Που αποδίδεται την μεγάλη επιτυχία που έκανε το «Ελεφαντάκι»; Είναι ένα παιδικό σούπερ χίτ…

Κατ’ αρχήν, το τραγούδι εμπεριέχει ένα βαθύ βίωμα. Ο «Λόπο το Ελεφαντάκι» ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουν παιδί στο χωριό μου την Ακανθού. Το 1974 φύγαμε διωγμένοι από τους Τούρκους και άφησα το βιβλίο μαζί με το ποδήλατό μου, τη συλλογή αρχαίων νομισμάτων, το καλάμι ψαρέματος, την παιδική ηλικία. Το 2003 άνοιξαν τα οδοφράγματα και πήγα στο χωριό (ή ότι απέμεινε από αυτό) αλλά δεν βρήκα πουθενά τον Λόπο. Αντί να θρηνήσω για την απώλεια, ξανάφτιαξα την ιστορία με όσα θυμόμουν, προσπαθώντας να αναδημιουργήσω τη χαρά και την ανάταση που μου έδινε το βιβλίο.  Κι έγιναν όλα όπως τα φαντάστηκα, με την καταπληκτική ενορχήστρωση του Μάριου Τακούσιη, την μοναδική ερμηνεία του Φοίβου Δεληβοριά, το φλαουτάκι του Παναγιώτη Δράκου στην έναρξη που είναι η πιο ωραία εισαγωγή σε ένα χαρούμενο κόσμο και τις ξέφρενες παιδικές φωνές στο τέλος….

Θυμάστε τα τραγούδια που ακούγατε παιδί;

Τα παιδικά τραγούδια ήταν ένα μικρό μέρος του παιδικού μας ρεπερτορίου κι αυτό τυχαία γιατί είχα πατέρα δάσκαλο που έπαιζε μαντολίνο και μητέρα φιλόμουσο που έπαιζε φυσαρμόνικα. Θυμάμαι το νανούρισμα με την ιστορία του δράκου που το σκότωσε ένα παλληκάρι που το έκλεψε η νεράιδα από τη μητέρα του όταν ήταν μωρό και το ανάθρεψε με μάγια και με αθάνατο νερό … Όμως θυμάμαι και τα τραγούδια του Χατζιδάκι, τη Συννεφούλα του Σαββόπουλου, τα τραγούδια των Beatles και των Stones, τα λαϊκά από τα juke box της εποχής, τους ύμνους από την εκκλησία, όλα εμπεριείχαν μια αλήθεια και μια αμεσότητα που άγγιζε την παιδική ψυχή.

Το παιδικό τραγούδι θα είναι πάντα διαχρονικό;

Όταν είναι γνήσιο και αληθινό και η θεματολογία του δεν ξεπερνιέται από την εξέλιξη, μπορεί να περάσει μέσα από πολλές γενιές.

Λένε ότι οι άνθρωποι που γράφουν παιδικά ή αρνούνται την ενηλικίωση ή αναζητούν την παιδικότητα που στερήθηκαν μεγαλώνοντας. Ανήκετε σε κάποια από αυτές τις δύο κατηγορίες;

Ανήκω σε μία τρίτη κατηγορία που θεωρεί πως ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα κομμάτι αγνό, αθώο και άδολο που μεγαλώνοντας καλύπτεται από πέπλα σοβαροφάνειας, καθωσπρεπισμού, κανόνων, κλισέ και στο τέλος βαρεμάρας. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να μεγαλώνω και να ωριμάζω χωρίς παλιμπαιδισμούς αλλά να κρατώ επαφή με το αθώο κομμάτι, να βλέπω τον κόσμο με έκπληξη, απορία και ενθουσιασμό.

Πως σας φαίνεται που η μουσική διακινείται πλέον τόσο έντονα από το Youtube;

Το Youtube είναι ένα εξαιρετικό μέσο. Δίνει πρόσβαση στον οποιονδήποτε για να επικοινωνήσει με όλο τον κόσμο. Χωρίς τη μεσολάβηση ενδιαμέσων. Φέρνει όλη τη μουσική όλων των εποχών σε απόσταση ενός κλικ από τον ακροατή. Αποδίδει δικαιώματα στους δημιουργούς με ένα αρκετά δημοκρατικό τρόπο. Από την άλλη μας βάζει σε ένα κόσμο ταχύτητας και άμεσης κρίσης. Αν τα δέκα πρώτα δευτερόλεπτα δεν είναι ελκυστικά μ’ ένα κλικ πάμε αλλού. Επομένως καταργεί την «ακρόαση» για χάριν του θεάματος και της εύκολης ψυχαγωγίας. Παρ’ όλα αυτά είμαι φανατικός οπαδός της δύναμης και της δυνατότητας ενός καλού τραγουδιού να αγαπηθεί και να καθιερωθεί ανεξάρτητα από το μέσον διάθεσης στο κοινό.

Είναι πιο εύκολο να τη βρουν τα παιδιά στο ίντερνετ;

Είναι εκπληκτική η ευχέρεια που έχουν πλέον τα παιδιά να χειρίζονται τα ηλεκτρονικά μέσα. Το ίντερνετ είναι ένα απέραντο σύμπαν εικόνας, πληροφορίας και ψυχαγωγίας που είναι μπροστά στα μάτια τους.  Το τι θα επιλέξουν τα παιδιά μας να δουν, να παίξουν και να ακούσουν, εξαρτάται από το πόσο κοντά είμαστε σε αυτά και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να «κόψουμε» από κοινωνικές συναναστροφές, επαγγελματικές υποχρεώσεις και προσωπικές εμμονές, για χάρη ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά μας.

Παίζει ρόλο σε ένα παιδικό τραγούδι ή αναγνωρισιμότητα του ερμηνευτή;

Δεν πιστεύω να παίζει οποιοδήποτε ρόλο. Αυτό που θέλουν να ακούσουν τα παιδιά είναι μια φωνή που να τους λέει μια αλήθεια. Οι ερμηνευτές που τραγουδούν τα τραγούδια του Τεμπέλη Δράκου, υπηρετούν με συνέπεια το Ελληνικό τραγούδι. Τραγούδησαν τα τραγούδια με μεγάλη χαρά και ταυτίστηκαν με τους ήρωες τους. Γι αυτό και άγγιξαν τις παιδικές ψυχές και αγαπήθηκαν από αυτές.

Τι πρέπει να έχει ένα τραγούδι που απευθύνεται σε παιδιά και τι να μην έχει;

Η εύκολη συνταγή της απλής μελωδίας, παιδιάστικων στίχων και οτινάναι για μουσική υπόκρουση μαζί με τις τσιριχτές φωνές και τα πολλά πρίμα, μπορεί να ελκύει τα παιδιά αλλά τα ξεφορτώνεται με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς σεβασμό και ενδιαφέρον για το τι θα αποκομίσουν. Για να γίνει ένα τραγούδι που να χαραχτεί στην πλάκα της παιδικής ψυχής και να μην παλιώσει στα πρώτα δέκα ακούσματα, χρειάζονται εντελώς άλλα συστατικά. Χιούμορ, φαντασία, ανατροπή, και πάνω απ΄ όλα να απευθύνεσαι στα παιδιά ως ίσον προς ίσον χωρίς διδακτισμούς και δασκαλέματα. Η ποιότητα αλλά και ο χαρακτήρας των συντελεστών είναι επίσης πολύ σημαντικά στοιχεία.

Έχετε μπει στη διαδικασία να κάνετε δίσκο που να μην έχει παιδικά τραγούδια;

Θα ήθελα πολύ να κάνω τραγούδια που να αποτυπώνουν το σήμερα και τη συναισθηματική μου στάση απέναντί του. Το παλεύω. Με δυσκολεύει πολύ το ότι ζούμε σε παρακμιακές εποχές με πολλή προσωπική θλίψη αλλά και μεγάλες τραγωδίες γύρω μας. Τι να πεις που να ακούγεται αληθινό;

Ο «Τεμπέλης δράκος» θα έχει και άλλες ιστορίες;

Αν πάψει να είναι τεμπέλης και στρωθεί στη δουλειά τότε ναι μπορεί…