Στους 5 άνεμους» ή όπως αλλιώς το ξέρουμε «Κι εγώ σαν άνεμος θα φύγω, θα χαθώ…» Δεν το είχε παραλάβει ποτέ!!! Η κασέτα προφανώς είχε μείνει στο συρτάρι του … παραγωγού, ενδεχομένως μαζί με πολλές άλλες κασέτες και «όνειρα» των τότε νέων συναδέρφων μου.

 

Έχω πολλές τέτοιες μουσικές ιστορίες. Θα σας τις διηγηθώ με νότες… από κοντά.

 

«Κάποιες φορές θα’ θελα… τόσα ΣΑΣ πω…»

 

Στέφανος Κ.