Ποιο κομμάτι της δουλειάς σας θεωρείτε πιο συναρπαστικό;
Η μουσική είναι πραγματικά ό,τι πιο συναρπαστικό έχω ζήσει και νιώθω τυχερή που βρίσκομαι μέσα της. Η ανεύ τέλους μελέτη ετών, η αναζήτηση  για την «αλήθεια» του κάθε συνθέτη, τα συνεχή ερωτήματα, το «πως» και το «γιατί», η συνεργασία και το μοίρασμα με τους συναδέλφους, ο τρόπος που όλοι μαζί γινόμαστε ένα σε μία χωρίς όρους συνύπαρξη, όλα αυτά που δεν περιγράφονται με λέξεις. Αγαπώ τις ώρες της μελέτης που μόνη αντιμετωπίζω έργα-θηρία, τις ώρες της πρόβας που τα παλεύω μαζί με τους συναδέλφους, αλλά περισσότερο αγαπώ αυτόν τον μοναδικό χρόνο της συναυλίας που είναι άχρονος, τα δευτερόλεπτα πριν βγω στη σκηνή που έχω αυτή την υπέροχη αίσθηση αδρεναλίνης, τη γνώση του ότι με την πρώτη κίνηση δεν θα υπάρχει επιστροφή. Και αυτό φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στο συνθέτη και τους ακροατές, και συνάμα είναι η μεγαλύτερη απόλαυση του καλλιτέχνη. Ένας ακόμη τρόπος δημιουργίας, η στιγμή χωρίς επανάληψη και χωρίς επιστροφή.

Έχει κάποιες ιδιαιτερότητες μαέστρος μίας ορχήστρας να είναι και νέα και γυναίκα;
Έχει υπάρξει δύσκολο για πολλά χρόνια για τις γυναίκες να καταφέρουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Το επάγγελμα ακόμη κυριαρχείται από το αντρικό φύλο, αυτή είναι η πραγματικότητα. Πλεόν όμως, υπάρχουν πολλές περισσότερες ευκαιρίες για τις γυναίκες και η κοινωνία δείχνει να ωριμάζει προς την ιδέα μιας γυναίκας να αναλαμβάνει την διεύθυνση ενός μουσικού συνόλου. Εγώ προσωπικά πιστεύω με όλο μου το είναι οτι η μουσική δεν έχει φύλο. Την ώρα που κάποιος μελετάει, κάνει πρόβα ή βρίσκεται στο πόντιουμ είναι πάντα απλά και μόνο μουσικός.

Το να είσαι νεός, έχει – οπως όλα -  πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Η έντονη ενέργεια για ζωή (η οποία δεν μετριέται φυσικά με την ηλικία) βοηθάει πάντα. Η νεότητα – όπως αυτή παρουσιάζεται κυρίως μεσω της εικόνας  - συνήθως προδιαθέτει θετικά ένα κοινό. Είναι όμως αδύνατον ένας καλός νέος μαέστρος να είναι τόσο καλός όσο θα είναι 5 ή 10 χρόνια μετά. Η συγκεκριμένη τέχνη γίνεται καλύτερη μεγαλώνοντας, λόγω της εμπειρίας, των βιωμάτων και των συνεχών προβών. Ζωντανή πάντα η νεότητα αλλά εγω προσωπικά ανυπομονώ να συνεχίσω να μεγαλώνω.. 

Στην Ελλάδα οι ορχήστρες έχω την αίσθηση ότι πάνε απ’  το κακό στο χειρότερο, η δική σας εικόνα ποια είναι;
Δεν θα συμφωνήσω, εκτός και αν δεν μιλάμε για τους μουσικούς αλλά για τους οργανισμούς... Υπάρχουν οργανισμοί που δυστυχώς ειναι προβληματικοί και δεν μπορούν να βοηθήσουν τις ορχήστρες να κάνουν όλα αυτα που θα μπορούσαν αλλα δεν πιστευω ότι οι μουσικοί έχουν κάποια σχέση με αυτο. Οι μουσικοί της Ελλάδας είναι εξαιρετικοί. Έχω προλάβει μέσα σε λίγους μήνες να γνωρίσω πολλούς (έχω συνεργαστεί με τους Artefacts και αυτή τη στιγμή, πέραν της Καμεράτα, θα συνεργαστώ άμεσα με τη Νέριτ και με μουσικούς της Κρατικής, Λυρικής, Νέριτ και Καμεράτα για μια όπερα που ανεβάζω στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στις 10 Δεκεμβρίου) και είμαι συγκινημένη και ενθουσιασμένη να βλέπω ανθρώπους να εργάζονται με λίγα ή και καθόλου λεφτά συνεχίζοντας την τέχνη τους. Το μεράκι και η αφοσίωση με την οποία δουλεύουν είναι ανεπανάληπτα. Εύχομαι με τον ίδιο τρόπο να αγωνιστούν και οι οργανισμοί για να μπορέσουμε να έχουμε σωστή παιδεία και πολιτισμό.

Αυτήν την περίοδο είστε στην Ελλάδα και θα διευθύνετε την Καμεράτα για το project Δις-Αρμονία. Πείτε μας δυο λόγια για αυτό.
Ενα project το οποίο ξεκίνησε απο το Θάνο Μαντζάνα, ο οποίος είναι και ο συντονιστής – εκτός απο δημιουργός, ουσιαστικά. Νέοι Έλληνες συνθέτες που προσπαθούν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να προσδιορίσουν (για μια ακόμη φορα) την έννοια του πολιτικού λόγου και μουσικής. Ο Θάνος τους έδωσε πάνω απο 50 κείμενα πολιτικής φύσης και τους αφησε ελεύθερους να εμπνευστούν ή να τα χρησιμοποιήσουν και να γράψουν νέα έργα για αυτές τις 2 συναυλιες. Τα έργα τους είναι όλα τόσο διαφορετικα – το οποίο απο μόνο του έχει τρομερό ενδιαφέρον – και το προσεχές Σαββατοκύριακο θα έχουμε τη χαρά να τα ακούσουμε ζωντανά. Έχω δουλέψει αρκετά χρόνια πάνω σε σύγχρονη μουσική γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό να παίζονται όσο περισσότερα νέα έργα γίνεται. Αυτό το Σαββατοκύριακο θα ακούσουμε έργα από ανθρώπους που σέβονται τη μουσική και με τρομερή αγάπη έχουν καταθέσει ψυχή.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με μια τέτοια πρωτοβουλία μιας ομάδας ανθρώπων «από τα κάτω» η οποία δεν τελεί υπό την αιγίδα κάποιου θεσμικού, κρατικού ή ιδιωτικού, μουσικού οργανισμού και βέβαια δεν διαθέτει έναν πλούσιο προϋπολογισμό αντί να αφιερώσετε αυτό τον χρόνο σε κάτι άλλο, πολύ πιο επικερδές για εσάς και το οποίο επιπλέον θα έδειχνε πολύ πιο εντυπωσιακό στο ήδη καθόλου ευκαταφρόνητο portfolioσας;
Αυτό ακριβώς που είπα προηγουμένως. Είναι ένα project με τρομερό ενδιαφέρον. Η μουσική δεν πάει μόνη της. Καμία τέχνη δεν πάει μόνη της. Το ότι συνδυάζει λόγο και μέλος μου είναι πολύ σημαντικό. Ταυτόχρονα, όλη μου τη ζωή, με ενδιαφέρει ότιδήποτε έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Αλλωστε δεν θα είχε καμία αξία να κάνω τη δουλειά που κάνω αν δε γινόταν για τον άνθρωπο. Είναι συγκινητικό να ξεφυτρώνουν από το πουθενά συνθήκες νέες, με βάθος, που προσπαθούν να προωθήσουν τον πολιτισμό με όλους τους δυνατούς τρόπους. Και το project αυτό ειναι φτιαγμένο ακριβώς επάνω σε αυτές τις αρχές άρα μου ταίριαζε απόλυτα. Το κέρδος μου, λοιπόν, ειναι οι άνθρωποι και η προσφορά μου σε αυτούς.

Όταν είστε στο εξωτερικό η Ελλάδα σας λείπει;
Πάρα πολύ. Ειναι πολλά τα καλά του ‘έξω’ και νιώθω τυχερή που έχω ζήσει τόσα χρόνια στο εξωτερικό και επίσης νιώθω τυχερή που εξακολουθώ να εργάζομαι εκεί, αλλά, ειλικρινά, τίποτα δε συγκρίνεται με τους ανθρώπους «μας», την ενέργεια, το χιούμορ, τα μάτια των Ελλήνων... Έχω πλεόν αποφασίσει να είμαι στην Ελλάδα τον περισοότερο χρόνο γιατι καιρός είναι να σταματήσει να μου λείπει..