Το ’14 κυκλοφόρησε την πρώτη προσωπική εργασία του «Πορτοκαλί», έναν πολύ όμορφο δίσκο που κινιόταν κυρίως σε latin μουσικούς δρόμους. Αντί να συνεχίσει αυτή την προσωπική διαδρομή ο Σωτήρης Καστάνης προτίμησε στη συνέχεια να σχηματίσει, αρχικά με τον σολίστ του βιολιού Δημήτρη Κουζή και σύντομα και με την προσθήκη του ακορντεονίστα Στέλιου Κατσατσίδη, τους Mottet. Κατά βάση ορχηστρικό σχήμα οι Mottet αποφάσισαν εντέλει να γράψουν και τραγούδια (σε στίχους Δημήτρη Παπαχαραλάμπους) για την ερμηνεία των οποίων συνεργάστηκαν με την Ξένια  Γαργάλη, μιαν όχι πολύ γνωστή μεν τραγουδίστρια αλλά με μιαν ιδιοσυγκρασιακή φωνητική προσέγγιση και ένα προωπικότατο ηχόχρωμα. Μας συστήθηκαν το καλοκαίρι με το «Γλυκιά Ζωή», ένα όντως... γλυκό τραγούδι αλλά με ασυνήθιστα «υποψιασμένους» στίχους. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν αποκλειστικά ψηφιακά το πρώτο τους album «Σ’ Ολο Τον Κόσμο», κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα και ουσιωδέστερα ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων.

Το πρώτο ίσως που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι όσοι/ες είχαν αγαπήσει το «Πορτοκαλί» δεν πρέπει να περιμένουν κάτι ανάλογο γιατί θα απογοητευθούν καθώς, όπως λέει ο Σ. Καστάνης, «δεν θα έλεγα ότι οι Mottet είναι συνέχεια του πρώτου δίσκου μου. Ο προσωπικός ήχος μου είναι διαφορετικός αν και είναι λογικό και φυσικό να υπάρχουν και ομοιότητες».

Για το ότι δεν συνέχισε μόνος του ενώ έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει, για ποιο λόγο τελικά δηλαδή σχημάτισε τους Mottet, ξεκαθαρίζει ότι:

«είναι αλήθεια ότι κάνω πολλά στους Mottet, εκτός από κιθάρα παίζω επίσης μπάσο και κρουστά! Ο τρόπος που τα συνδυάζω ήταν για εμένα μια πρόκληση, πέραν από την ανάγκη να έχει το γκρουπ ένα πιο ολοκληρωμένο ήχο και αυτό μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι όλη η δουλειά έχει γίνει από εμένα. Η παρουσία των υπόλοιπων μελών του γκρουπ όμως είναι αυτή που διαμορφώνει το τελικό αποτέλεσμα».

Στο «Πορτοκαλί» είχε συνεργαστεί με δυο – τρεις ερμηνεύτριες και συμμετείχε φωνητικά και ο ίδιος, γιατί λοιπόν στους Mottet είναι μόνο μία; Eίναι τελικά μέλος του συγκροτήματος η Ξένια Γαργάλη ή όχι;

«Οι Mottet είναι ορχηστρικό σχήμα και αυτό φαίνεται από τα τρία instrumentals του δίσκου. Η Ξένια Γαργάλη είναι η ερμηνεύτρια των τραγουδιών στο album και στις συναυλίες μας, τουλάχιστον τον τελευταίο ένα χρόνο. Τόσο η δική της επιλογή όμως όσο και του Δώρου Δημοσθένους που συμμετέχει στον δίσκο δεν έγινε μόνον από εμένα αλλά ομαδικά από το σχήμα», διασαφηνίζει ο Σ. Καστάνης.

Γιατί αλήθεια κρίθηκε απαραίτητη η συμμετοχή του Δώρου Δημοσθένους ερμηνεύοντας ένα από τα δύο τραγούδια που προσωπικά θεωρώ τα κορυφαία του δίσκου; «Οι στίχοι του «Η Γυναίκα Νησί» προφανώς δεν θα μπορούσαν να ερμηνευθούν από γυναίκα. Ο Δημήτρης Παπαχαραλάμπους που έγραψε τους στίχους όλων των τραγουδιών μας πρότεινε τον Δώρο, έναν ερμηνευτή τον οποίο εκτιμάμε πολύ. Δέχτηκε με χαρά και το αποτέλεσμα μας ικανοποίησε απόλυτα όλους»!

Κάτι που ίσως να απογοητεύσει όσους και όσες είχαν αγάπησε το «Πορτοκαλί» είναι η σχεδόν πλήρης απουσία των latin αναφορών του. Στη θέση τους υπάρχει αντίστοιχα μια έμφαση σε ιδιώματα, ακόμα και ηχοχρώματα, της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου. «Οι Mottet σε αυτή την φάση τους προτίμησαν - ή ίσως και να φτιάχτηκαν για αυτό - να κινηθούν σε πιο ethnic μονοπάτια και πιο κοντά στον, ας πούμε, δυτικό ήχο. Δύση είναι και η Μεσόγειος με τον ήχο της που είναι μια αναφορά την οποία επιζητούμε, όπως διαπίστωσες. Το «Γυναίκα Νησί» μόνο φλερτάρει με το tango που φυσικά είναι νοτιοαμερικανικής προέλευσης»., δηλώνει για αυτό ο συνθέτης του μεγαλύτερου τμήματος του υλικού τους.

Αυτό που έχει παραμείνει σταθερό είναι η επιμονή σε έναν στην πλειονότητα του ακουστικό ήχο, σε βαθμό που να αναρωτιέσαι αν αποτελεί συγκεκριμένη αισθητική πρόταση του Σ. Καστάνη. «Όχι, δεν είμαι οπαδός μόνο του ακουστικού ήχου. Στο «Πορτοκαλί» υπήρχαν στιγμές ηλεκτρισμού και μάλιστα δυνατής έντασης όπως το «Rain Song» αλλά και στους Mottet υπάρχουν ηλεκτρικές κιθάρες αν και στη σκηνή χρησιμοποιώ μόνον ακουστική», λέει ο ίδιος.

Όσο για τους απρόσμενα βιωματικούς, άμεσους μα και ειλικρινείς στίχους ο συνθέτης των τραγουδιών λέει ότι «όταν αποφασίσαμε εκτός από τα ορχηστρικά μας να έχουμε και τραγούδια και μάλιστα με ελληνικό στίχο το πρώτο όνομα που συζητήσαμε ήταν του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους. Ηταν μια πολύ ευτυχής επιλογή γιατί πραγματικά είχαμε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία που οδήγησε σε πολύ όμορφα τραγούδια».

Στιχουργικό επίκεντρο αλλά και συνολική κορύφωση του δίσκου είναι για εμένα το ομότιτλο τραγούδι που μου δίνει την αίσθηση ότι, κάτω από την επίφαση ενός έστω λίγο «παράξενου» ερωτικού τραγουδιού, στην πραγματικότητα είναι ένα απλό πανανθρώπινο μήνυμα για κάτι το οποίο στην εποχή μας χρειάζεται περισσότερο ίσως από όσο σε οποιαδήποτε άλλη. Για αυτό επιλέχθηκε ο τίτλος του και ως γενικός του album;

«Ο τίτλος του δίσκου δόθηκε για να προϊδεάσει τον ακροατή για το κοσμοπολίτικο ύφος της μουσικής μας. Το ομότιτλο τραγούδι όμως είναι αυτό ακριβώς που το θεωρείς!», καταλήγει με όχι λίγο ενθουσιασμό ο Σωτήρης Καστάνης.

Θα σας πρότεινα να ακούγατε το ατμοσφαιρικότατο και αξιολογότατο «Σ’ Ολο Τον Κόσμο» για να διαπιστώσετε ότι δεν έχει καθόλου άδικο...