Η πρόκληση με την Αγγελική Τουμπανάκη είναι να προλαβαίνεις τις… μεταλλάξεις της. Η όρεξή της να δοκιμάζει καινούργιες μουσικές «περιπέτειες» είναι μεγάλη, ωστόσο γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι στον πυρήνα αυτού του εκκρεμές θα βρίσκεται πάντα μια σπουδαία vocalist, που με όχημα τη φωνή της έχει ξεκινήσει ένα πολύ ενδιαφέρον μουσικό ταξίδι. Αυτές τις ημέρες, στο Half Note (Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου), γιορτάζει τα 9 χρόνια δίπλα στους πιο πιστούς συνοδοιπόρους της, τους Buzz Bastardz και μιλάει στο Μusicpaper, τόσο γι’ αυτή τη συνάντηση, όσο και για τα (πάντα) εν εξελίξει σχέδιά της.
Πως ξεφύτρωσες στον πρώτο δίσκο με τους Buzz Bastardz;
Πόσο εύκολο είναι να γίνεται αυτό στην Ελλάδα και την Αθήνα της κρίσης;
Μα ιδίως σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου εξωτερικά υπάρχει μια υπερταχύτητα, έχεις ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη να αποσυμπιεστείς. Να βρεις τον εσωτερικό σου χρόνο, να στροβιλιστείς και να βρεις τους ανθρώπους με τους οποίους θα φτιάξεις το δικό σου χώρο, το δικό σου κύκλο. Εκεί ανταμώνεις και ο δεσμός γίνεται πιο ισχυρός, όταν εξωτερικά δέχεσαι ψυχοφθόρες καταστάσεις. Έχεις την ανάγκη να εκφραστείς όλο και πιο ελεύθερα. Προσωπικά είχα αυτή την ανάγκη και φανταζόμουν μουσικούς να ανταμώνουν και να παίζουν ελεύθερα. Έτσι, ξεκίνησαν οι “Buzz”.
Όταν ξεκίνησες, βρήκες έτοιμο υλικό από τις περασμένες γενιές;
Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκίνησα δεν είχα αναφορές από Έλληνες μουσικούς που έκαναν ήδη αυτό το blending, όπως ο Κώστας Θεοδώρου ή ο Τάκης Μπαρμπέρης (και πολλοί άλλοι). Προσωπικά, ξεκίνησα από τα Ηπειρώτικα πολυφωνικά και με ενδιέφερε η πολυφωνία και το συναίσθημα που σου δημιουργεί αυτός ο συντονισμός και η δόνηση της φωνής. Αυτή υπήρξε η αρχή μου. Μετά πήγα στα βουλγάρικα, στα σέρβικα κ.λπ. Αυτά με “έστειλαν” μετά στους ήχους της γειτονιάς και τις μουσικές του κόσμου. Η φωνή είναι το όχημα που ακόμα με οδηγεί, οι λαρυγγισμοί των λαών, οι ντοπιολαλιές, η ανάγκη να εκφραστούν οι άνθρωποι με συγκεκριμένους ήχους και αυτό να μας πάει στα σύγχρονα extended vocals.
Όντας πλέον αρκετά χρόνια στο χώρο της ελληνικής τζαζ σκηνής, πως βλέπεις τα πράγματα; Είσαι αισιόδοξη;
Από φύση μου είμαι αισιόδοξη και νομίζω πως όσοι ασχολούνται με τη μουσική πρέπει να είναι αισιόδοξοι γιατί είναι ευλογημένοι. Η μουσική μας ημερεύει κι αν δεν το αντιληφθούμε δεν θα είμαστε καθαροί αγωγοί αυτού του πράγματος. Είναι χρέος μας να το κοινωνήσουμε με ειλικρίνεια και καθαρότητα. Στους μουσικούς χώρους που κινούμαι, βλέπω παιδιά με διάθεση, βαθιά γνώση και προσωπικότητα να στηρίζουν αυτό που πιστεύουν και να δημιουργούν, μαζί με όρεξη να μάθουν και να παίξουν με σεμνότητα, αλλά παράλληλα με θάρρος και τσαμπουκά γι’ αυτό που τους κάνει να αισθάνονται ελεύθεροι.
Ο κόσμος ανταποκρίνεται;
Ναι, διότι έχει ανάγκη για κάτι διαφορετικό. Οπότε πρόκειται για ένα ζωντανό κύτταρο. Ο ψυχισμός του ανθρώπου είναι κάτι που μεταβάλλεται καθημερινά. Οπότε εάν τύχει και ανταμώσουμε με το εν δυνάμει ακροατήριό μας, νομίζω πως από εκεί και πέρα ξεκινάει μια πορεία. Από τα δικά μας live ή από άλλες συναυλίες τζαζ ή παραδοσιακής μουσικής, που πηγαίνω η ίδια ως ακροατής, αντιλαμβάνομαι ότι η παρέα αρχίζει να μεγαλώνει και είναι πιστή. Πέρυσι, συνειδητά έκανα το πρότζεκ “Ουλαλούμ” που είχε ελληνικά τραγούδια. Εκεί συνάντησα ένα νέο ακροατήριο, αλλά δεν εγκατέλειψα τη τζαζ προσέγγιση, που είναι ήθος, συμπεριφορά και αυτοσχεδιασμός μέσα σε δομές. Δεν θεωρώ, όμως πως είμαι τζαζ τραγουδίστρια, αλλά μου αρέσει να αυτοσχεδιάζω με τη φωνή μου μέσα σε ένα αρμονικό και ρυθμικό περιβάλλον. Σε κομμάτια που στιχουργικά, θεματολογικά και μουσικά με αφορούν.
Ο πρώτος σας δίσκος με τους Buzz Bastardz ήταν μία concept πρόταση σε υψηλό επίπεδο. Πως σκέφτεσαι να δώσεις τη συνέχεια;
Δεν προγραμματίζω ένα δίσκο, αλλά αυτός βγαίνει από την εκάστοτε μουσική στιγμή μου. Είναι κάτι που προκύπτει από τις παραστάσεις μας. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, για να σου απαντήσω, σκοπεύουμε να ολοκληρώσουμε το υλικό μας, με πρωτότυπες συνθέσεις (με αγγλικό στίχο), αλλά και κάποιες διασκευές με τον ντράμερ, Ηλία Δουμάνη, με τον οποίο έχουμε ένα ντουέτο με τύμπανα - φωνή, (“Jazztronica duet”) με λούπες, εφέ και συγκεκριμένους ήχους που έχει φτιάξει ο ίδιος με sound design. Προσπαθήσαμε να φτάσουμε στα άκρα δύο μονοφωνικά όργανα (τα τύμπανα και τη φωνή) που μπαίνουν στη διαδικασία να χτίσουν ένα πολυμορφικό ηχητικό περιβάλλον. Παράλληλα, σε ό,τι αφορά τον ελληνικό στίχο, ήδη με τους “Buzz” έχουμε κάποια κομμάτια, αλλά και από το πρόσφατο πρότζεκτ τις “Συνδέσεις” πιστεύω πως θα προκύψουν πράγματα. Όλα θα βγουν όταν είναι ώριμα. Ο δίσκος θα προκύψει όταν αισθανθώ ότι έχει φτάσει κοντά στην “κραυγή”.
Αυτό μοιάζει με όχι ξεκάθαρη επιλογή. Κάνω λάθος;
Η ξεκάθαρη επιλογή μου έρχεται όταν αισθανθώ ότι ένα υλικό είναι ώριμο να βγει. Τότε το υπηρετώ. Δεν μπορώ να κάνω κάτι με παραγγελία. Τα ελληνικά τα έκανα από προσωπική ανάγκη να μιλήσω στη γλώσσα μου και να παρουσιάσω βιώματά μου μέσα από το σύγχρονο προσωπικό μου άκουσμα. Δεν το έκανα για να προσεγγίσω ένα κοινό. Προέκυψε από την προσωπική μου “κραυγή”, γι’ αυτό και το περυσινό πρότζεκτ ονομάστηκε “Ουλαλούμ”. Με κάθε παρέα κάνεις και διαφορετικά πράγματα. Γι’ αυτό που ήθελα να κάνω τότε, κάλεσα και άλλους μουσικούς, όπως ήταν ο Αποστόλης Κάλτσας (ηλεκτρικό μπάσο), ο Βαγγέλης Παρασκευαΐδης (βιμπράφωνο) και ο Ηλίας Δουμάνης (τύμπανα). Μαζί τους μπόρεσα να προσεγγίσω ελληνική τραγουδιστική φόρμα, με έναν τρόπο που κι εγώ αισθανόμουν πως στιχουργικά είναι συμπαγής, αλλά και την ίδια στιγμή, μουσικά, να αισθάνομαι πως ελευθερώνομαι μέσα από τις φόρμες που προτείναμε. Η τζαζ προσέγγιση δεν έλειπε.
Παράλληλα, με όσα κάνεις, έχεις καταπιαστεί και με πολύ ενδιαφέροντα εκπαιδευτικά προγράμματα…
Ναι, και θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα σε κάτι που ετοιμάζω για τα παιδιά από την “Κιβωτό του Κόσμου”. Δουλεύω μαζί τους για να τα προετοιμάσω για μια μεγάλη συναυλία που θα γίνει στα μέσα Ιουλίου, μαζί με μουσικούς που θα έρθουν από το Berklee της Βοστόνης. Γίνεται μία μεγάλη καμπάνια από το πρότζεκτ που ονομάζεται “Κάλεσμα” και ο στόχος μας είναι να δημιουργηθεί ένα μουσικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα στην “Κιβωτό” και να είναι ελεύθερο. Παράλληλα, βρίσκομαι στη “Μούσα” και διδάσκω ηθοποιούς με μία μέθοδο που βασίζεται στη μουσική. Στο Ωδείο “Φίλιππος Νάκας” διδάσκω φωνητικό αυτοσχεδιασμό, τεχνική και φωνητικό κύκλο, δηλαδή αυτό που έκανα πριν από χρόνια στη Νέα Υόρκη με τον Bobby McFerrin.
Τι θα παίξετε στο Half Note;
Στο Half Note θα γιορτάσουμε τα 9 χρόνια των Buzz Bastardz! Θα παρουσιάσουμε αρκετό υλικό από το cd μας και γενικά θα είναι μια συναυλία βασισμένη στη δουλειά μας. Ίσως να υπάρχουν και φίλοι μουσικοί που θα βρεθούν εκείνο το βράδυ στο Half Notte και με πολλή χαρά θα τους υποδεχτούμε στη σκηνή για να παίξουμε μαζί.
INFO
http://aggelikitoubanaki.com/
http://www.kivotostoukosmou.
Παρακάτω δείτε το ντοκιμαντέρ που είχε κάνει ο Σωτήρης Μπέκας για το Musicpaper.gr με την Αγγελική Τουμπανάκη
