Η φωνή του είναι ακόμα παιδική, ο τόνος του χαμηλός, αβέβαιος, όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς από ένα παιδί της ηλικίας του. Γιάννης Βασιλόπουλος, ετών 15, μαθητής της πρώτης λυκείου, ένα από τα δεκάδες νέα παιδιά που έστειλαν στίχους στην 4η Ακρόαση της «Μικρής Άρκτου» κι ένα από τα λίγα που είδε το όνομα του αναρτημένο στο site της εταιρείας. Τα τραγούδια του «Αποφοίτηση» και «Ανοιχτό Βιβλίο» (που μελοποίησε ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου) είναι μέσα στο πρώτο σινγκλ της 4ης Ακρόασης, ενώ το βιβλιαράκι «Αδιανόητα Διαφορετικοί» (εκδ. Μικρή Άρκτος) προέκυψε από τα κείμενα που γράφει από το 2011 στο blog του.
Κείμενα και στίχοι. Από ένα παιδί που ενώ δεν είχε πατήσει ακόμη τα 15 έδινε βάση στη δύναμη των συναισθημάτων του…
«Το κάθε τέλος στη ζωή μια αποφοίτηση/ το μάθημα της η καρδιά ακριβά πληρώνει/ κι ότι κι αν μάθει απ' αυτήν την αναζήτηση/ σε μια στιγμή μπορεί η ζωή και τα ακυρώνει».
Είπαμε 15; Και πότε πρόλαβε, παρακαλώ, να βγάλει η καρδιά τα συμπεράσματα της; Πάντως η «Αποφοίτηση» του -που ακούμε από την φωνή της 17χρονης Δήμητρας Σελεμίδου (παιδί της 4ης Ακρόασης και αυτή)- δε μοιάζει με εφηβικό πειραματάκι… Toν ρωτάω. «Το τραγούδι το έγραψα όταν τέλειωσα το γυμνάσιο, γιατί τότε άλλαξα και σχολείο. Ήρθα στο Καλλιτεχνικό Λύκειο του Γέρακα κι αμέσως αισθάνθηκα ότι το «κλίμα» ήταν πολύ διαφορετικό, πολύ πιο κοντά μου, τα παιδιά πιο ανοιχτά, έπιασα επαφή αμέσως.
Είναι άραγε απ' τα παιδιά που έγραφαν πάντα; Πώς ξεκίνησε να γράφει στο blog;
«To πρώτο κείμενο το έγραψα το 2011 χωρίς να το σκεφτώ πολύ. Ήθελα να καταλάβω πώς λειτουργεί το Facebook κι έστελνα κείμενα στους φίλους μου. Μια μέρα μου λένε «ρε Γιάννη τι είναι αυτά πού γράφεις; Γιατί δεν είναι και πολύ αισιόδοξα όλα αυτά».
Δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λέει, δεν το ομολογώ, το προσπερνάω – εξαρτάται πώς ορίζει κανείς την λέξη αισιοδοξία. Σίγουρα δεν είναι κείμενα που περιμένεις να διαβάσεις στο «ημερολόγιο» ενός 15χρονου, όπου συνήθως το αύριο μοιάζει πολύ κοντά, ο κόσμος λογικός και όπου η «σοφία» πατεράδων και καθηγητάδων είναι δεδομένη, έτοιμη να απλώσει το χέρι, για τυχόν ερωτήσεις ή συμβουλές. Στα 15 του, «σηκώνει κεφάλι» και προτιμάει να αμφιβάλλει για τα πάντα και να θυμώνει. «Μεγαλώνοντας παύουμε να βλέπουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Προσαρμοζόμαστε… Αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο απ' όλα».
Οι γονείς του τι γνώμη είχαν άραγε για το blog του;
«Στην αρχή τους προβλημάτισα, με ρώταγαν γιατί δεν είμαι χαρούμενος. Τώρα πια μάλλον το χαίρονται».
Η μαμά του δούλευε στο ΙΚΑ αλλά έχασε την δουλειά της, ο μπαμπάς του, εντάξει, δουλεύει. Ζούσανε στο ’Ίλιον, μετακόμισαν στη Λούτσα, άλλαξε και σχολείο κι είναι πιο καλά τώρα, πιο χαρούμενος. Του αρέσει να φωτογραφίζει, του αρέσει το θέατρο (γι αυτό πήγε στο Καλλιτεχνικό του Γέρακα) του αρέσει που έρχονται οι κολλητοί του και του λένε «το σκεφτόμασταν αυτό που έγραψες, αλλά δεν είχαμε βρει τα λόγια να το πούμε». Πιο πολύ όμως του άρεσε που ήρθε σε επαφή με τα παιδιά της 4ης Ακρόασης, που η φιλία και η παρέα έγιναν ταυτόχρονα και δουλειά, που μπορούν και μιλάνε. «Μακάρι να συνεχίσουμε» λέει. «Το εύχομαι. Πάρα πολύ»
Το όνειρο του για το αύριο;
Δεν ξέρω … Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω … Προς το παρόν εύχομαι να συνεχίσω να ζω αυτό που ζω. Η συνεργασία μου με τα παιδιά… Σαν όνειρο είναι κι αυτό.
* Στις 23 Μαρτίου θα γίνει στον «Ιανό» ένα ακόμη λάιβ της 4ης Ακρόασης με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου σινγκλ.
