Αποφάσισε να γίνει συνθέτης όταν άκουσε, δεκαεπτά χρονών,  στην τηλεόραση το κουαρτέτο εγχόρδων στους τίτλους της σειράς «Οι Φρουροί της Αχαΐας» σε μουσική του Νίκου Κυπουργού. Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα παρουσίασε υλικό του στον Κυπουργό έχοντας ήδη ολοκληρώσει τις κλασικές σπουδές του στο χώρο της μουσικής. Έτσι, από το 2010 και μετά ο Γιώργος Καγιαλίκος εμφανίζεται επισημώς στο χώρο της ελληνικής δισκογραφίας με πιο πρόσφατη εργασία το εξαιρετικό «Κρύσταλλο του κόσμου» (Μετρονόμος, 2016) σε ποίηση Γιάννη Ευθυμιάδη και ερμηνεία της Βικτωρίας Ταγκούλη. Ένας δίσκος που τον κατατάσσει στην περιοχή των συνθετών που συνεχίζουν τη σκυταλοδρομία της έντεχνης δημιουργίας, πιστοί στη μία και μόνο «ανάγκη» τους: την τέχνη. 

 

 
Ξεκινώ με την επικείμενη συναυλία σου στη Galerie Δημουργών, το προσεχές Σάββατο. Τι θα ακούσουμε;
Θα παίξουμε τραγούδια από το σύνολο της δουλειάς μου.   Επιλογές από τα cd  «Εννέα κρυμμένα τραγούδια» και «Φυγή» και τα βιβλία - cd  «Και εσείς καλύτερα» και «Το κρύσταλλο του κόσμου».  Θα ερμηνεύσω ο ίδιος αρκετά τραγούδια και θα με τιμήσουν με την συμμετοχή τους οι Εύα Θωμοπούλου, Ιφιγένεια Κορολόγου, Γιάννης Λεκόπουλος, Χρήστος Στασινόπουλος και Βικτωρία Ταγκούλη. Στο πιάνο θα είναι ο συνθέτης Χρίστος Θεοδώρου και στο κλαρινέτο ο Μαρίνος Γαλατσινός. 
 
Το γεγονός ότι οι ζωντανές παρουσιάσεις του έργου σου –όπως και πολλών άλλων- παρουσιάζουν έναν αραιό χαρακτήρα εξαιτίας αντικειμενικών δυσκολιών, πόσο σε επηρεάζει από τη στιγμή που ένα έργο δημιουργείται για να κοινωνήσει με τον κόσμο;
Δεν νιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να εμφανίζομαι συχνά.  Αν και συμμετέχω στους δίσκους μου και ερμηνευτικά, αισθάνομαι περισσότερο δημιουργός και αυτή η ιδιότητα μου ικανοποιείται στην διαδικασία του γραψίματος, της ενορχήστρωσης και των ηχογραφήσεων. Κυρίως με ενδιαφέρει να «αποτυπωθεί» η δουλειά μου στο στούντιο και στην συνέχεια η πρώτη ζωντανή παρουσίαση να γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και την συμμετοχή όλων των συντελεστών.  Από εκεί και μετά συναυλίες σε μικρότερους ή μεγαλύτερους χώρους γίνονται με την συχνότητα που επιτρέπουν οι ρυθμοί της καθημερινότητας, οι έτσι κι αλλιώς δύσκολες κοινωνικές συνθήκες και κυρίως όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ένα αποτέλεσμα το οποίο θα ικανοποιήσει τον κόσμο που θα με τιμήσει με την παρουσία του.
 
Εμφανίστηκες στη δισκογραφία στην ώριμη ηλικία των τριανταέξι. Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε κρατούσαν μακριά από το δημόσιο «μοίρασμα»; 
Ένας δίσκος ήταν πάντα ένα όνειρο που ήθελα να πραγματοποιηθεί χωρίς βιασύνη. Γράφω τραγούδια από νεαρή ηλικία και κάποια από αυτά αποτέλεσαν υλικό για τους δίσκους που εκδόθηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Από την αρχή όμως υπήρχε ένα μοίρασμα το οποίο αν και περιοριζόταν στους φίλους και στους καθηγητές μου στα Ωδεία, κάλυπτε σε ένα μεγάλο βαθμό την ανάγκη μου για επικοινωνία αλλά και επιβεβαίωση. Η εποχή που ένιωσα έτοιμος για να δημοσιοποιήσω ευρύτερα την δουλειά μου συνέπεσε με την αρχή της οικονομικής κρίσης και την διάλυση της δισκογραφίας. Το ήθελα όμως πολύ και κάποια στιγμή - πιστεύω την σωστή καλλιτεχνικά -  συνέβη. 
 
Με ποιες βασικές συμβουλές πορεύεσαι από τον Νίκο Κυπουργό; 
Στην πρώτη μας συνάντηση μου είπε να σκέπτομαι πάντα τι μπορώ να κάνω εγώ για τη μουσική και ποτέ το αντίθετο. Η πρώτη «συμβουλή» όμως που μου έδωσε ερήμην του ήταν να ασχοληθώ με την σύνθεση, αφού η μουσική του με ενέπνευσε και θέλησα να γράψω κι εγώ. Πολλά χρόνια αργότερα του ζήτησα να ακούσει τη δουλειά μου, θέλοντας να έχω τη γνώμη του ανθρώπου που η αισθητική του με είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Πιστεύω πως όσοι ασχολούνται με την Τέχνη στην ουσία προσπαθούν να αφομοιώσουν δημιουργικά τις επιρροές τους. Έτσι οι συμβουλές του συνήθως μου δίνονται μέσα από το ίδιο του έργο και κατά βάση είναι η συνεχής αναζήτηση της απλότητας μέσα από την ακρίβεια της γνώσης και την ελευθερία της φαντασίας. Είμαι επιπλέον πολύ τυχερός που με τιμά με την φιλία του και ακούει πρώτος κάθε τι που ετοιμάζω. 
 
 Πώς προέκυψε η γνωριμία με τον ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη και γιατί επέλεξες την Βικτωρία Ταγκούλη ως ερμηνεύτρια στο «Κρύσταλλο του κόσμου»;
Η γνωριμία με τον Γιάννη Ευθυμιάδη έγινε στα τέλη του 2014 όταν με κάλεσε να παρουσιάσουμε την δουλειά μου στην ραδιοφωνική του εκπομπή στο Μεταδεύτερο. Εκείνη την εποχή ήμουν στο τελικό στάδιο της έκδοσης του άλμπουμ «Φυγή» στο οποίο περιλαμβάνεται το τραγούδι «Ναυσικά» σε ποίηση του Κορσικανού Γκιακούμου Τιερ, που μετέγραψε στα ελληνικά ο Δημήτρης Αναγνωστόπουλος και ερμήνευσε ιδανικά η Μαρία Φαραντούρη. Ο Γιάννης ακούγοντας αυτό το τραγούδι, μου εμπιστεύθηκε μια σειρά ποιημάτων του που μιλούσαν σε πρώτο πρόσωπο γυναίκες – μύθοι. Έχοντας κοινή αισθητική και μιλώντας την ίδια γλώσσα ήταν πολύ φυσικό να συνεργαστούμε πάνω σε αυτό το υλικό, με αποτέλεσμα δύο χρόνια αργότερα  να κυκλοφορήσει «Το κρύσταλλο του κόσμου». Η αναζήτηση της ερμηνεύτριας έγινε από κοινού και επιλέξαμε την Βικτωρία γιατί ήταν η ερμηνεύτρια που μπορούσε να υποστηρίξει όλο το έργο συνδυάζοντας την υψηλή τεχνική με το συναίσθημα, προσθέτοντας παράλληλα όλα τα απαραίτητα θεατρικά στοιχεία που απαιτούσαν οι ερμηνείες – ρόλοι του τραγουδιστικού αυτού κύκλου.
 
 «Το Κρύσταλλο του κόσμου» έχει ήδη –δικαίως κατά τη γνώμη μου- μια ένθερμη υποδοχή σε επίπεδο δισκοπαρουσιάσεων- κριτικών. Πώς μπορεί μια τέτοια εργασία να αποκτήσει σήμερα ευρύτερη ακρόαση; Είναι θέμα κοινού ή προβολής του έργου; 
Πιστεύω πως περισσότερο είναι θέμα προβολής.  Στα άμεσα σχέδιά μας είναι να φτιάξουμε μια μουσικοθεατρική παράσταση βασισμένη στο «Κρύσταλλο του κόσμου» την οποία θα παρουσιάσουμε την νέα σεζόν έχοντας την βεβαιότητα πως πάντα υπάρχει ένα κοινό που ενδιαφέρεται και ψάχνει το καλό τραγούδι.
 
Αισθάνεσαι να ανήκεις σε μια ομάδα συνθετών με κοινή αισθητική ή λειτουργείς πιο απομονωμένα; 
Η δημιουργία ήταν και εξακολουθεί να είναι για μένα ένας δρόμος μοναχικός. Αισθάνομαι όμως πως υπερασπίζομαι με τις επιλογές μου και την στάση μου την αισθητική όλων όσων θαυμάζω το έργο τους.
 
Μίλησέ μου για την πρόσφατη επίσης, εργασία σου «Και εσείς καλύτερα» (Μετρονόμος, 2015) με τραγούδια εμπνευσμένα από παραμύθια, σε ερμηνεία της Λίλιαν Τσατσαρώνη και εικονογράφηση της Ζωής Νικητάκη; 
Το καλοκαίρι του 2015 μου ζήτησε η Λίλιαν Τσατσαρώνη να γράψω έναν μικρό κύκλο τραγουδιών αποκλειστικά για την φωνή της. Είχα πάντα στο μυαλό μου κάποια στιγμή να ασχοληθώ με το παιδικό τραγούδι αλλά πολλές φορές το ανέβαλλα αισθανόμενος την τεράστια ευθύνη. Η φωνή της Λίλιαν ήταν ιδανική και συνεπώς μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να το αποφασίσω. Σε λίγο καιρό είχα γράψει τους στίχους και την μουσική για επτά τραγούδια τα οποία εμπνεύστηκα από παραμύθια και προσπάθησα να τα φωτίσω από μια διαφορετική έως και ανατρεπτική ματιά. Ενορχηστρώθηκαν όλα για πιάνο, βιολί και κλαρινέτο και πολύ γρήγορα μπήκαμε στο στούντιο. Η Λίλιαν υποδύθηκε απολαυστικά τον Κακό Λύκο, τον Πινόκιο, το αηδόνι του Αυτοκράτορα και άλλους ακόμη γνωστούς ήρωες παραμυθιών. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαμε στα χέρια μας το «Και εσείς καλύτερα», ένα βιβλίο – cd που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» εικονογραφημένο με τις υπέροχες ακουαρέλες της ζωγράφου και αφηγήτριας παραμυθιών Ζωής Νικητάκη.
 
Σκέφτεσαι την έκδοση της ανέκδοτης εργασίας σου επάνω σε ποιήματα του Βρεττάκου, «Το βάθος του κόσμου»; 
Ναι, και θέλω να γίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι μια δουλειά πάνω σε επτά ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου που σε πρώτη φάση έχουν ηχογραφηθεί με την φωνή μου και τους εξαιρετικούς Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο και Παναγιώτη Δράκο στο φλάουτο. Ένα από αυτά, η «Ολονυχτία», ηχογραφήθηκε εκ νέου με την φωνή του Δώρου Δημοσθένους στο cd με τίτλο «Φυγή». Εργασίες πάνω σε υλικό τόσο σπουδαίων ποιητών είναι για κάθε συνθέτη έργο ζωής και απαιτούν προσεκτικά βήματα. Θα επανέλθω την στιγμή που θα είμαι σίγουρος για την τελική μορφή αυτής της δουλειάς.