Εχοντας κυκλοφορήσει πριν λίγους μήνες το δέκατο album τους «The Temple Of  I & I» που αναδεικνύει ακόμα πιο πολύ μιαν από τις κυριότερες επιρροές τους από το ξεκίνημα τους, αυτή της reggae και όντως είναι από τα καλύτερα τους οι Thievery Corporation θα είναι, μαζί με τους Archive, το headlining όνομα στην τελευταία ημέρα του Release Festival, την Παρασκευή. Ο Eric Hilton μας μίλησε για αυτά τα δύο γεγονότα μα και για αρκετά ακόμα πράγματα.

Αν έπρεπε να διαλέξετε μία μόνον από τις λέξεις DJs, παραγωγοί και μουσικοί για να περιγράψετε τους εαυτούς σας ποια θα ήταν;

Οχι από αυτό τον κόσμο! (γέλια)

Μετά από είκοσι ένα χρόνια ποιο είναι το κίνητρο για να  συνεχίζετε εκτός υποθέτω από την αγάπη σας για την μουσική;

Ακριβώς η αγάπη μας για την μουσική και η πρόκληση του να γινόμαστε καλύτεροι και να εξελισσόμαστε μας κάνουν να συνεχίζουμε να ενδιαφερόμαστε για το να κάνουμε μουσική. Όταν ήμουν νέος ονειρεύτηκα να μπορούσα να εκφράζω τον εαυτό μου μέσω της μουσικής και είναι ακόμα απίστευτο για εμένα το πόσους ανθρώπους αγγίξαμε ως Thievery Corporation. O Rob και εγώ είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που είχαμε αυτή την εμπειρία.

Και ποιο είναι το καύσιμο για αυτή την ώθηση να συνεχίζετε;

Κάτι που αληθινά απολαμβάνω στην δημιουργία της μουσικής μας είναι ότι έχουμε έναν τόσο εκλεκτικό ήχο ώστε μπορούμε να πάμε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμούμε. Ίσως να είμαστε οι μοναδικοί που έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό σε τόσο μεγάλο βαθμό. Το να πας για παράδειγμα από το «Saudade» στο «The Temple Of  I & I» θα μπορούσε να συμβεί μόνο τον κόσμο των Thievery Corporation!

Κάτι που πάντα με εξέπλησσε είναι ότι ο ήχος σας είναι τόσο «ζεστός» ενώ προέρχεστε και σχηματιστήκατε στην Ουάσινγκτον. Ηταν κατά κάποιο τρόπο  αντίδραση σας στο περιβάλλον, τόσο το γεωγραφικό όσο και το κοινωνικό;

Συμφωνώ ότι είναι παράξενο. Μεγαλώσαμε μακριά από το κέντρο της πόλης, στα προάστια. Δεν υπάρχουν πολλά για να κάνεις εκεί άρα πρέπει να χρησιμοποιείς την φαντασία σου και να ονειρεύεσαι. Το να ακούω μουσική ήταν ο κυριότερος τρόπος μου για να  δραπετεύω και ταυτόχρονα αυτό που με συνέδεε με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό πιστεύω ότι είναι κοινό για τους περισσότερους ανθρώπους και αποδεικνύει ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι παντού και οποιαδήποτε στιγμή.

Απολαμβάνεις ακόμα το clubbing όσο και παλαιότερα;

Οχι! Έβλεπα πάντα τον ήλιο να ανατέλλει όταν τέλειωνε η ημέρα μου. Τώρα αυτό συμβαίνει στην αρχή της.

Αν η reggae παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στην μουσική σας γιατί δεν είχατε ηχογραφήσει έναν δίσκο στην Τζαμάικα νωρίτερα; Και γιατί αποφασίσατε να το κάνετε τώρα, στην συγκεκριμένη συγκυρία;

Είναι κάτι που προέκυψε εντελώς συμπτωματικά και αυθόρμητα. Ημουν σε διακοπές στην Τζαμάικα, σε ένα μικρός θέρετρο, το Geejam, το οποίο έχει και ένα υπέροχο μικρό στούντιο απέναντι ακριβώς από την παραλία και με θέα σε αυτήν. Εγινα φίλος με τον ηχολήπτη, τον Kamron και μου άρεσε πολύ ο τρόπος δουλειάς εκεί αλλά και το αποτέλεσμα του. Έτσι τηλεφώνησα στον Rob  και του είπα «πρέπει οπωσδήποτε να περάσουμε δέκα ημέρες εδώ μαζί και να αρχίσουμε να  ηχογραφούμε το νέο album μας». Δυο εβδομάδες αργότερα, όταν στην χώρα μας είχε αρχίσει πια η παγωνιά και το χιόνι, εμείς κολυμπούσαμε στην Καραϊβική και ηχογραφούσαμε reggae ρυθμούς όλη την ημέρα και τη νύχτα. Ηταν μια αξέχαστη εμπειρία για εμάς!

Πόσο επηρέασε το γεγονός ότι το κάνατε εκεί την διαδικασία της ηχογράφησης και το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου;

Το ότι ηχογραφούσαμε στην Τζαμάικα μας έκανε να αφιερωθούμε εκατό τοις εκατό στο να τιμήσουμε την μουσική της και την επιρροή αυτής στους Thievery Corporation. Απλά έτσι έπρεπε να γίνει!

Πες μου τους τρεις μουσικούς ή συγκροτήματα από την Τζαμάικα που σας έχουν επηρεάσει περισσότερο.

Αναγκαστικά θα αναφέρω περισσότερους από τρεις. King Tubby, Roots Radics, Gregory Isaacs, Dennis Brown, Sister Nancy, Bob Marley, Tenor Saw, Frankie Paul, Born Jamericans, The Revolutionaries, Horace Andy και πάρα πολλοί άλλοι.

Το νόημα του τίτλου είναι ότι ο δίσκος και, κατά προέκταση, η δουλειά σας είναι το άθροισμα των δύο σας ή ακριβώς το αντίθετο, ότι κάθε άνθρωπος ζει στον δικό του/της κόσμο;

Ο τίτλος αναφέρεται στην παγκοσμιότητα – αν όχι στη συμπαντική  διάσταση – της μουσικής και στο ότι είναι για και απευθύνεται σε όλους. Η έκφραση  «I & I» σημαίνει εγώ και το Αγιο Πνεύμα (Jah) ή πιο απλά εμείς. Έτσι τελικά ο τίτλος σημαίνει «ο ναός μας», εννοώντας αυτός που είναι για όλους μας.

Ποιο θα έλεγες ότι είναι για εσάς το πιο καθοριστικό και, αντίστοιχα, ποιο  το κυρίαρχο στοιχείο του album;

Είναι περισσότερα από ένα και αμφότερα αυτά ταυτόχρονα: Αγάπη, αντίσταση, πανηγυρισμός, δύναμη, θετικές δονήσεις και επιμονή.

Μετά από δύο εξαιρετικά πολιτικοποιημένα albums κανείς θα περίμενε ότι, λίγους μήνες μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, θα κάνατε ένα τουλάχιστον εξίσου. Δεν αισθανθήκατε την ανάγκη να σχολιάσετε ή ακόμα και να πάρετε μια θέση για το συνέβη στην Αμερική κατά το μεγαλύτερο διάστημα της περυσινής χρονιάς;

Τι να πεις πια όταν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο; Σχεδόν το πενήντα τοις εκατό των ανθρώπων στην Αμερική ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Και η Αμερική είναι πολύ αλλόκοτη χώρα. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο παράξενα. Ίσως και να εισερχόμαστε σε μια μετά-πολιτική εποχή, κάτι που μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρον.

Οπως και αν έχει, τι έχεις να πεις για τον νέο πρόεδρο της Αμερικής και τι να πεις ή και να ευχηθείς στους Αμερικανούς από εδώ και πέρα;

Θα ευχηθώ αυτό το οποίο εύχομαι πάντα – ειρήνη. Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, πώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά, τι θα γίνει με όλες αυτές τις καταστάσεις;  Με εκπλήσσει το ότι ολόκληρος ο κόσμος δεν έχει κηρύξει μποϊκοτάζ στην Αμερική σε αυτή την συγκυρία. Και τώρα ο Τραμπ κάνει τον σκληρό στο Ιράν, ξανά και ξανά και ξανά τα ίδια. Η ειρωνεία είναι ότι η Χίλαρι το έπαιζε ακόμα σκληρότερη. Είμαστε για ψυχιατρείο εμείς οι Αμερικανοί!

Υπάρχει αλήθεια λόγος για μια ισχυρότερη Αμερική ή είναι  ήδη περισσότερο και από αρκετά ισχυρή;

Η Αμερική έχει το πέντε τοις εκατό του πληθυσμού της γης αλλά χρησιμοποιεί το είκοσι πέντε τοις εκατό των πάσης φύσεως πηγών του πλανήτη! Εχει το μεγαλύτερο χρέος ανά κάτοικο αλλά και τους περισσότερους φυλακισμένους από κάθε άλλη χώρα. Δαπανά σε όπλα περισσότερα από όσο όλες μαζί οι δέκα επόμενες  χώρες και περισσότερο από την Ρωσία σε μια αναλογία δέκα προς ένα. Για εμένα η Αμερική είναι πολύ περισσότερο σπάταλη παρά ισχυρή. Ίσως τελικά το ότι πάντα ήμασταν με κάθε έννοια ανεπαρκείς να είναι το πρόβλημα μας.

Πως αισθάνεστε για το ότι θα παίξετε στο Release Festival; Και ποια είναι η καλύτερη ανάμνηση και η πιο έντονη εντύπωση σας από το ελληνικό κοινό;

Η Ελλάδα ήταν μια από τις πρώτες χώρες εκτός Αμερικής που μας αγκάλιασε τόσο πολύ. Οι Έλληνες οπαδοί μας είναι οι καλύτεροι και πιο παθιασμένοι που έχουμε. Και αυτό δεν είναι κολακευτικές μαλ... αλλά εκατό τοις εκατό αλήθεια!

Θα σας το δείξουν και υποθέτω θα τους το δείξετε λοιπόν για άλλη μια φορά Eric…