Πριν από λίγες μέρες ο Νίκος Κοεμτζής βρέθηκε νεκρός σε άθλια κατάσταση σε ένα δρόμο στο Μοναστηράκι... Ξαφνικά ανασύρθηκε από τις μνήμες κυρίως των μεγαλύτερων η ταινία που προσπαθούσε να αναλύσει την ψυχοσύνθεσή του. Η ταινία βγαίνοντας στις αίθουσες το1980 είχε κάνει μεγάλη επιτυχία προκαλώντας αντιδράσεις. Το σενάριο και η σκηνοθεσία υπέγραφε ο Παύλος Τάσιος, του οποίου η κηδεία γίνεται σήμερα. Αυτό που ονομάστηκε από την αρχαιότητα τραγική ειρωνεία θέλει να γίνεται η κηδεία του, ανήμερα της επετείου θανάτου της γυναίκας τού Κατερίνας Γώγου που συμμετείχε στην ταινία έχοντας το ρόλο της Κατερίνας.
Οι ζωές και οι θάνατοι των τριών διασταυρώθηκαν στην ταινία "Παραγγελιά" (1980).
Πρόκειται για την ιστορία και τη διερεύνηση της προσωπικότητας του Νίκου Κοεμτζή, που μαχαίρωσε ένα βράδυ σε μια ταβέρνα τους άντρες μιας παρέας, επειδή προσπάθησαν να του πάρουν τη σειρά στο χορό. Ο σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος, λειτουργώντας περισσότερο σαν κοινωνικός μελετητής παρά σαν δικαστής, έφτιαξε μια ταινία, που αναφέρεται σε πτυχές της ζωής του Νίκου Κοεμτζή, οι οποίες έκρυβαν τους λόγους και τα αίτια που τον οδήγησαν στο έγκλημα. Το ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο μεγάλωσε, η φτώχεια και η αποστροφή της κοινωνίας απέναντί του, είναι βασικές αιτίες που οπλίζουν το χέρι του Κοεμτζή, το οποίο, με αφορμή την «παραγγελιά», σπέρνει το θάνατο.
Η ταινία έχει πάρει πέντε βραβεία (καλύτερης ταινίας, ανδρικής ερμηνείας - Αντώνης Αντωνίου, μουσικής, μοντάζ, ηχοληψίας) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1980. Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Αντωνίου, Ολια Λαζαρίδου, Κατερίνα Γώγου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Σοφία Ρούμπου, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιώργος Ζορμπάς, Βίκυ Βανίτα, Γιώργος Κοτανίδης
Update:
Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο που έγραψε η δημοσιογράφος και ποιήτρια Στέλλα Βλαχογιάννη στο www.tospirto.net.
"Μου τέλειωσε ο καφές… Αμηχανία… Μήπως θες βραστές πατάτες;… Αμηχανία… Δεν ήθελα. Τίποτα δεν ήθελα. Ήταν η πρώτη συνέντευξη της ζωής μου ενώ εκείνης είχε μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο της ποιητικό βιβλίο «Τρία Κλικ αριστερά». Η Μυρτώ, η κόρη της, μωράκι. Μεγάλη φτώχεια. Θυμάμαι ένα παλαιό σα νεοκλασικό σπίτι κάπου στην Τροίας (;) λιτό με την ατμόσφαιρα να μυρίζει ατέλειωτα τσιγάρα και άκαυτες νύχτες. Οι ερωτήσεις μου ήταν το πολύ πέντε. Η κουβέντα που κάναμε μετά ήταν το ψωμί, αλλά ήμουν μικρή και καινούργια στο επάγγελμα για να κάνω κι εγώ τις… απλωτές μου δημοσιογραφικά. Έκτοτε αναπτύχθηκε ένα παράξενο είδος φιλίας μεταξύ μας. Πέρναγε από το μαγαζί (Βιβλιοπωλείον Περιθώριο, Εξάρχεια, αρχές δεκαετίας 1980) πάντα βιαστική σαν κυνηγημένη, λέγαμε δυο κουβέντες έφευγε. Τηλεφωνούσε: Έχεις κανένα φράγκο; Όχι για μένα. Άμα είναι θα περάσει ο Χ., ο ποιητής, πεινάει μιλάμε, τούχουνε πέσει και τα δόντια.
Τη συναντούσα τυχαία πότε στην πλατεία, πότε Λεωφόρο Αλεξάνδρας, πανκιό, αγκαζέ με την Όλια να κοροϊδεύουν εαυτές και αλλήλους. Όσο κυλούσε ο χρόνος τόσο σταθεροποιόταν στα χείλη της η επωδός: δεν βγαίνει η ζωή Στέλλα, δεν βγαίνει. Η έννοια της πάντα να έχει κάτι για τον άλλον, κι ας ήταν άσιτη τρεις μέρες η ίδια. Έχουν ειπωθεί κι έχουν γραφτεί πολλά σχεδόν όλα. Το ευρύ κοινό τη θυμάται σαν το κωλόπαιδο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Όταν χρειάστηκε να δείξει τι ηθοποιός ήταν το έδειξε και βουβαθήκαμε όλοι («Βαρύ Πεπόνι», «Παραγγελιά» κλπ). Όταν ήρθε η ώρα η υπαρξιακή και ιδεολογική της κραυγή να κοινοποιηθεί έγινε αίμα στις σελίδες των βιβλίων της. Πέθανε νωρίς και άδικα. Γιατί η ζωή δεν βγαίνει Κατερίνα. Για τους ανθρώπους που συντηρούν ζωντανή την πληγή η ζωή δεν θα βγαίνει ποτέ. Σε χαιρετώ."
* Η φωτογραφία είναι από την ταινία Παραγγελιά
